Alle inzendingen over kliffen

Zon en wolken koesteren de krijtrotsen. Vreugde in mijn hart.…

Het hart weegt zwaar de leugen paradeert langs oude kliffen van spijt. In haar strot telt de sleutel het klappen van de zweep. Tranen gemarteld genoeg gehuild. Grote harten sterven leeg. De waarheid wordt bezongen door het hart zonder verwijt.…

De warmte der laatste kamers klampt zich vast aan kliffen, de morsigheid van hun geheimenissen wordt de voorbijgangers ten hoon getoond. Hulp zoekend zwerft de vuilnis door de straten. ------------------------------------------ uit: 'Het geduld van de dingen', 1996…

er zijn ontelbaar oude bergpaden waar ik niet komen zal loodrechte kliffen die mij de adem zouden benemen zilte luchten zijn er vol van vogels die ik niet zal horen wolken van het blauwste blauw waarin ik zacht verdrinken kon er is de oude tijd die vleugellam ter aarde valt…

ik zag je kleuren in koraal langs metershoge riffen groen ging over in topaal dat donkerde in kliffen ik dook en voelde kartels langs de rots je gaf niets bloot in stof vond ik je trots een school van meer dan duizend vissen die dansten op muziek alleen wij het publiek ik joeg ze achterna en dook de afgrond in voelde hoe je me…

op de steile weg omhoog is alles te vinden wat vastgelegd moet worden: bloemen tussen grijze rotsen van graniet hoge kliffen diepe kloven in de sporen van de tijd jouw berichten van liefde en rouw uit Brussel verlaten stad waar alles te vinden is wat jij zwijgend schrijft waar je alles ziet in de breking van het licht op de steile…

de goden schiepen de eilanden als hun woning op de hoge grond boven het dorp slaap jij sereen en de tijd staat stil je kent de diepte van de Stille Zuidzee de wind zingt de golven beuken jouw ogen volgen de ruige bergen ze tasten de steile kliffen af op de tweemaster klinkt een smeekbede ne me quitte pas je bent niet alleen, Jacques…

oppervlaktewater komt zij omhoog nehalennia open mond een regenboog het water danst sierlijk om haar heen geen taal mag sterven in het lot wie dan ook wie kan herinneren het vuur en de dood wie niet bang is mag sterven oog om oog tand om tand wij vallen steeds dieper geen nagel houdt stand geen boek geschreven voordat de hel samen kwam aan de kliffen…

Oh, de wind en het stille, het wijde En mijn vissenstaart die weer beweegt Nu het zand van mijn huid is geveegd En mijn haren weer glanzen als zijde Oh, de golven, de meeuwen, de kliffen En het schuimende, speelse gespat Dat ik door alle pekel vergat Maar zich toch in mijn ziel wist te griffen Op het eiland van Groene Smaragd Waar de wegen…

Het licht trok zich terug op de kliffen, jankte. ------------------------------------ uit: 'Een koorts van glas', 2007.…

Schreeuwende zeevogels lokken me naar de kliffen Het zwarte lavazand steekt schril af Tegen het bijgekleurde blauw van de oceaan In het noorden stoeien fotogenieke watermonsters Terwijl ze flirten met de poolcirkel Op het land ademen of spuiten de fumarolen en solfatoren Hun stinkende adem uit en lavakraters bekomen van hun laatste eruptie…

om van grote hoogte weer een gekleurde schat te zien alsof God zelf zijn dobbelstenen had laten vallen her en der tussen puntige rotsen om daarna aandachtig en frivool met tandenborstel, zeef en ecoline in het rond te zitten spatten een kladje smaragd en azuur subtiel over de schouder om ook het water te kleuren tot tegen de scherpe kliffen…

Dwarrelende sneeuwklokjes vlokjes bekleden hyacinten smeltwater ontwinteren zwanenzang lente verhinderen neerslag ontbinden doodsdrift slaan de kliffen rauw rouwbeklag reïncarnatie geloven beloven afwezig zijn in't ver-woorden van't lam Gods beslagen pijpen aan Maarten schenken heiligheid ontberen betekenisloos afgegleden Her en…

absolute rust anders bewoorden tot niet bestaan drang om 't leven te omarmen de handen slaan Zelfdestructie, agressie, ontevredenheid, uit niets ontloken, bewute schade, ongemak, veerkracht gaat verloren 't hart op de juiste plaatsen, klaar komen 't zelf op te eten, de leegte, alles lijkt verloren drift, het schip spat op de kliffen…

bakboord II Zij waren allen samen een voor allen allen voor een en route, een weg die nog geen holbewoner had bevaren alleen een anonieme parelvisser als passant een held wellicht, maar enkel naar de ongekende diepten van de duisternis, één met het woelwatergewemel in de mysterieuze stilte nimmer naar de ontoereikend hoge kliffen…