Netgedichten

netgedicht (nr. 27.541):

IJSLAND

De hemel, dat moet na het eeuwig ogen sluiten,
Ontwaken zijn in het land van water, vuur en ijs
Op een eiland, nauwelijks ontsloten,
Kaal en ruw, nog in de steigers
Maar onwezenlijk mooi.
Monotoon en afwisselend tegelijk
Klaterende bergrivieren sterven in het dal
Watervallen stuiteren over rotsen of
Kijken in een onmetelijke afgrond
Zeehonden laveren tussen blauwe ijsschotsen
in het heldere meer
En verraden de gletsjer iets verderop.
Schreeuwende zeevogels lokken me naar de kliffen
Het zwarte lavazand steekt schril af
Tegen het bijgekleurde blauw van de oceaan
In het noorden stoeien fotogenieke watermonsters
Terwijl ze flirten met de poolcirkel
Op het land ademen of spuiten de fumarolen en solfatoren
Hun stinkende adem uit en
lavakraters bekomen van hun laatste eruptie
Node neem ik afscheid, mijn hart blijft achter
Na IJSLAND zal niets meer hetzelfde zijn