Alle inzendingen over kinderlach

Opeens, hoor je de deur opengaan En ziet daar dan, je lieve kleine neefje staan Daar staat hij dan in de deurpost Heel verlegen, en van al zijn uitbundige blijdschap tijdelijk ontbost Nog snikkend van de huilbui van een moment geleden En een traan komt langs zijn gezicht omlaag gegleden Maar opeens lacht hij, en kijkt je aan Oh, zo'n kinderlach…

Vergeet niet de zomer al ben je niet zo'n dromer Vergeet niet het leven probeer te vergeven Omarm het geluk ook al brengt het je van je stuk Zie hoe de kinderen spelen zich nooit schijnen te vervelen Hun fantasie slaat op hol ze zijn er zichtbaar van vol Het ongenaakbare in hun spel soms zijn ze lief, dan weer fel De ondeugd straalt in…

Nee, het altijd durend krachtenspel, van wind en water boeien wel, maar ’t aller-diepst aan ’t Noordzeestrand, trof mij de kinderlach aan de waterkant.…

Saporro Sneeuw vlok op je tong Echo´s van kinderlachen Winter in Japan Okinawa Donkerrood glanzend Trillende ochtendzon rijst Uit mijn saxofoon…

Op een dag zal achtergelaten speelgoed het gazon iets eenzaams verlenen, de zon zal het rood van de driewieler verbleken en de echo´s van kinderlachen zullen àl vager door het theehuis klinken. Op een dag zal ik schrijven: ´Er was eens´.…

ik schrijf met wit en kleur het donker licht wimpel met het blad een waaier als levenskoord omspannen weeft het web een toverwoord en huilt meerstemmig in de nacht waar haar tranen samenkomen in een kinderlach gebundeld…

Stil is het in huis, soms,als ik in de lege kamer kom hoor ik nog van ver een kinderlach, een flard van een liedje ook. Op de drempel kijk ik terug heel veel jaren. De kamer is niet rommelig meer, wel erg leeg jammer toch.…

Naast me lig je hier Met je kleine dikke beentjes in de lucht en je lieve kinderlach te kirren van plezier in je wereld alles mag je oogjes wrijft en tevreden zucht je blik zonder zorgen Vol verwachting in de dag van morgen…

Je dicht bij God te weten waar niets je van Hem scheidt, je in Zijn arm te nest’len, van eenzaamheid bevrijd, Zijn liefde te beleven door ’n kinderlach misschien en daarvan te genieten, dat is: de hemel zien!…

Bij een ieder ver voorbij de jeugd met een vertrokken grijns van vergane glorie de kille mondhoeken moeizaam opgetrokken tegen de zwaartekracht moet staan een dapper dollend zonnetje dat zijn omgeving kan verwarmen dat spelend en ongedwongen met heel zijn lijf en leden naar jou schaterlacht…

ik zie lente in je ogen bloemen in je hand je lach is nu al warm als een zomers strand toch sta je nog wat nonchalant te dralen met blonde zonnestralen in je lichtbewolkte haar proeft dan vleugjes warme wind waar in een hoge kinderlach het langverwachte voorjaar klinkt…

De blije zon, de hoge lucht en wolkendromen, de schaapjes in de wei, een kinderlach en al het nieuwe dat mijn hart weer zag, waar is het toch zo plotseling vandaan gekomen? De lente is in 't land en jonge vogels zingen; hoe kan ik anders dan weer blij zijn om die dingen?…

in elk licht verschijnt je lach verscholen achter zo veel pijn je hart gekraakt nog meer dan dat je liefde kent weggeëbt van al jouw bloed waar tranen vloeien pijn, pijn, wat een pijn zie die kinderlach gevuld met tranen weg lach, zie de pijn kun je nu nog lachen?…

de ooievaar, de rammelaar en daarna snel gedoopt de basisschool, de pubertijd de mouwen opgestroopt een gladde ring, een hypotheek een blijde kinderlach de midlifecrisis, de golfbaan dan wenkt de herfstdag de stramme loop, verzorgingshuis verleden uitgewist gebroken blik, een laatste snik en daarna zakt de kist…

Wat is het toch dat mensen voedt, hen in een kinderlach begroet en dichters dan doet dichten? Wat is het leven rijk en groot, de liefde sterker dan de dood, mysterievol óp lichten. Bij het overlijden van Maurice Pirenne in 's-Hertogenbosch…

