Alle inzendingen over gebroken takken

Gebroken takken Hangend aan een boom in bloei Zoals jij aan mij…

Vooruitlopend op een gebroken tak het plotseling laten vallen dat in mijn arm huist en dan een glas bereikt alsof het lukt. ------------------- uit: 'Tirade 2002'.…

Niets is zeker En in de onzekerheid van het niets Wacht ik in het onbekende Als een waakzame uil Op een gebroken tak.…

wilde takken kwijt…

tak als een verstarde loot…

gebroken takken stervend blad de helling die zijn hoek vergat toen jij de horizon zag buitelen houvast dat brak zijn wortels niet meer had en meeging in de schreeuw die eindeloos weerkaatste in de sneeuw ik zag je ogen toen de val je brak het weten dat je niets meer had die blik kan ik maar niet vergeten ik zag het weten…

de onrust, het geluid het knakken van gebroken takken als het dan uiteindelijk windstil resteert in bedorven blad als hoopje op de grond kan ik het dan opvegen en vrij bewegen?…

stormde in gebroken takken joeg vogels onvermoeibaar naar de kale vlakte schoonde land en erf van ongerechtigheden in mijn spoor van pas verleden nog razen wolken langs het zwerk verregen ik het klokkenluiden van de kerk maar mijn werk is gedaan de schade lijkt beperkt leg mij langzaamaan te ruste laat winden nog wat zuchten ik…

Een kat verkent behoedzaam haar hernieuwde wereld: een gebroken tak bloedt langzaam dood. Altijd slaat ergens een klok tien voor twaalf een man kijkt naar buiten: ziet de onstuitbare wil van alle dingen die gebeuren.…

Kaal en in een strak gelid langs eeuwenoude oprijlanen in uniformen fijn van snit staan ze melaats, oude platanen De torenschaduw bedekt hun naakt gebroken takken, ongespalkt de vrieskou heeft hun hart geraakt met rijp de kruinen witgekalkt Een zwijgende stoet van trieste bomen staat roerloos onder het klokgeluid het goddelijk spel, niet…

beweging sluit ik de deur naar het gemis en werp mijn blik nogmaals naar buiten De gebroken tak wordt door een merel zorgvuldig in zijn nest gelegd zoals ik destijds je woorden heb gezocht Nu worden ze begraven, in onbegaanbare spelonken ondergebracht en niemand die erom maalt...…

takken (niets is ooit wat het lijkt) een briljante geest in een levenloos lichaam het sprakeloze soms dag zes ik neem een rot op baantje ergens tussen een paar onbewoonbare huizen door stramme knieën en een hoge haag die me de weg verspert dit is waarschijnlijk de reden waarom hier geen mensen wonen dag zeven ook hier word ik…

het gouden morgenlicht kust koud, in wintertafereel, gebroken door takken maar niet door vensters groots sta ik op, stralend wakker gewekt ontwaakt dient u mij te vrezen…

Ik lag in het hooi, De hemel was mooi, Mijn bed zacht en goed, En het geurde zo zoet. Ik keek met een zucht Van genot naar de lucht. Mijn geluk was als dat Van een spinnende kat. En ik dacht: 'Zo meteen Moet ik op, moet ik heen - Maar ik weet nog niet, hoe Ik dat kan, ik dat doe. Als nu spelenderwijs Mij de Man met de Zeis Had…

De vogels droomden op hun tak, Het windje sliep op 't watervlak, En rustte koel en stil. Een korte, blijde rimpeling Sprak van de zaligheid, Waarmee het meer het koeltje omving, Stil aan zijn borst gevlijd. De bloempjes knikten loom En slaperig elkander toe, De blaadjes hingen slap en moe Te dutten aan de boom.…

voorbij de stad zweven koeien in de ochtendnevel, schuinsweegs beschenen door een opgloeiende zon verscholen in coulissen, zet de ochtend de wei in brand stralend door takken in de knop gebroken want de gemeente heeft hier een industrieterrein gepland…

Alles is blad en tak en dak geworden er is geen uitzicht bomen wandelen niet meer…

Takken begonnen naar elkaar te groeien. Als een late omarming. Onder hen: de eerste witte bloeiers, zoals het altijd al was al die vorige lentes.…

Je moet hem horen al op een uitverkoren tak hij is zo merel…

Een duif zit zich te zonnen op een kale tak één februari…

de kraaiennesten waren slechts gevuld met wind en water hun navelstreng werd onverhoopt naar later weggewuifd er bleef niets anders achter dan het sloophout van een oude boom zijn droom verhing zich aan zijn kruin het puin bewaard in ruwe schors en hoop lag op de grond gewond maar nimmer koud een crucifix in duizendtallen liet zich…

ik heb de takken niet gebroken of bladeren afgerukt en meegevoerd naar plaatsen waar zij luwte zoekend kleur verliezen en versterven het is de wind die vlagend aandacht vraagt voor de wisseling van seizoen het zomers groen dat rijpt van geel naar rood mist zon en licht gaat langzaam dood kaal steken stam en takken af tegen…

Toen ik even Van de verzen, die ik las, De ogen peinzend hield geheven Tot de vreugd, die buiten was... Jaap, Jaap! Wie zag ik daar komen Onder mijn raam door de eikenlaan? Jaap, mijn jongen, De vogeltjes zongen Hoog in de bomen En alle vinken begonnen te slaan... Ook in mijn hart ging het zingen aan. Jaap, Jaap! Daar liep Jaap met…

Op het geitenweitje Staat het kleine geitje Bij de grote geit. Geiteke, wat moet je Met je fijne snoetje, Dat zo klaaglijk schreit? Met je bleke bekje? Geiteke wat rek je, Trek je aan het touw? Snuffelende aan mijn mouwen... Met je lief vertrouwen In zo'n vreemde vrouw! In mijn handen stop je Nu je jonge kopje: Zeg, wat moet ik doen…

De frisse herfstwind laat herinnering leven regen spoelt ze weg De zwarte takken rouwen na verlies van hun dierbare blaadjes Door het te zingen heelt en geneest de merel zijn gebroken hart De stilte daalt neer in de oranje herfstzon de natuur in rust…

Verwacht kwam hij ter aarde, een belofte met een taak. Deze ziel kwam wederom leren, zich inzetten voor een goede zaak. Toch verliet hij `t pad der deugden, negeerde zijn innerlijke stem, viel voor slinkse geneugten, ontbrak elk gevoel van eerbied hem. Lang zal hem heugen, de dwaler, die strooide zijn valse zaad.…

O, zeg mij wat ik doen moet, zie De volheid van mijn kracht ontbloeid, Betast mijn spieren, buig mijn knie, Voel hoe mijn wang van aandrift gloeit, Zegen mijn morgen met een taak, Gun mij een denkbeeld, geef mij stof, Dat ik mijn kamer klinkend maak Van zang en arbeid tot Gods lof.…

regendruppels verzachten haar last die nu gedragen wordt door een ieder die haar raakt gedreven zoekt zij naar een licht dat haar leiden zal men spreekt van verlossing…

Ik wandel op een bospad trap op een tak krak ik schrik wanhopig ontwend aan natuur.…

Ze weten hem daar ginder flink te raken, Het drinkt alleen niet met gebroken kaken.…