Alle inzendingen over honingraat

Een ongeluk, zeg jij Zit in een klein hoekje, Maar dan ben ik Wel dubbel aan De beurt - Ik heb mezelf Aan nader onderzoek Onderworpen, zoals Dat wel vaker gaat - En ontdek bij mij In elk hoekje wel De vorm van een Honingraat…

Je stort woorden op mijn zere plek jaagt mijn reet aan flarden vingert koud mijn kind zijn weg breekt mijn tranen stuk vult mijn honingraat met geilheid schuld loopt over in geluk moedig als ik ben vond ik mijn onschuld terug geplet tussen het stenen bed…

gedrenkt in oude lappen, vol van historie waar deemoed in vallen is neergedaald, dringt het besef ter ore binnen bij het lot dat hij in roestige blikken terzijde had gezet, de warmte van de zon maken het ijzer in zijn ogen blind voor het licht hij vreest de bijen in zijn hoofd die zelfs bij nacht de honingraat bevolken stram in zijn schranderheid…

Het volgende moment loop ik naakt door natte herfstbladeren terwijl ik in mijn hoofd nog steeds de honingraten hoor zoemen. Dan tracht ik te ontwaken, maar hars druppelt uit de mij omringende bomen en verhindert mij mijn ogen te openen.…

opgewonden darren in chaos achter zich te hebben gelaten alleen de kleinste bleef haken aan haar spoor met hem zou zij het gaan maken hun moment was universeel van twee naar een teveel weer wolkte na enige tijd een jeugdig volk naar een nog nieuw te kiezen legerstee in bouw de koningin haar vruchtbaarheid trouw tussen volle honingraten…

daar vliegt een bij van bloem tot bloem zij is blij bestijgt de meeldraad gaat tot op de stamper alles voor de honingraat weerstand kent ze amper nectar moet naar de koningin dat monstrueuze lijf dat leven uitpoept alsof haar leven ervan afhangt werkers, soldaten en darren vadsig beetgenomen zouden eigenlijk moeten reageren als door…

het dorp der dorpen sluimert in de zon de wijken zijn als late honingraten door koningin en bijenvolk verlaten een enkeling vindt schaduw op balkon het leven is terug naar waar ’t begon daar ligt een garnizoen van frontsoldaten dat vluchtte uit de broeierige straten de zee zorgt voor een generaal pardon nabij een donker middeleeuws kasteel…

Het diepe steenbruin aan alle straten geeft zwervende, proevende gedachten: de smaak van gevulde honingraten. Voldane kandijkoekgevels trachten zoete geuren om zich heen te laten, mild omringd door verhalende nachten.…

muur van helwit licht leggen zij de fatale massa in spookachtig donker bloot Doktoren dicteren de casus gestaag even exact monotoon als piloten en vellen hun genadeloos oordeel over knieën en heupen galactische borsten en haardunne breuken in een proefopstelling gaat bèta sarcomen te lijf z'n stralen schietend op honingraten…

Paulus breekt hartstochtelijk baan Jacobus beschouwt overleggend Johannes toont vaderlijke liefde Petrus oordeelt de wereld bedachtzaam deze bekende boodschappers vullen dankzij krachtige brieven menselijk denken met vorsend geloof zijn tezamen een grote bijenkorf vol zware honingraten waar het krioelende volk streng keurend en arbeidend…

gecommuniceerd zonder te praten Er is veel gebeurd na het onderkennen van onze zwakten Industriele devolutie, het zijn alleen nog de schapen de blaten Het was niet de techniek, maar het fysiek waarin de antwoorden zaten Er is genoeg voedsel zonder alle handels akten Meer dan genoeg sinds we geen vlees meer smakten De wereld als zelfvoorzienende honingraten…

haar grote absorberende ogen vlogen over de straat als bijen zoekend naar de honingraat om het zoete te bewaren in gedachten om het bittere in het hart te verzachten maar bij het afscheid waren er kieren die een glimp lieten zien van gewezen leven en bestaande dood.…

volgt het ritme van de zee en jouw mooie lichaam wuift als een rode bloem in de grote handtrom, die slaat, slaat, tot de voorhof opengaat, de sluier rond je trotse boezem, de kuisheidsgordel van een ijzig verstand, tot de wind waait, door je hart, die slaat als een trom, slaat, slaat geestkracht als hartverscheurende heling, afgeschrapte honingraten…

muscimol rijke urine trippelde als een Raspoetin door de poedersneeuw nu ze haalt m’n lul uit d’r mond en pauzeert ook haar neus is rood hou hem stijf mompel en ik gris naar een thermoskan truffelthee laat ons de takken en hazen de appels en zwijnen de varens en hermelijnen in zeshoeken zien verenigen de wereld wordt een hele honingraat…

het licht hangt in de honingraten der vensters als een vochtig vlies en morgenzon in de gelaten waarin bij nacht de droefheid wies.…

Verscholen naast manhattan's chrysler tower Nog uit the golden age of banking power Van new yorks skyline, met miss liberty Skyhigh richt Dubai zich vanaf de kust Met overal geërigeerde staven En toppen loodrecht wijzend naar het zenit Als obelisken van de oliemacht De tuin der lusten hangt in alle staten In dit nieuw babylon van honingraten…

het linkeroog: de wereld lijkt rond en ver weg Ontploffingen niet meer dan wat opwaaiend stof kinderwagens overschrijden in colonne de grens iemand heeft alle grassprieten geteld en krijgt daarvoor de ereprijs Men neme 1 korreltje zout en houde het voor het rechteroog: de wereld lijkt rond en ver weg Gebombardeerde steden als verlaten honingraten…