Alle inzendingen over grijze deken

, je deed me pijn het gaat je goed maar je verdient het niet hoe anders zou mijn leven kunnen zijn en in stilte wens ik je mijn groot verdriet eens zal die grijze deken weer verdwijnen zullen de zonnestralen mij verwarmen dan zal mijn lichtje weer gaan schijnen en kan ik het leven weer omarmen…

een woest decor vallend groen wilde takken jij grijze deken zomervocht zwart met bakken de grootste plas kindersprong natte hakken brede lach harde schreeuw het mooiste pakken…

Koeien met halve poten beroeren traag de nieuwe dag bij het grazen in onzichtbaar gras verdwijnen ook hun koppen in een dunne grijze deken die net boven de velden hangt de dag lijkt nog even uitgesteld maar reeds onder het kijken verliest het beeld langzaam steeds meer van haar mysterie terwijl de zon alles oplost…

Onder een uitgestrekte grijze deken. Denken mijn gedachten in euforie Geen uitglijders in deze winter. Het is een lentedag in januari. Een zonsondergang tijdens het diner. Dat verlicht de onhebbelijke calorie. De dag opent al mijn zintuigen. Het is een lentedag in januari.…

deken kijkt daar eerbiedig om zich heen en telt of Hij tien vingers heeft…

deken de eenzaamheid ontwaakt in huiselijk isolement hoe mooi was toch een wolk in een lichte blauwe lucht 1970.…

Kijk, de Atalanta eet, mediteert stiller dan het dreigende onweer dat onontkoombaar als een grijze deken over de zomerse kleuren schuift. Twee Dagpauwogen fleuren de hortensia’s op. Een Kleine Vos heeft het aan de stok met een forse vlieg, voorzien van groen glanzende vleugels.…

Een grijze regen-deken hangt over het land, maar volgens mij, hangt ie over het continent een grijze massa, zeer bepalend zegt mijn hand over hoe je nu in je gesteldheid bent!…

als het grijze mij bedreigt de wind me naakt dwingt verlies ik elke dag een beetje meer tot ik uitgebloeid voorgoed mezelf verzwijg…

En word ik vanuit Mijn grijze gedachten Weer tot leven gewekt…

De grijze wolken zien er onheilspellend uit. Dan een regenbui.…

dikke laag onschuld lijkt de waarheid toe te dekken zodat schijnheiligheid geen kans krijgt buigen velen onder druk 'n witte smet rust op alles wat voor handen is grijze wolken troebleren het vuur dat dralend dooft…

de zee vandaag in onbestemde nevel heeft zijn levendige vorm geruild voor een grijze verstikkende deken maar door de mistlaag hoor ik het gekeuvel van de golven een witte vogel krijst in de grauwe dag niets nieuws totdat de zee blauw wordt de lucht kleur bekent en spiegelt in het water…

Dus hul mij in een deken en blus daar mee het vuur, maar zonder frisse lucht worden zoete vruchten zuur. Daar in dat grijze hoopje daar smeult wellicht nog vuur en er rest niks meer dan wachten op een feller, heter uur.…

de b r o e d e r. 'k Weet niet, wat wij hier toch doen? Foei, het strijdt met ons fatsoen, In een Gasthuis rond te dwalen. Nauwlijks kan ik adem halen! Hemel! welk een nare lucht! Wat voor genoegen, Geeft u dat zwoegen Dat gekerm, geklaag, gezucht? de z u s t e r. Broeder, kent gij 't heil nog niet Dat ons 't mededogen…

Mijn lief! mijn lief! staat u mijn wijs van leven, (Zijt gij zo veranderd?) nu in het geheel niet aan? Zeg mij, wat tekens zal ik u toch geven, Dat mijn geluk niet slechts bestaat in waan? Gij mij verlaten? Heb ik dat te vrezen? Omdat ik op het land Gestadiglijk moet wezen? Geef mij uw hand, Mijn lief, geef mij uw hand, geef mij…

