Alle inzendingen over holle vaten

Diogenes, de Wijze, Die woonde in een vat; Hieruit kan men bewijzen, Dat wijsheid woont bij 't nat Indien gij dan de wijsheid mint, In 't vaatje gij die vindt; Kom, volg dan met malkander De grote Alexander Naar 't holle vat, naar 't holle vat, Daar Diogeen in zat.…

Stom van het geweld en de klank van holle vaten lopen wij door de besmette straten Maar wie hoort in het hedendaags maatschappelijk gerommel de fluit de citer en de trommel?…

van haver tot gort vandaag ontzie ik jou te kwellen heden geen overpeinzing of nutteloos ongerijmd gedicht op jouw overdadig besmeurd bord ik reik jou de doodsaaie verveling aan vol met nietszeggende woorden ik dacht nog over mijzelf te praten, het eeuwig wederkerend fileleed of de vlieg die ik wilde vermoorden maar nee, ook dat zijn holle…

vaten zijn niet zo gewild…

ik wil het kwaad niet kennen het bestaat niet alleen in holle vaten die meegalmen op golven van haat niet alleen in onbekenden die vliegtuigen in torens, messen en kogels in mensen boren niet alleen in gevaarlijke gekken op straat het bestaat ook achter mijn eigen ogen in de schaduwen van mijn gedachten ik wil het de rug toekeren…

Het holle vat klinkt vol van smart het regent gestaag Op zijn spijkerbed woelt hij de nachten door en baadt in laag water Dan zijn er de eerste wolvensporen in de zomerse sneeuw slaapt hij als prooi.…

“Stoelen noch de mens bestaan; Dans toch door op holle vaten. Er is helemaal geeneen gezicht Van ’t kind dat loopt te blaten." Krak! Snik, door bodem gebroken... ’t Al oude geluid; haar hoofd geloken.…

gewaarworden langs krimpende ethervelden, zo lijkt, is de aarde een marktplein uit menigeen gevormd sterk met kleur en geur verrijkt dit zo zijnde en waargenomen razen wij naar alle hoeken en gaten yang, onze Meester willen wij verlaten: fier ten strijde gaan om van Heer yin te dromen slaafs slurpen wij de culturen aangemoedigd door holle…

want iedereen moet zo nodig zoenen ook als ik dat geheel niet moet klef, nat, niet weg te boenen lippenstift op heel m’n toet en goedbedoelde snuisterijen taartjes in het feestgedruis gouden dag voor posterijen het liefst was ik geheel niet thuis voor de beste wensen in alle maten een huis vol lallende figuren rond middernacht holle…

Op louter goed gestelde vragen kan ik niet het juiste antwoord geven woorden worden holle vaten en de resonantie mij de les weer leest, de bedoeling tot juist handelen het vermogen door intuïtie weerlegt, wordt dit relatief onvermogen, de taal als middel geknecht, de ballans te mager afgewogen.…

De duisternis gaf mij een hand, je zonden zal ik strelen, in het grauwe boetekleed van verlangen gaf je mij een laatste nacht, liet je slagen beuken op het holle vat van gegiste beloften, die snel waren vermorst, ik zal met een sleutel van de tijd de opening herwinnen voor de toekomst verborgen in je moederborst.…

De slagen beukten op de holle vaten van beloften, die te snel werden vermorst, om met de sleutel van de tijd een opening creëren om verdorst, je schoot als moederborst te eren, tevergeefs heb ik de maan om uitstel gevraagd, hij koos een plek om mij in zijn koele armen te begraven, in een laatste snik verdrink ik in het eenzaam zijn…

Ach, konden we dat ene holle vat aanslaan, gevuld met een naïeve zekerheid, waaruit de vermolmde bodem werd geslagen, rozen - water zich tot wijn liet schenken, in het labyrint van onze mythen te dwalen, verdronken in de droes die de vurige horizon nog niet gekruisigd had in spijt van bitter geperste tranen, nooit bedoeld te drogen,…

ik in woord en liefdesdaad nooit ongeschonden waarin ik telkens schipbreuk leed, de smaad en lot zichzelf voorspelde, als roerganger verkleed gebonden aan de stoutste dromen vallen oceanen samen, om in het zoutste bad te baden, tranen werden een rivier waarover ons tijdloos veer bewoog, en door een tegenwind, die altijd loog in holle…

