Alle inzendingen over geklaag

de zwaluw die de nacht ontziet vreest het uur dat in gebaren zijn taal verkiest boven de zwerm met wie hij was gekomen een zweem van gevoelens krioelen als duizend manke jaren onder het dons dat hem scheidt van de toekomst die in beleving zwijgt voor oren zonder een thuis een warme regenwind vliedt langs het open raam en hapt…

Jammer, de bewustwording, het voelt als te laat Mijn hemel, ik sta alleen en het is al zo koud Niemand, niemand kan het weten behalve als ik praat Het geroep om steun naar een God die mij groet Help mij, steun mij, heb mij lief, omarm mij vandaag De kracht in het lichaam het moet terug keren met spoed Alstublieft laat mij ophouden met mijn geklaag…

Of is het louter miezerig geklaag dat hij tot haat zou hebben aangezet? Verdedigen, vervolgen, pleiten, wraken - de rechtstaat leeft; je kunt haar horen kraken.…

Ik doe niet mee aan dat enorm geklaag, En heb geen zin om constant angst te zaaien. Mijn tuintje staat toch niet in lichterlaaie? Ik zeg: de wereld lacht mij toe vandaag! Als tegenwicht voor het militarisme, Bekeer ik me voor nu tot het Gijpisme.…

Dat jij je leven met me deelt Het is soms ingewikkeld Geweest Maar nu voel ik, Alsof er rijping nodig was Dat het liefde is En het getreuzel geneuzel geklaag Is geweest Los van al het lachen Vrijheid blijheid Zijn we voor andere En voor onszelf Hedendaagse geliefde…

Van melkveehouders hoor je veel geklaag Dat er zo goed geboerd wordt geeft geëmmer Want al die melk werkt als een opbrengstremmer Daardoor gaan alle prijzen dan omlaag Maar als je ‘vraag en aanbod’ uit gaat leggen Dan weten ze geen boe of bah te zeggen…

geklaag, in veler opzicht, is gemier de echte narigheid is ver van hier…

Een watersnood nam al mijn manuscripten Mijn klaagwerk droop als kwam het uit de zee Vanochtend wéér, nu door twee koppen thee Die door een beving uit mijn handen glipten De aard van mijn geklaag bleek weer gegrond Voor dichters blijft het lijden in Roermond…

Geen gedonder maar schouders eronder geen geklaag maar doorgaan gestaag het zit niet mee maar sterk zijn voor twee Helaas wil dit niet altijd lukken lijkt alles als loodzwaar te drukken voelt 't kleinste ding als mokerslag op zo'n "alles zit tegen" dag Terwijl je diep van binnen weet: dit is het vergrootglas dat vermoeidheid heet…

bakken regen, nat vandaag maar trek het je niet aan sluit maar goed het raam bespaar maar het geklaag de herfst zal ons verlaten koning winter klopt aan de deur hopelijk een warme zachte dan hoor ik niet te veel gezeur maar iedereen mag hopen dus kies ik voor de lente een moment van zonnestralen verzameld in mijn dromen…

Even geen geklaag nu en geen gezeur, als ik droom, krijgt alles weer kleur. (Jos Witteman)…

vannacht hoorde ze rondhuppelen in de donkere hoekjes van mijn hoofd ze hielden me wakker met hun geknabbel en geknaag kon maar niet ophouden met luisteren naar het zachte fluisteren van hun kleine stemmetjes het getrippel en getrappel van hun kleine pootjes die zachtjes mijn geest beroerden mij manend: “Stop toch eens met dat gepieker en geklaag…

Met een zak vol wind gevoelig als een kind vrij van baar geluiden ver van huis gearmd met een jeneverfles en de kleur van een verlegen hoer hongerig vreet verdriet aan mijn lijf zoet geklaag van moeder de wind onder mijn voeten is de grond onder mij vandaan gevlogen met lege handen wacht ik verdomme steeds langer op een volle fles…

de amandelen van amaretto di saronni nog steeds niet geknipt gegroet oh schone pauw wat nieuws uit asia pardon, ik heet kalkoen kom uit amerika leef weggedoken voor alle smeulwinden open in honing roken eerste tranenvlaag en stemmen worden vaag muzikaal geklaag riolering lek - het boerderijtje drijft weg op grijs water…

het einde der dagen kwam geheel onverwacht geen tijd meer voor vragen want opeens viel de nacht alle dromen vervlogen en de hoop werd gesmoord naar de afgrond gezogen het geklaag niet gehoord want in tijden van nood verliest alles zijn waarde en het licht van de dood verkleurt hemel en aarde in die bittere kilte vroeg ik luidkeels…

ik heb de kerstboom buiten gezet opdat hij wortel kan schieten er wordt sneeuw verwacht, wat 'n pret voor de kinderen om van te genieten ik kan jouw adem duidelijk lezen nu je hier zo voor mij staat de klok geeft aan dat jij moet racen een gat geslapen in de dageraad ik hoor het geklaag over de kou over hoe je niets meer kunt doen we…

