Alle inzendingen over hul

je reputatie naar de filistijnen de macht je zag het verdwijnen de nacht alles beklijft op weg nooit ingelijfd stroom verder in het niets zonder herder het lied omhult zonder enige reden dit mens als onbenul…

Die middagson brand op die koppe, gebuk in hul beurende krag; hul swaai heen en weer in die stroppe - en ver is die tog van die dag. Dit kraak deur die brekende brokke: die opdraans is ver en is swaar; die knars in die knakkende knokke, maar hul beur, en die vrag bring hul daar.…

Soos meerkatte hul mae warm staan na die son teen ’n rots in die woestyn, so staan of lê hul op hoeke, so staan of lê hul op kroegstoepe, so bedel hul op straat. Langs die spoorlyn. Geen land ter wêreld spring hul vry, van gelykes tot die ongelykes. Wanneer julle deur jul spogbuurte ry dink tog ook aan hulle, julle, stink- rykes.…

Zij is een huls van vlees die stilligt op een steen, een vlinder met een vlinder om zich heen, en hij is iets dat wegdrijft en weer terugkeert, liegt, breekt en steelt, liegt, wegdrijft en weer terugkeert. ------------------------------------------------------------- uit: 'Open als een schelp, dicht als een steen', 1978.…

me verstoten ooit in een huls van vlees gegoten en met verf bespoten maar nu leeg geen huls voor mij ik ben leeg ik ben vrij…

Oh wonderschoon woud, begroet de ochtendstralen hul jezelf in goud...…

Ik ben een lege huls Voed het Houd van het Laat het slapen Tot in de eeuwigheid Doe ermee wat je wilt Geen stem, geen benul, wordt gevormd jouw hand Voor jou Een pop Laat haar slapen Mondje open Oogjes dicht Geen pijn Geen pijn Alleen in het duister Doelloos. Een lege huls…

Meer dan ooit ben ik een lege huls En ik vervaag in een wereld vol lucht zonder jou…

dakloos dwalend door de stad vond ik de lege huls van een huisjesslak zij paste precies…

Ons lae standpunt is te laag en ver, en hul ontseil ons sfeer van ruimte en tyd, daarom word eindelik ons blik versper wanneer hul roerpen stuur in die eeuwigheid.…

Als het voor mijn lief was Had ik mezelf, nadat ik mij onthaard had, Ook nog onthemd Ik wil die reclamekus Op mijn oksel, gestolen Zijn mannen-Nivea Hul ik mij, stringent In een niemandalletje Hij vindt mij toch wel…

Aan je lippen leg ik aan ga er voor anker Zeil heb ik gestreken hul er je borsten in Dit is nog maar 't begin fluister je Je zit met me opgescheept Loopt hier op m'n klippen.…

So werk hul nagte deur die dokters van weleer. Probeer red elk bebloede diamant deur loopgrawe, deur brand in enige oorloggeteisterde vaderland.…

Een sprookjesfiguur ben ik gestapt uit een verhaal Betovering is er in elk sprookje de rode draad Ik spreek een oosterse taal hul me in oosterse gewaden De zon is me meer lief dan regen parasol, m'n maat.…

Vanaf de kleuterschool wist ik het al Ik was niet normaal Ik maakte geen kabaal Ik was anders, zo anders Hoorde ik wel hier thuis Was dit mijn huis Toch sloeg ik geen kreet Terwijl ik van me afbeet Maar als ik thuis was Huilde ik me heel zachtjes in slaap…

Almal wat in die winterkoue hitte soek op poskantoorstoep, waar hul ingemessel lê teen ’n vuilvod, voosgedrinkte maat.…

met lompe harde stap betrad hij mijn breekbare dag maakte rommel en lawaai heel mijn wereld in de war maar hoezeer ik hem miste toen hij verderging het huis klonk plots zo stil de lege huls van herinnering…

Door Belgische soldaten wordt gemord Want ze beginnen stilaan te beseffen Dat ze het in hun land niet zo goed treffen Nu hun munitiedoos steeds leger wordt Het heeft de militairen zeer geraakt: Wie heeft die kogels toch soldaat gemaakt?…

Ik nader opnieuw het frisse ochtendgloren na een doorwaakte nacht vol onrustig getob. Ik weet nauwelijks nog wie ik ben en in mijn bed kroel ik met de luizen en het andere ongedierte. Laatst kreeg ik een tongzoen van een rioolrat. Ik dacht dat een bepaalde queen zich had vermomd. Suffe ik. De eerste werkmieren starten hun auto's al en gaan…

Wat het is Weet ik niet Maar wanneer Ik hupsend voortrijd Op opa's veel te grote fiets Zie 'k in de verte Blauwe luchten en Een zon die mij verblijdt Over iets dat komt En dat ik nog niet zie Of ben ik gewoon Te blij en is het niets Sellingen, zomer 1964 In dankbare herinnering aan opa Lute Huls…

Vandaag hul ik mij in een Shakespeare-pak. Misschien heeft u al iets ervan vernomen, M’n nieuwe boek is onlangs uitgekomen, Het is dus tijd voor slingers en gebak. Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Dus hul mij in een deken en blus daar mee het vuur, maar zonder frisse lucht worden zoete vruchten zuur. Daar in dat grijze hoopje daar smeult wellicht nog vuur en er rest niks meer dan wachten op een feller, heter uur.…

penseel je woorden op mijn netvlies open mijn blikveld subtiel in jouw kleur omfloers de avond met je aanwezigheid stemmig gevoileerd drapeer je expressie rond mijn aardse huis opengesteld voor jou kom dichter kom binnen dichter en hul me in de klanken van jouw warme zijn…

Rillend stroop ik de doorweekte kleren van mijn lijf, ik kruip over glibberige rotsen en hul me in de duisternis van een grot.…

een vaste burcht pronkzuchtig de borden wapens aflijvige namen wachters bestaan niet meer amos kan zo hier binnen rondjes lopen in het rondeel huls van voormalige macht het hoofd is een carrousel van namen de naam een open schrijn een hoog vertrek na hoog bezoek ------------------------------------------- zonneleen 33 www.abelstaring.tk…

dag nacht, neem je duisternis maar als rokken bij elkaar vlucht weg op hoge benen de horizon nemend als laatste horde daarmee plaatsmakend voor een kille winterzon hul ons weer in nachtelijk zwart als de zon haar avondrood om zich verzameld heeft en in roze mijmering achter de kim verzinkt…

huil maar als dierbaren dood zijn huiver maar aan stervensgedachten hul je maar in diep weegeklaag houd je maar niet zo sterk hoe dat mag je zelf invullen en wanneer, dat blijft een verassing want de dood kent geen agenda waardoor het zo'n mysterie blijft waarom?, waarheen?, waartoe? wacht levendig je eigen vorm af!…

het hart is de magneet die hersens samenbindt en zenuwstelsel staaft beenderen van staal harde kern van het lijf in het betonnen omhulsel de harde huls schraagt gevoelens flitsen heen en weer gedachten ordenen niet meer slechts langzaam komt de spirit van de wil vrij uit hardend beton vormt stevige ideeen over de zin van lijf…

hul mij vaak in zwart omdat het rode hart de vlinders aantrekt van de nacht zij fladderen hun kleur maar spoken donkeren mijn gedachten met hun verrottingsgeur zij breken af wat in realiteit nooit is gestorven monsteren grotesk wat er ooit is gezegd ik mantel mij niet meer naakt straalt het rode hart voor jou in dag en nacht…

Nu, rest een lege huls weggegooid, vertrapt. Stil, en ongezien drupt je laatste traan uit de wond die eens haar lippen kuste.…