Alle inzendingen over inferno

ik schrijf geen melige verzen over bloemetjes die hun kopje opsteken boven het maaiveld lachend naar de ochtendzon, over de magie van sneeuw die de rauwe werkelijkheid verdoezelt, over de grote liefde die niet kwam af al vertrokken is, over een opperwezen dat monkelend zijn zoon laat kruisigen als boete voor een zonde die hij nooit…

wij branden al inferno's die hitte hebben we gevoed de warmte deed goed in eigen zweet en tranen kwamen we samen in het stromen van ons bloed nog heeft het rood ons niet verblind dansen blauwe vlammen zachtjes hun verlangen laat de wind ons raken dan kan het vuur in eindelijk ontwaken een laatst inferno maken…

Verlangen inferno, maar niets quid pro quo.…

Gesloten ring van gouden inferno, verblekend achter een pluizige rand, De groeten aan de wolk z’n achterkant, Beloof me dat je terugkomt, Ik ga niet mee maar wacht wel tot je hier weer brandt.…

Dan kijkt ze me een moment lang aan langzaam komen haar lippen dichterbij passie ontvlamt als een inferno en zwaar onder invloed van ongekende hartstocht ontketent de vrijpartij...…

Het hemelsblauw, dat is me bijgebleven Waarin het kwaad zich naar de torens boog In stilte ongehinderd binnen vloog De mensen daar ten dode opgeschreven Hoog boven het inferno nog die lucht De laatste onschuld is erheen gevlucht.…

Tot de avond, het brullend, rood-gloeiend inferno van je lippen me de nacht indrijft: een nacht op wilde geiserstromen van verlangen.…

ik zag een vrouw op de tv die huilde om haar dode lief gestikt in een inferno hij was vluchteling en gij mevrouw Verdonk hebt hem gehuisvest in een barak op Schiphol het einde kwam door vlammend rood nu is hij dood en eindelijk ‘vrij’ ik schaam mij dat ik Nederlander ben en vraag me af: schaamt u zich ook?…

hoger en hoger slaan de woedende golven door de Boca Inferno een duivels-aanschouw de bulderende kracht van wel duizend paarden werpen de schuimende zee tot ver in het blauw meeuwen verdrinken duiven slaan te pletter het gezicht van de schipper staat sober en grauw…

jij hebt droogte gesprokkeld het water verdampt door een alles verschroeiende zon lucht van hitte doen trillen de schaduw gekort door de zomer in zenit stuurde de hel brandde laaiend het vuur in een onblusbaar inferno hebt de laatste uren geteld toen het leven door een vlammenzee werd geveld…

leverancier van de wapenrusting van de goden Onder de vulkaan smeedt hij zijn vuur creëert daar de mooiste en magische dingen geholpen door Cyclopen in zijn werkplaats onder de Etna Schepper van Pandora uit de aarde de eerste vrouw Trouwde Aphrodite godin der liefde Vurig en gedreven vriendelijk en vredelievend samengesmolten in een inferno…

die hun lading als reprimande gaven in dit protest # ook ik prevelde hun mantra’s die uit een diep gevoel van onbehagen aan de oppervlakte kwamen ongeweten formuleerde de demonstratie oneliners van een onontkoombare waarheid over het dagelijkse bestaan maar het strelen werd al vlug stelen brandend vuur een verterend inferno…

Een uur lang hoorden zij geen getier van drijvers maar zagen zij glashelder de Karpaten met sneeuw bedekt. Zij liepen op hun dooie akkertje elk met een draagstang bestemd niet voor tichelstenen maar voor vijftig liter soep: met recht een pastorale. Onderwijl bracht Primo Levi zijn maat in Monowitz de taal van Dante bij met regels…

het was een bonte carrousel maar de wereld ging veel te snel kleuren flitsten voorbij als een braderie vol speelse vrolijkheid vormen versmolten van groot naar klein zonder te benoemen wat zij dan wilden zijn toch was er ook rust in dit optisch inferno waar een zondvloed ideeën strand gaf aan verre zeeën jouw lach was de schepper…

de wereld lijkt een flat voor iedereen een raam met uitzicht op vandaag en morgen gisteren bepaalt hoe meubels er zijn neergezet ramen zijn naar buiten openslaand lichtend dag en nacht maar ieder ziet de eigen pracht die hij in zijn gedachten had ik zag er paradijzen fresco's en inferno's naar de hemel rijzen catacomben en de hel…

naar ultieme schoonheid vond ontroering en extase in de mooiste muziek zag de ziel van een schilder in een schitterend relikwie verdwaalde in de paradijselijke rankheid van een beeldengroep maar schrok ontzettend van oceanen vol met niet afbreekbare troep kan schoonheid nog bestaan als wij de zon boven dit verschrikkelijk inferno…

