Alle inzendingen over hervinden

ik staar uit over de vijver geniet van stilte en rustig ronddobberende witte zwanen. een reiger zetelt op de top van een reusachtige boom haast verstijfd uitziend over mijn wereld van kronkelige lanen de zon gaat langzaam onder en brengt het avondrood in beeld zachtheid in mij vindt een diepere plek voor even voel ik mij geheeld…

Heel langzaam het vertrouwen in mezelf weer zal gaan hervinden. Dan zal er ook voor mij weer een nieuw seizoen beginnen.…

als met alle ervaring de kunst is vermoord geen oor meer dat nog valsheid hoort geen vaste hand en alles verstoord als elk verband met het verleden gewelddadig is doorgesneden is het leed nog lang niet geleden angsten, droefheid, haat en spijt zo goed als alle kennis kwijt slechts kleine restjes vaardigheid ingrijpende hulp van buiten…

Ik liet telkens alles los in mijn leven, om het daarna weer te hervinden, maar aan jou bleef ik me binden, poëtisch als spiritueel, en vooral ook hartelijk emotioneel.…

door de hele wereld waait een andere wind ooit sereen en zonnig is zij guur en koud nu ons angst boezemend voor het onzichtbare dat ieder bedreigen kan met in toenemend aantal straaltjes van zonneschijn van blijken van waardering door de zorg voor elkaar die wij welhaast vergeten gelukkig hervinden kunnen in het stof van ons hart…

Laat al mijn mijen vrij, totdat ik mij hervind in wat ik was als kind. (La langue de l´enfance est toujours la plus belle. De taal van de kindertijd is altijd de mooiste.) Henry Bauchau, Les hirondelles boivent en vol. Uit: tentatives de louange.)…

Ze kwamen op de wind van het Noorden, zeven vogels zwart krassend koud uit het hart één voor elke dag van de week zwijgen; negeren; woede; haat; venijn; gif en voor de zondag zelfhaat afgewenteld.... Ik kan mijn bloed wel drinken, dat ik hen hoorde, in hun nest leefde…

Strijk naast mij neer Waak over mij Draag mijn gedachten Laat me in stilte Overzien Hervinden Wat verloren is gegaan…

ik ben niet goed in ophouden telkens weer de grens voorbij zal ik trachten te hervinden wat zo snel verloren ging in onverwachte wending…

Zelf hervind Ik zie je door mijn ogen Kuilen graven Voor de anderen Wanneer val je er nu eindelijk zelf eens in?…

Maar voordat ik je kan bezien, of kan spiegelen aan je glans, maak jij je los en duikt dan in de vijver van het vocht waar ik je niet hervinden kan.…

dat leeg gevoel na warme innigheid verlangen dat niet rust na eenzaamheid jou en mezelf hervinden in nieuwe eenheid hoelang is niet gegeven ik heb het leven lief…

De duisternis gaf mij een hand, je zonden zal ik blijven strelen, in het transparante kleed van verlangen, gaf je mij een laatste nacht de afbeelding zal op het linnen blijvend zichtbaar zijn, je slagen beukten op de holle vaten van beloften die te snel waren gemorst met een vederlichte sleutel zal ik trachten, de opening te hervinden…

noot Gehoord door Hongerige oren Snaren mijn ik Zonder halt Versmelten met Eén zijn en voluit Het leven absorberen Gepantserd door ervaring Geleerd een laag te smeden Van vertraging en Reflecteren op de betekenis Kies ik er toch voor Steeds opnieuw Het onbekende water in te duiken Dompel me onder in het leven Verlies en hervind…

moet men geloven dat wie haar beminden haar eens hervinden en herkennen mogen? ----------------------------------------------- uit: Tweede periode (1929-1933) VII…

ik plak nog altijd pleisters op die dagen waarin ik me een weg baan tegen de wind in het regent herfst- bladeren, raap ze één voor één tot ik hervinden zal hetgeen ik eerder verloor…

dichter bij de schaduw achter de echo was ik niet eerder geweest, in volstrekt voltooien zonder nawoord noch hervinden ook al is de geest vervlogen de fles voorgoed gebroken zo hoorbaar had ik het stilzwijgen nog niet eerder verstaan…

in zijn hopeloos verwaaien vliegen vogels wezenloos tegen het grijze kijkt de horizon verloren en tracht de wind zijn schaduw te hervinden waar enkel nog de droom van een zaailing valt te beklijven…

Als kinderen van de nacht, Dansen wij langs het spoor, Hervinden wij onze kracht. We raken het spoor nimmer kwijt, en zullen dansen langs het spoor, Als kinderen voor altijd.…

de hemel is door gevallen sterren in ijdele hoop verduisterd een stem klinkt van verre die als zachte mist een bloemlezing uit verlangen fluistert om te zoeken wat niet is om te hervinden wat in het voorbijgaan verloren ging, de bestemming ongewis…

zij hervinden zichzelf vrij in dromen angsten verdringen werkelijkheid waar zij ontwaken verstrengeld in handen hun schreeuw naar liefde fluistering wordt aanhoort het verleden hun toekomst breken die laatste tranen huilen ze stil…

de anti-revolutionairen en de katholieken van weleer beseffen dat zij in christelijke historie gaan verdwijnen potverdorie na linkse revolutiepoging des te meer maar blij toe hebben goede buitenkerkelijke vrinden hen christelijke naastenliefde doen hervinden…

ik kop je terug en hang alle bladeren één voor één weer aan jouw armen ik wil terug naar het moment dat je mij voor het eerst verleidde ik wil je schilderen iedere dag opnieuw hervinden, en van je houden een leven lang…

Na grafluchten blije schijn krijg zonnepit en zit zonder kleren met een poëet Hervind de roos op je doos de kluts van je muts Sta op, spring op de fiets werk hard - doe niets Alles zoveel mooier met die ster in zicht…

Maar plots is er de glimlach van een kind dat zorgt dat ik mijn vreugde toch hervind. Snelsonnet…

God, die ons achtloos verder telen, Begaan in wellust en vervelen Met heilge rust aanziet en duldt, Door Uwe Zoon tot ’t eeuwig leven Gekocht, en van Uw Geest gedreven, Hervinden we U uit onze schuld.…

Zichzelf op poten zetten, met alleen een tafelblad En wat servetten waar hij op schreef: ‘Geloven was voornamelijk: blijf, nog even…bleef.’ Het viel niet mee, die vele beetjes naar de zee. In vingerhoedjes van plezier, met waterdruppels op een pier Win-win synergetisch rekenen als 1 + 2 was 4. Als schrijven was schrappen, dan was typen weigeren…

uit vlieringduister diep ik lichtpuntjes op en zie weer waar mijn zaaigoed is gebleven ik had het achteloos weggestopt uit het oog en verder verloren op dikke lagen trage stof herneemt zich nu gestaag een kleurrijker leven met de achterhaalde sporen het kan mij weer bekoren…

Je vage blik helderder dan ooit Al mijn emoties waren gekooid Gedoofd en verdord Mijn levenszender voorgoed gestoord Alle paden dichtgegroeid en verlaten Mijn hart een verzameling gaten Je vult die gaten met je onbegrensde talent Als ik nu verga heb ik gekend jouw ontelbare onnavolgbaarheid die mijn gloeiende hoofd verleidt te denken in zinderende…

aldoor verwachten is trachten een onthecht verleden, al dan niet gewild, in pijn te hervinden en verschijnt verlatenheid opnieuw als het sterven dan herleeft en mijn ziel zich spiegelt aan de blinde linde zal nimmer de dolende echo vergaan die het verlangen in de toekomst weeft…