Een zware last, maar alles voor een kinderlach. De vijver zal zich nu ter ruste leggen en morgen tranen huilen om vergane winterpret.…

verdriet van een liefhebbende moeder zij die haar volwassen kind niet meer zag MOEDERDAG iedere keer verdrietig terugdenkend aan die baby/kinderlach MOEDERDAG jarenlang verlangend naar weerzien toch kaarten stuurder op zijn geboortedag MOEDERDAG stierf vermoedelijk hopend op eeuwig amenzijn in wonderland zou het toch hand…

Stil, er ruist een zachte wind door de kruinen Stil, een roep van ver laat zich horen Stil, hoor je de zee bruisen achter de duinen Stil, luister naar dat carillon in een toren Ergens zingt een vogel in de bomen Ergens klinkt een vrolijke kinderlach Ergens zit een paartje op een bank te dromen Ergens, zomaar op een mooie pinksterdag.…

Buiten weerklinkt een kinderlach en een kinderliedje trekt mijn aandacht. Het raam staat open en ik zie een zachtblauwe lucht. Op het versgemaaide gras beneden mij spelen enkele kinderen. Ik adem de lucht in, stap vooruit, spreid mijn vleugels en ik zweef weg...…

verdwijnt en aan de wind wordt toevertrouwd hoe kan hij het doodgaan begrijpen als de dag nog maar nauwelijks heeft ademgehaald zijn ogen nog nooit het licht hebben gevangen of een vlinder op een losse steen hoe kan ik zeggen: ween maar niet wanneer de stilte van het uur steeds groter wordt in het huilen van een nooit gehoorde kinderlach…

Geniet van kinderlach en dromen, want ach, de morgen komt weer snel en dan opnieuw moet je hard werken, ja, dan komt weer de zorg of pijn, maar laat je hart nu even rusten en laat het dankbaar, vredig zijn.…

Verjaren is het helder weten dat alles ons gegeven is: de zon, het licht, de kinderlach, de bloemen en hun geuren; de witte sneeuw, de lange dag, de vriendschap en de kleuren; de vogelzang, de lentelucht, de blije open deuren.…

kloppen van mijn hart de armen nog verder strekken verlicht ook niet beklemmende smart; ooit kon fluisteren warmte opwekken je aangezicht verstart verwachting vordert verwarring, denken raakt overdadig gehard en wordt hoop een aftreksel van bedeling terwijl de lente toch blauw de aarde bedekt vogels ons liefdevol begroeten en een kinderlach…

hij voelt zich niet thuis in zijn huis waar stilte pijn doet aan zijn oren hij zou zo graag weer stemmen horen een kinderlach, het leefgedruis zijn lijf is oud, zijn hart bevroren maar buiten hoort hij het geruis van verse sneeuw en windgesuis hij wil niet langer binnen smoren hij gaat de bergen in en zingt weemoedig echoot zijn gezang…

zo gewoon mijn buurt, een radio met een smartlap een man, een riem, een hond, gesnuffel zag gewoon een poppenwagen met een kinderlach stoelen buiten, gewoon een zitten barbecue, ruikend aangenaam vuur een gammele fiets banjert de dag door gewoon een blij hallo gewoon….. hoe gaat het buur krantje , boek, gewoon lezen gewoon alle daken…

Wat vult je hart, je hoofd, ja heel je denken van alles wat je ziet en hoort op deze dag; waaraan dan wil je echt je aandacht schenken: is het een drama of een luide kinderlach?…

Een kleine engelenziel omarmde liefde met twee werelden lijk in eeuwigheid straalt de lichte dag vulde geest het huis met kinderlach sprookjesachtige mooiste regenboogkleuren ruiken naar bloemen wolken wenen weldoordacht vullen dimensionen eeuwigheid er komt nooit een eind aan het verdict wegglijden in een andere mooiere wereld…

Ze hoort hakken klakken door de gang de melodie lijkt doelloos te verzwerven om hol langs kale muren uit te sterven voor ze verstommen tot een stil behang ze voelt de leegte pijnlijk in zich kerven onzekerheid en onmacht maken bang haar uren schuilen diep in dagenlang voor ze de adem van voorbij verwerven dan klinkt een kinderlach door peinzen…

Zingend groet mijn Roosje vroeg de dag en spant een tentdoek met haar kinderlach. 31 december 2001 - 29 april 2009…

laat mij dan nog 't leven wanen Zo mooi als 'k toen het leven zag — En laat mij met die kindertranen Die kinderlach!…