Alle inzendingen over herinnering wortels dankbaarheid hoop

We weten niet hoe diep onze wortels gaan maar ze bieden kracht en houvast. Afscheid doet beseffen dat we de ander nooit volledig hebben begrepen of bemind. Maar er is leven, ook na de dood en morgen kleurt weer de horizon.…

Leeft de werkelijkheid van hoop.…

Als alle bladeren zijn gevallen en de boom weer leeg is dan vult mijn brein zich met wortels vanuit de grond van mijn hart het verleden verlaten alle gedachtes in het hier en nu maar herinneringen blijven van de bomen die tegen over mij stonden die ik zag, toen ik het licht zag de wortels van de bomen zijn spiegels van mijzelf al zijn…

Loslaten van dromen en plannen, van tekens en licht om voort te gaan in stilte van klein gedicht; loslaten van vreugde en pijn, herinnering en hoop, om voort te gaan in niet-weten. De wortels vergeten, de toekomst, de dagen, om enkel te vragen te worden gedragen.…

Na een eindeloze stilte bewoog er eindelijk iets, wat volgde is niet te beschrijven, en in drie, vier dagen tijd was alles anders. En alles wat groen kon worden of roze, of wat kon fluiten of dansen op ragfijne vleugels, werd groen of roze, floot, en danste op ragfijne vleugels. Opeens deed alles alles wat het wist, geschokt…

Ik moet denken en benoemen in de junizon en ik herken de buizerd aan zijn staart ver boven mij, hij weet niet van thermiek en doet niet meer dan wat hij is (maar vliegt!): een zwevende belevende Maar ik moet denken en benoemen, ik sluit mijn ogen even, open ze en vraag me dan al af of ik genoot.…

Krachtige wortels van geloof mogen mijn land begroeien Bladrijke bomen van hoop mogen ver reiken totdat zij sieren rondom Zijn troon Heilige engelentranen mogen mijn droge aarde bevochtigen. Tranen van vreugde en ontroering omdat ik opnieuw ben teruggekeerd……

Hopen dat de tijd niets meer vraagt en herinneringen langzaam laat uitdoven in dankbare gedachten. En de klok een glimlach tekent die zwijgt. Van geluk dat niet voorbij gaat en steeds begint met een welkom van woorden en gedachten die een liefde wakker maken die niet meer om nieuwe dromen vraagt.…

natuurlijk huil ik om het gemis nu maar meer nog vloeien mijn tranen uit dankbare herinnering…

Mijn wortels zijn door een rivier omgeven, met water van het zuiverst soort, hoewel ik lig geveld voor dood is er één hoop, mijn wortels leven. Vrij naar Psalm 1.…

als wortels zijn verdroogd tot verkramd hout en uiterlijk gezieltoogd door levend zout huilen tranen de afwezigheid zien mijn ogen alleen de hoop van doodlopende lanen afgesloten door een eenzame doop ik drijf dan op de herinnering die ik node koester en in het voorbijgaan ving sluit die in gesloten handen maar weet bijvoorbaat…

Stil en langzaam verwelk je uit mij gedachten Maar de wortels blijven herinneringen halen uit de grond van mijn hart…

wie weet waar de wortel zit onder het sterre gouden bladerdek die valt voorzichtig op zijn bek vanuit het midden van het heelal zijn die wortels niet te belopen en moet je op wat voorspoed hopen van waar je tegen het hek zit zullen een baard en grijze haren nu geen christuskindjes meer baren…

Ik kus de zachte zomerwind en hoop dat die jouw lippen vindt die zuiverheid van puur satijn die schittering van kristallijn ik ervaar een zoete siddering bij deze schone herinnering en beleef opnieuw die zwoele nachten waarin al wat we verwachtten crescendo zijn voltooiing vond tot aan de vroege morgenstond Nu heb ik nog alleen mijn dromen…