de boom staat aan de grond genageld als een verwoestende vuurzee haar inferno uitspuugt de boom, de stille getuige die niet vluchten kan blijft zwijgend staan temidden van een kolkende ontwrichting de boom blijft alleen achter weet hij misschien hoeveel mensen stierven tranen vloeien als de achterblijvers een bloemenzee aan…

laatste druppel bloed die uit de mensheid werd geperst voordat de aardjuwelen zichtbaar werden helder vonkten ze al tussen het stervend rood waar zij weerkaatsen in afnemend vurige licht van de exploderende zon het restant van wat eens de machtige mens was geweest is nu geslagen met de zeven plagen leeg gebloed in een immens inferno…

Als de wereld vergaat in een inferno ontstoken door blinde haat zal ik niets merken negeer ik de lijken en brandende kerken Het hellevuur zal mij niet deren of mijn ziel ooit kunnen verteren Mijn mooie wereld is reeds vergaan Geen vaste grond meer om op te staan Die verdoemde dag sloot ik je dode ogen en kuste je bleke lach…

jou zag pakte ik wat schaduw van je af een lieve groet of oogopslag jij lichtte op als een ander jou aandacht gaf waar jij ook kwam sprong het licht over naar een warmere vlam dus waar jij schaduw gaf wist ik dat te maskeren door eigen licht te projecteren wij zijn nooit gespot als stel maar ons samenzijn lijkt dantes inferno…

Geen traan blust zijn inferno: dat is aan God, of aan Allah.…

Hoogbouw een inferno. Goedkope gevelbekleding. Honderd mensen levend verbrand. Min of meer. In Londen. Nu het echte Breaking News: Tropische temperaturen. Droogte. Watertekort. Schadeclaims. Verboden. Verontwaardiging. 'En mijn vuile auto?' 'En mijn gazonnetje?' 'En mijn zwembad?'…

Dante’s levende Inferno Aan het lijntje gehouden. Een dauwdruppel dagdromend Op Goede Vrijdagavond Of een vluchtige kus Op een overvol perron. Ieder gedicht duurt een eeuwigheid an sich; Wordt later liefdevol aangehaald, Geciteerd of Met weemoed teruggelezen.…

In verste verte zie ik Fel klievende bliksemschichten Stapelwolken aan de horizon Witomrand verlichten Hemels, stil inferno Woest in de lucht verscheurd Mijn hart diep getroffen Mijn gezicht grimmig wit blauw Door flitsen ingekleurd In dreigende kalmte Levert Thor zijn gevecht Nog kan ik zijn donder niet horen Zij gaat met mijn stille…

Er werd gevloekt, gekankerd en gebeld, Gescholden op de digitale lussen Maar nadat bier en sterker was besteld Bleek het inferno eindelijk te blussen.…

De raakvlakken ervan openbaren zich op een punt van de cirkel, waar de zich verdichtende eeuwigheid eindigt in een imploderend inferno. In een zwart gat, een fractie voor een nieuwe oerknal, is hij alles in één - begint alles opnieuw eindeloos oneindig. Eens ziet een andere mensheid ons als de steen der wijzen.…

eerst nietsvermoedend nog van het dodelijk verderf dat magere hein strooide hoopte ik wakker wordend de nachtmerrie te verlaten waarin als overrijp de appels uit de boom van leven vielen als een koude ochtenddouche was ontnuchterend het nieuws dat er geen ontsnappen was aan de haard van het inferno dat met afgrijselijke explosies de…

Gloeiende kolen branden door mijn leden mijn gedachten worden met vuur geblust mijn lichaam weert elke druppel water handen tasten gloeiend ijzer ogen kijken in verblindend licht en voeten dansen op rode platen van sulfer en vloeibaar glas. Deuren openen naar witte nevel omgeven door helder blauw zachte tinten pastel onder verkwikkend…

“Forget my fate” De man Zag van de ronden De eerste, hij Moest naar Hodikam Goede laarzen Brengen geluk -------- Beatrice, bewonderd Door de dichter Die op 't midden Van zijn levenspad Gekomen was Deez'poëet wandelde, Met de schepper van Aeneas en van De koningin Die stichtte Carthago, Door de eerste cirkel van 't Inferno…

Voor meer informatie omtrent dit inferno Verwijs ik naar 't snelsonnet van onze Theo _______________________________ TITAANTJE De queeste lijkt steeds zwaarder dan we dachten Vier dagen lucht nog voor het ademhalen L'histoire lijkt zich aldus te gaan herhalen Te hopen valt dat de Titaan kan wachten Contactloos op twee mijlen…