De duisternis gaf mij een hand, je zonden zal ik blijven strelen, in het transparante kleed van verlangen, gaf je mij een laatste nacht de afbeelding zal op het linnen blijvend zichtbaar zijn, je slagen beukten op de holle vaten van beloften die te snel waren gemorst met een vederlichte sleutel zal ik trachten, de opening te hervinden…

waren wij als holle vaten ter ziele gegaan. Zo groot, maar als fantoom in mijn onderbewuste nog veel te klein om mijn angst te verbeelden. Platgebombardeerd door zijn opgepookte angsten groeit er zo hier en daar wat aarzelend gras in mijn verlaten oorlogsstad. Zelfs nu er intense vrede kabbelt door de straten, huizen, schuilkelders.…

Op eenvoudig en louter gestelde vragen kan ik niet de juiste waarheid vinden, woorden werden holle vaten, tot hun resonantie mij de les weer leest, om gaten te dichten door een lome stroom van zinnen zichzelf geneest.…

Mensen die veelal praten, hebben toch meestal het minst te zeggen…

te nippen, in een stroom van onvertogen woorden die in de ontstane holle ruimte resoneren, waar ik een bloemrijk betoog in onderhield, mij de toegang te ontzeggen naar een ander aangeslagen vat, maar die klonk uiteindelijk nog leger, wat me lang zal heugen, misschien daardoor een beetje wijzer?…

soms is alleen niemand om je heen vaak echter een gevoel ieder weet wat ik bedoel vertoeven in een woestijn onherkenbare slijtende pijn of verlaten van praten met vragende ogen die niemand binnen laten een woord dat niet wordt gehoord waar doofheid soms bekoort lege straten holle vaten dode maten open gaten met een verleden het is de…

Hij taalde niet naar talen, maar zijn moeder wist hij meer dan eens te noemen. Veel kan hij niet benoemen, maar bij tijd en wijle kent hij wat verhalen. Zijn praatstoel is gebarsten, maar rond het middernacht'lijk uur schieten zijn ogen vol vuur. Dan hakkelt hij honderduit tegen ongenode gasten, waaraan hij zijn grieven uit. Zo deelt…

Ik hoorde dubbele tongen onuitspreekbare onzin beweren ik hoorde de echo van holle vaten die niet konden communiceren ik hoorde driekleurige violen zingen op gebroken noten ik hoorde geklater van water dat een continent overstroomde Wat heb je gehoord mijn luistervink?…

In de wijnkelder van het chateau hoor je ze zacht converseren de holle het hardst, dat is altijd zo als vaten gaan communiceren…

Bruin bierhalgebral buldert uit holle vaten over de straten, hatelijkheden ketsen kwetsend tegen hoofddoekjes, dreads en alles wat woke is; gemoederen verhitten, AZC’s vatten vlam, in het heetst van de strijd worden boeken verscheurd en varkenskoppen geofferd, fakkels branden als kruizen; zondebokken worden gezocht en gevonden door institutioneel…

de holle wind is gaan liggen weg zijn de frasen en vlagen poeha strak waait waarheid wappert klaarheid met wimpel voluit nog suist het geluid langs vaten die ooit de wind deden razen maar dat spel is uit in duigen gevallen zoals het gezegde luidt…

Vrijheid van meningsuitingen, dat mag dat is niet verboden in dit land ik wou dat ik ook eens mijn zegje kon doen want vele dingen vat ik niet met mijn verstand.…

de eikenprocessierups heeft ons nog niet verlaten of ze is al teruggekeerd maar dan geïncarneerd als big bags en plastic vaten maar volgens mij ging er iets fout... moesten het geen vaten zijn van eikenhout?…

Een oude eik houdt stand, waar het pad zich buigt in stilte. Wind gaat door zijn takken zoals jaren door een hart. Er is geen woord meer nodig hier. Alleen het ritselen van bladeren, het zachte vallen van het licht — en in zijn schaduw ademt tijd, onzichtbaar, maar aanwezig. Alsof de wereld luistert ...!…

Hij is een valse vedel, een basviool met gaten, Een kille kelderkeel, het hoofd der holle vaten; Een MINUS in de reeks, een sterflijkheid’s bewijs; Een die op ’t droge kruipt en die verzuipt op ’t ijs. Hij richt zijn kruin omhoog gelijk de ragebollen, En roept citroenen uit bij voosgevrozen knollen.…

Twee schollen - ach twee schollen hoe ze vielen op het pad van de viskar van de bode die Vrouw Holle had ontboden alleen was het wel wat snode dat de Genius vergat dat vrouw Holle zoals altijd wel weer iets te hollen had Vrouw Holle - ach vrouw Holle viel gestuiterd met haar gat in de hemel van de Goden waar ze rondjes rent voor doden…