Ik kan denken, kan geloven, ik kan dromen, ik kan hopen! Ik mág praten, ik mág lachen ik mág juichen, ik mág hopen. Ik mág denken, mág geloven, ik mág dromen en mág hopen. Ik ben dankbaar, ik ben blij want in dit land ben ik VRIJ!…

beukenstammen zijn zuilen die elkaar boven ons ontmoeten de zon daarboven strooit door ruisende teergroene bladeren zilver op ons pad een gotische kathedraal wortelend in de bodem waarop we geboren werden en eens in zullen rusten waar we een leven lang dankbaar mogen zijn voor zoveel eenvoudige pracht…

De hoop vervuld en dankbaarheid voor zoveel moois al is ’t maar even.…

Berust in mijn gedachten achterwege de lange nachten van achter de coniferen mijn hoofd aan het verweren wortels in mijn ziel verstrikt als een debiel verweven in lange melancholie was ik maar als A. Jolie…

nog altijd woon jij in mij en ik weet dat je nooit vertrekt wij zijn samen een geweest twee handen op een buik vier handen uit een buik dezelfde haren gelijkenis op bijna ieder vlak en nu jij dood bent leef ik met de herinnering jij blijft mijn wortel ik jouw tak…

toch ontstond er twijfel wantrouwen groeide aan de boom die zijn wortels onder haar voeten had gevestigd zij brak een tak nam een blad las de nerf en begreep…

Gebroken is het woord dat tranen laat verdwijnen met gedachten die wegglijden als onze stilte niets meer deelt, het verdriet in elke herinnering dankbaar meekijkt en ik zwijg zolang zwijgen niets verandert.…

Warm zijn je ogen een herinnering die overblijft en de tijd tekent met vragende woorden. Die je naam weer laten klinken met de stem die hoort bij het moment dat ik bewaar in de echo die je dankbaar achterliet.…

Ik weet: er is ook veel ellende, de schepping is in barensnood - maar toch is er voor hoop een reden want liefde gaat voorbij de dood en wat we hier in tranen zaaien wordt straks geoogst bij morgenrood.…

In dat licht kunnen zij wonen waar ook wij eens mogen gaan; laat ons maar vertrouwvol hopen op dit vreugdevol bestaan.…

Laat ons de hoop bewaren: God laat ons nooit alleen. Zijn teken is dit Kindje, de ster die ons verscheen. Kan gezongen worden op een melodie uit 1608 afkomstig uit Keulen. Daar komt een schip...…

het huis werd uit zijn slaap geschud, het verborg zijn dromen over metaforen en dankbare herinneringen, nu staat het met hout gestut tegen de steigers van de werkelijkheid gebogen muren die nederig buigen tegen de ondergang van welvaart kreunen nu de herfst haar takken met geweld door de scheuren naar binnen mompelt het gezin vertrokken…

In deze dagen dat de zon zich niet laat zien Zie ik in gedachten weer de gele rozen Zie ik struiken bloeien die ik heb gekozen En wacht tot ik alles eens terug zal zien Dan komen weer de vlinders en de bijen Bevolken vissen en kikkers weer de sloot Dan is het veld niet meer uitgestorven en dood En zullen wij onder open hemel vrijen Ik vergeet…

Stemmen en ogen die elkaar niet vinden en vluchten in grauwe schaduwen die niets betekenen of meer vragen dan een einde of een dankbare droom waar de regen alleen fluistert en geen sporen uitwist. En herinneringen alleen uitdoven omdat ze wensen zijn geworden.…

In een kleine en smalle herinnering, haal ik me voorzichtig voor ogen hoe jij eruit zag wie jij was en de persoon die je voor me bent, met jouw stralende glimlach voor me, in gedachte en beeld ben ik God dan dankbaar voor de tijd waarin ik jou heb gekend.…

Verdriet van een vriend raakt je diep bittere tranen van verlies zoete tranen als herinneringen de wortels van jouw bestaan langzaam weg gegleden een heel leven lief jouw verdriet raakt ook mijn hart vriend…