Netgedichten

netgedicht (nr. 58.866):

Chemokuur

Ze hoort hakken klakken door de gang
de melodie lijkt doelloos te verzwerven
om hol langs kale muren uit te sterven
voor ze verstommen tot een stil behang

ze voelt de leegte pijnlijk in zich kerven
onzekerheid en onmacht maken bang
haar uren schuilen diep in dagenlang
voor ze de adem van voorbij verwerven

dan klinkt een kinderlach door peinzen heen
dooft het verterend vuur dat haar besloop
en veegt scherven gebroken moed bijeen

verwachtingsvol ziet ze gestage hoop
als jaren druppelend versmelten en ineen
de zwarte sluier lichten van haar levensloop