Alle inzendingen over gevoed door de blare

waarom zou ik je nog tonen waar de wind schuilt in huis wanneer het bulderen begint het kind hokt in hoeken tussen niet goed en verkeerd verdunt zich in woorden en wat het bloed met haar doet het raam houdt de nacht vast drijft de meeuwen uit haar hoofd ik was de maan en het galmen van het water terwijl het zeezout…

het was de natuur zelf die mij haar vruchten schonk als jongeling luisterde ik naar het gezang van de merels en dacht ik: als ik dat eens in poëzie kan omzetten het is mij echter nooit gelukt om een merel te worden…

En waar de reis begon op de windroos van het vuur, gevoed door teksten van een kwetsbaarheid, is slechts een welving in het aards gazon wordt de grond vruchtbaar op den duur. De tijd heeft daar geen verklaring voor. Dag vriendin.…

Ik zoek me de blaren, maar ben gestopt met zoeken want ineens verschijnen er blaren zonder reden op mijn voeten. Hoe het er komt 'k heb geen idee maar voorlopig ben 'k er lekker mee de ene na de and're blaar verschijnt op mijn voeten, toch raar!…

De beschermlaag die ik vanaf mijn geboorte meekreeg is flinterdun en veelal verstopt in sproeten op het naaktstrand hou ik mijn kleding aan niet uit schaamte, maar uit bescherming en als ik maar iets of wat, zelfs even, ontbloot dan doorbrand de zon mijn lichaamsvernislaagje zit ik op en met de blaren!…

Mijn leven, mijn karakter, mijn jaren Ik vroeg mij af voor hoelang blijven de blaren? Zweten en zweten, balen en malen, slapen en slapen, in mijn gedachte laat ik jou varen.…

Als je denkt: "ik ben verslagen", is de nederlaag een feit. Als je denkt:ik zal niet versagen", win je op den duur de strijd. Als je denkt: "ik kan het niet halen", is de tegenslag op til, want het overslaan der schalen, hangt voornamelijk af van wil. Moedelozen gaan ten onder, door hun twijfel, door hun vrees. Vechters winnen, door…

Ik telde pijnlijk de bezwaren De lucht scheen blinkend door de blaren Ik had geen voet meer om te staan Men kon mij haast voor dood verklaren Vasalis bracht mij tot bedaren De lucht scheen blinkend door de blaren…

Ergernissen kunnen niet groeien, wanneer ze niet gevoed worden.…

De blaren goud, de blaren geel, De herfstwind doet ze vallen, Zij zinken na wat wild gespeel, Zij zinken, zinken, allen.…

elke stap die ik neem brengt me verder van iets vandaan maar daarentegen steeds dichterbij naar waar ik heen wil gaan afstand nemen is vaak goed om dingen te verklaren maar soms raak ik uit de koers en geeft het enkel blaren…

Hoe taandet ge al, gij, die aanwezig waart, Bij wat mij Eén, van ver nog, liet verwerven: De donkre blik, mij volgend overal, Maar lichter toch dan 't goud op gouden blaren; Erinnering aan zachter haren val, Verdoffend de' inn'ge glans op bruine blaren.…

Dan lacht hoop en herinnering Boven ons hoofd, in de blaren.…

Bleek licht in de morgen, Menig beweegreden gespeend van zegen... Veel gericht op eigen baat en tegen het eind van de dag blijkt leven een hard gelag. Dan later pas als het duister wordt, kleuren vervagen en de wil verzwakt, men meer zwijgt dan spreekt, terwijl de adem afneemt met de dag en ijdel- heid verdwijnt, dan blijkt het leven…

Uit het niets ontstaan Enkel gevoed door liefde Wees welkom mijn kind…

in jouw sporen verwelkten de bloemen al gauw zodra de dorstige zon opkwam slurpte ze de dauw kleuren en geuren die de wereld op fleuren met bloemen in de knop gebroken nog voor ze zijn ontloken…

die niet uit zal komen Ach, meisjes (arme meisjes) nemen ze ginds wel ....Zonder verplichtingen ....en zonder weerstand ....Tegenstribbelen bloedt dood Ze spugen op hun werkhanden verheugen zich op slaande vuisten ....Vrede is hun wereld niet ....Ze zijn geen kinderen meer ....en lachen om onze zorgen Aan onze borst hebben we hen gevoed…

Blaren op het pad: glimmend herfstkleurenpalet. Een slippertje dreigt.…

Blaren vielen in de plooien van mijn kleed. Ik merkte het niet, Totdat ik opstond en mijn kleed straksloeg, Toen vielen de blaren rondom, Zodat ik mij afvroeg: "Heb ik gebloeid zonder het zelf te weten? Kon ik genieten en heb ik het niet gedaan? Vervloekte wijnroes!…

somernag in die kaap, êrens rus die wind teen ‘n eikeboom se blare waar in die reën mag ek haar naam weer vind? waar in haar gelaat sal sy my gesig weer roep tot kind?... êrens ritsel die blare.…

het laaiende vuur gevoed door jouw verlies is zelfs niet meer te doven met al onze tranen…

Populieren zon zat zou je wel zeggen als je zo hun blaren zwerven ziet…

zijn gevoed…

zijn gevoed…

De liefde die ik voor jou voel is geen obsessie maar een fascinatie simpelweg gevoed door jouw stijl, jouw gratie.…

het regent verboden woorden blaren zweven bomen vellen bloemen zinnen doen toch wat zij willen…

Daar ginder al over de heide De blaren vallen Nooit heb ik je lippen gekust, Regen Ritmedansje Witte wijven…

Hij heeft blaren op zijn vingers Sterk is hij in de adem van haar taal Dat de slaap meer en meer dunt Verbijsterd in schrik doet ontwaken…

De beuk in de tuin verliest zijn laatste blaren al in augustus. De zon brandt ongenadig de seizoenen overhoop.…

Gebaren Gewassen Gekleed Gelegd Gevoed Gewekt Geleerd…