niets meer dan een vlucht is mijn geklaag en voortijdige conclusies. zie, je komt voor een reprimande maar verdwijnt weer met een schouderklopje mijn voorbeeld leeft niet meer is dood maar heeft trouwens nooit echt geleefd, het gebied tussen twee werelden in, daar wil ik mijn ijver slijten op de knieën gaan en in het stof bijten terwijl…

zee die betrouwbaar is zucht naar bruine huid niet zwemmen tegen golven in maar optimaal genieten bezeten en verzwolgen door hun zonnegod, zijn zij de Tsunami allang alweer vergeten alleen de Noordkaap staat nog open ijzig zoeken zij voorbij getroffen volk naar nieuw vakantieland hun heerlijk leventje gaat door ondanks korzelig geklaag…

rijm omklemt het kransgebonden dennengroen asgrauwe gezichten voor opgebroken aarde opgepoetst geel koper vastgenomen om ‘t aardse te laten zinken onder geklaag van hoop en het luiden van de dodenklok ogen dragen tranensluiers bij ’t vallen in die onbekende leegte handen schudden rouwverbonden zwijgende seconden lang alleen jij blijft achter…

Bij Onderwijs is er van alles mis, Defensie heeft tekorten aan munitie, De Zorg is een probleem en ook Justitie, Noem mij hier nou eens iets waar niks mee is. Er zijn hier heus wel zaken om te huilen, Toch zou ik nooit van landje willen ruilen.…

gaan vormen En de zon steeds zwakker schijnt Helder denken niet meer lukken wil En je zelfvertrouwen verdwijnt Wanneer je de kracht ontbeert om te vechten En je terugtrekt in je schulp Schreeuwen niet meer lukken wil En je niet meer vragen kunt om hulp Dan staan zij voor je klaar En bieden je een helpende hand Luisteren urenlang naar je geklaag…

wat kan ik nog schrijven nu de wind me voortduwt en de houthakker in mij heeft verwond, geen kruin die mij nog schaduw biedt slecht mijn bast is nog verankerd in de valwind die mijn boeg dreigt te breken in het aanstormend tij, tij kan helen tij kan breken het onherbergzaam geklaag, de weeklank van dit lied, het verliezen van de niet…

men moet zijn verdriet kunnen delen hoe moeilijk het is om erover te spreken of het soms een ander hart kan breken toch zal gedeelde smart vlugger helen een luisterend oor kan wonden strelen of de scherpste kanten zacht afbreken men moet zijn verdriet kunnen delen hoe moeilijk het is om erover te spreken toch is er angst dat je geklaag…

men moet zijn verdriet kunnen delen hoe moeilijk het is om erover te spreken of het soms een ander hart kan breken toch zal gedeelde smart vlugger helen een luisterend oor kan wonden strelen of de scherpste kanten zacht afbreken men moet zijn verdriet kunnen delen hoe moeilijk het is om erover te spreken toch is er angst dat je geklaag…

weg met de gezellige Hollandse pret gezien de moeilijke verhalen van heer Baudet daar komt de witte Jood weer denkend zeer grappig te zijn onsmakelijke ongein commentaar op roetpiet de blijmoedige kinderen zien dit zo echt niet wat een ziekelijk geklaag verlaat dan ons mooie land uw betoog klopt van geen kant…

men moet zijn verdriet kunnen delen hoe moeilijk het is om erover te spreken of het soms een ander hart kan breken toch zal gedeelde smart vlugger helen een luisterend oor kan wonden strelen of de scherpste kanten zacht afbreken men moet zijn verdriet kunnen delen hoe moeilijk het is om erover te spreken toch is er angst dat je geklaag…

zonder geklaag, geween en bemoeienis, blindeling met z'n lot begaan? Weet jij wanneer een man verdrietig is? benauwd, gebroken en verward ervaart hij 't leven zonder betekenis niet beseffend dat z'n hart verstard? Hoor jij wanneer een man te zwijgzaam is?…

je beweegt tegen muren van dromen als kaars in een lege nacht ik zwijg in de bubbel van stilte wanneer ik je lach zacht vang soms is er die vraag in een gedicht of woord dat ik spreken wil zonder geklaag in een rond geslagen akkoord hoe wij dode dagen kunnen ontlopen en met de zon de sterren zullen belichten want ik vang de wind met boerinnenknopen…

Maar al dat ach en wee, al dat geklaag, is niet veel meer dan ijdeltuiterij, zolang je nog, als ik, goed eet en drinkt. Vooral een biertje nuttig ik wel graag. Ik weet als ’t ruisen van de tap weerklinkt: het is goed leven van de brouwerij.…

Er bloeien al sneeuwklokjes, hoe wonderbaar dit telkens weer op post zijn, zonder protest of misbaar, zonder geklaag of verdriet. Misschien kunnen we hun lessen leren. Geduld? Moed?…