Alle inzendingen over het schuurt

De tijd leunt tegen mij En ik ben niet bezweken Tegen mijn botten schuurt hij, Holt mijn beenderen wat uit, Schuurt het bot en krast Tot een doorbraak Komt het niet, want Het merg blijft heel, Het wordt niet aangetast…

Drukte in Zandvoort: “Ik zie dat het schuurt”, sprak de minister. Wat zou hij bedoelen? Wanneer iets schuurt kun je het horen, voelen, maar zien? Minister, als u scherper tuurt: Daar in de duinen kunt u het betreuren te zien, te voelen en te horen scheuren.…

Ik leg mijn handen op de kop van de bok maar hij rukt zich los en schuurt zich zachtjes tegen kaalgevreten populieren.…

Touw schuurt De eeuwigheid Verlaten door alleman Maar niet door De zoon van God Knarsetandend Het geweten Om zijn Tandenloze strijd…

in elke lente schuurt een leemte een leegte die zich niet vullen laat…

ergens nog een kus in grijs… als ik dan buig in licht devote knikken tot mijn knieën aarde raken zacht en ongerept ik ben behept met deze gave tot ze adem vangt en zingt: een zuiver lied verdriet is tijdloos, ook na zoveel jaar ik zoek je, vind je -telkens weer mijn kind dit blind zijn schuurt en schuurt in glasgebonden ogen waar…

Ik leg mijn handen op de kop van de bok maar hij rukt zich los en schuurt zich zachtjes tegen kaalgevreten populieren. 30 juli 2006…

De eerste borrel schuurt bitterzoet in de keel, verjaagt even corona.…

het zonnetje verrast koude lippen die niet zouden kunnen krullen ongehuilde tranen knipogen als sterren in opkomend groen vers is de wond niet doch schuurt zij nog net als gisteren tot aan de dag dat jij haar mij toebedeelde steevast stelp ik haar opdat zij niet teveel ruimte in zal nemen in mijn hart vooral niet op zo'n dag als vandaag…

Touw schuurt De eeuwigheid Met alles en iedereen Steeds minder verbonden Eenzamer dan eenzaam Door het leven verslonden Knarsetandend het geweten Om zijn tandeloze strijd…

rood scherp woestijnzand schuurt en fluit langs oren heen de wind dirigeert... en de Sahara beleeft een wild natuur fenomeen!…

adem schuurt uit het duister dat zich ingehouden had een kat legt zich ten volle ruste geen mens, niets voelt zich aangetrokken op dit tijdstip nu, als de klokken de tijd doden…

ik hoor het jammerende knarsen en als de trein verdwijnt blijf ik achter met mijn handen op de rug de wind schuurt langs mijn huid het is donker dag, het ga je goed…

Het schuurt en schrijnt en doet Met mij, pakt mij bij de strot, Doet mijn hart en nieren Zonder genade vol op slot, Laat mijn razende gedachten En bloed het kookpunt bereiken - Alleen ogen nog die het doen, Tot mijn verwarde blik opeens Jou ontwaart, mens die de chaos Heeft overleefd en mij kent En herkent zoals ik ooit Mijzelf…

Mijn lippen tintelen ik proef de zilte lucht zand schuurt zout slaat mijn huid wit uit golven ruisen op de cadans van mijn hart overal altijd on uit wis baar…

soms klopt de gelaagdheid van mijn lichaam niet het schuurt dan knarst en jammert vraagt om rust zelfs mijn hoofd lijkt omgekeerd op mijn romp te protesteren ik zit dan stil tot ik in één vloei…

er schuurt iets in diepere lagen onrustig zoekt het in gepijnigd roepen naar erkenning laat zich niet verjagen begint kreunend te kruipen richting bewustzijn brengt aan het licht wat gewetenloosheid aanricht…

Zij schuurt de maag Met knopen.…

verstorven vlinders kussen niet langer het schrale zonlicht oostenwind schuurt kleineert de o zo vrolijke die vooruit huppelt bloemkristallen versieren ramen waar warmte nog geen vat op kreeg…

de stilte is licht soms zwaar als een storm 's nachts als niets is wat het lijkt spint ze zijden draden om het universum schuurt ze tegen wakkere harten aan de stilte is diep wit als het het onbeschreven blad…

Langs de stammen schuurt de klamme wind. Wij liggen tussen basten en zwammen. Wij zijn: weggewaaid. ------------------------------------ uit: 'Aan een open raam', 2000.…

de stilte is licht soms zwaar als een storm 's nachts niets is wat het lijkt spint ze zijden draden om het universum schuurt ze tegen wakkere harten aan de stilte is diep soms wit als het onbeschreven blad…

Je lichaam schuurt nog van het harde zand.…

soms schuurt iets aan mijn ego jarenlang is die opgebouwd iets minder lang blijkt hij te hebben gerouwd het ging al fout bij het hanteren van lego ik bouwde kastelen en droomde van een prinses onbewust wilde ik de wereld vormgeven dat is int geheel niet mis, maar het leven leert een les het zijn er meer die daaraan vreugd willen beleven…

grijs verleden kleurt mijn dagen tijd schuurt mijn herinnering ben verdwaald in lege dromen troosteloze mijmering plat betreden zijn de paden van het hemels paradijs voel mij tot het bot verraden maar mijn hart vindt geen bewijs…

de schrale oostenwind ontneemt in niet aflatend beuken het land zijn kleur schuurt velden kaal regen in kille nevel valt geruisloos op grijs niemandsland waar stilte ademt en denken wordt tot stenen beeld…

Als school kun je er status aan ontlenen, Wat dan weer bij de meeste scholen schuurt: “Die school staat in een excellente buurt”, Want kloppen op de borst schopt tegen schenen. Natuurlijk staat die in een villawijk, Daar rekent men zich steeds op voorhand rijk.…

Poëzie is wording die blijft steken in de rauwe, gebarsten onhandige gaafheid van het ongenoemde haar voltooiing is toeval, het stokkend ongerepte uit haar krom getrokken pen poëzie polijst niet wat ze zegt, ze schuurt zich uit in haar ontluistering ---------------------------------- uit: 'Als het dichtklapt', 2005.…

hoeveel zandkorrels heeft een woestijn hoeveel storm schuurt de huid weten we van wijken breken we vingers huilen we ter ziele blijven we onszelf als handhaving van de laatste roos…

Het is een oud huis De trap geeft geluid Alsof er nog leven is Na de dood In dier voege Schuurt papier de leuning Vraagt zelfs om een likje verf Want de vorige eigenaar Is in gebreke gebleven Onderhoud was niet Zijn sterkste punt…