Zacht, stug, hardnekkig Weigert hij al weken Mijn lichaamslijn te volgen En alles te bedekken Zou de deken zich herinneren Hoe wij met schaduw silhouetten De muren deden blozen Zou de deken haar dan missen En zachtjes protesteren Of heeft mijn lieve moeder Toch te heet gewassen…

de zon gaat onder door donzen randen herfstkleuren vlammen en doven in stille bossen nu is de nacht onze deken van fluweel we hebben een wereld waarin we liefhebben en die niemand ons afneemt…

Ik wikkel deze avond in een deken en draag hem naar een tuin. Niet naar de jouwe, Lief (gemakzucht is voor een gedicht wat noorderlicht voor remslaap is). Maar naar een tuin die aan de jouwe grenst, zo tergend dicht dat jij nooit zeker weten kan of ik mij van adres vergiste of met opzet fout geleverd heb uit kleine, zachte wraak.…

Er wordt om elk risico te mijden Een snelheidsdeken op de weg gelegd Terwijl het kabinet ons had gezegd Dat we wel 130 mochten rijden Dit vind ik weer ontzettend van de softe Dus houd ik Rutte strak aan zijn belofte. Er mag vandaag op de snelwegen niet harder dan 50 km per uur worden gereden. Rijkswaterstaat heeft over de matrixborden een…

Ik denk aan jouw lichaam en waan mij onder een deken ‘s nachts met jouw warmte zonder een woord te spreken Mijn handen verkennen zonder enige vorm van dwang oh, je moest eens weten hoeveel ik naar jou verlang Mijn lippen zoeken de jouwe jij zorgt dat ik ze niet mis jou te zoenen werkt verslavend en ik voel dat het wederzijds is...…

Daar sta je dan: de toga moet nu uit Geteld, gewogen en te licht bevonden Geschrapt van het tableau door zware zonden Infaam en tevens een abject besluit Zeg Bram...heb je het al eens zo bekeken Je slaapt misschien veel beter zonder deken…

Wat zou ik graag een deken zijn om jou, zo mijn warmte te geven je te laten vernemen wat ik voel 'n zonnetje in jouw onbekende leven Voor mij ben je een bramenstruik met zijn stekeltjes en vruchten die met zijn grapjes veel los maakt waardoor ik soms diep moet zuchten.…

kinderlijk plezier in het turen naar grijze sneeuwvlokken tegen een grauwe hemel dwarrelende donkere vlekken die zo zacht en beheerst een witte deken vormen alles is rein en zo stil in onze lange winternachten is daar het zachte licht van sterren en maan boven deze toegedekte aarde waar jij en ik beminnen geborgen in elkaars warmte…

Andere dag: alleen grijze vrachtwagens op het dek. Mannen in grijze uniformen. Een wijd open mond die onhoorbaar iets roept. Dat is oorlog. ----------------------------------------------------- Uit: 'Dooltuin', 1995.…

Toen de non na gebeden en preken zich koesterde onder de deken, dacht ze: 'Wat een geluk, dat ik onder zo 'n stuk voor het aardse genot ben bezweken.' 'Vergeef me', bad zij tot de Heer, 'alle zonden waarin ik verkeer.' 'Maar het is er slechts één,' zei de deken meteen. 'Zeker niet,' zei ze. 'Jíj smaakt naar meer!'…

Heel weinig blijft er nog van wat in lange zomerdagen ons hart verheugde door zijn klank en kleur. Nu is er vaag de geur van sterven en van dwalen, van weemoed en van scheiden en alles wordt zo traag, zo grijs... Zo vaag en toch zo helder, want wat de echte dingen zijn wordt helder door de glans van pijn en van veel moeten laten...…

Dan een grijze wolk.…

de dag staat aan het raam een grijze vrouw met vermoeide ogen de dromen liggen bijna afgedraaid tussen de lakens een laatste restje zoete sluimer uit de diepte komt langzaam het weten boven drukt op mijn borst de grijze vrouw van weer een dag…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…