Alle inzendingen over knappend vuur

Liefde die voor altijd is, Die geen tijd kent, Maar eeuwig duurt, Zie ik hier verzameld Om het zacht knappend vuur, Ogen geboeid door het vlammenspel Dat verleden, heden en toekomst Samenbalt tot een brok oneindig leven - In de vlammen zie ik toekomst, In de sterren aan de heldere hemel Eeuwigheid…

De winter is koud, nat en guur Warm is het bij het knappend vuur De wind giert om het huis Het is knus in huis bij de buis. Straks wordt het weer voorjaar Daar is het verlangen naar De natuur gaat dan ontwaken De eendjes gaan weer kwaken.…

De winter is koud, nat en guur Warm is het bij het knappend vuur De wind giert om het huis Het is knus in huis bij de buis. Straks wordt het weer voorjaar Daar is het verlangen naar De natuur gaat dan ontwaken De eendjes gaan weer kwaken.…

Bij 't vrolijk knappend vuur. Die beelden uit dat zoet verleden, Wat blijven zij mij bij! Vaak heb ik zware strijd gestreden, Dan hielpen, sterkten zij En nu, ten volle dankbaar, Wijd 'k u mijn beste lied, Mijn heilrijk, heerlijk Drenthe, vergeten kan 'k u niet.…

De winter is koud, nat en guur, warm is het bij het knappend vuur. De wind giert om het huis, het is knus thuis bij de buis. Het is geen weer er uit te gaan, daar is nu geen aardigheid aan. Lekker, mooi in huis blijven, met een boek de tijd verdrijven. Straks wordt het weer voorjaar, daar is het verlangen naar.…

Een rood appeltje knappend om in te bijten spannend in zijn vel…

Ik neem een bosbad – in geuren, wuiven, tjilpen, knappende takjes.…

Buiten is het guur en koud, hier binnen is het lekker warm, bij een vuur van knappend hout. Regen en wind geselen de ruiten, ik ben blij dat wij hier binnen zijn en niet daar buiten. Met jou samen op de bank, zachte muziek een boek en een warme drank. Dat is pas een heerlijk leven en zo vergeet je deze koude herfstdag even.…

begrip geboortedorp is meer dan geografische aanduiding een tijdsbeeld abstract album met foto’s geluiden die ik opving een krakend bed diggelend glas knappend illegaal brandend vuur buurman driftig geheven vinger stilte op trompet verbogen stuur van gemoffelde fiets met blokken rond pedalen schoensmeerdoosje met helft van knijper en weckring…

Mijn ogen lodderen loensend door het felle licht opgetrokken na de mist ik hangmat op het wiegen van de dag deugddoend straalt er warmte geef mij doezelend over aan een knappende uil.…

Het winterkoud geluid als knappend ijs zo schel. Het winterkale beeld als een japanse tekening zo fijn. Het wintersneeuw gevoel als rust zo stil.…

Zijn fijnst sigaartje smaakt hem niet, Zijn knappend vuurtje blaakt hem niet, Zijn zoetlief meisje raakt hem niet, Zijn vrienden, o genaakt hem niet! Zijn baardje zelf vermaakt hem niet, De stumperd heeft zo’n groot verdriet.... En wat? – Nu juist, dat weet hij niet!…

op het gras, nog nat van dauw dwarrelt, uit de geleide groene kruin als stervende zwaan, wel roestig bruin een eerste blad van de plataan zwermen spreeuwen, als èèn grote zucht storten zich met z,n allen in de vlier eten zich rond, kwetterend van plezier dan trekken zij weg, hoog door de lucht eikels in de dop, een wilde framboos fel gekleurd…

Het droge gekraak Van knappende takken Bewegingen gedempt Door vochtig mos Ik wil je leiden In deze dans Toch blijf ik staan Reik niet naar je hand Je silhouet, zo teder In het zilver van de maan Jij danste in het duister Maar ik zag jou als een helder licht…

Hij zei er is maar een receptuur Smeed het met inwendig vuur.…

nu eikels knappend in hun vrije val zich naast de beukennootjes wagen is de zanderige allee van rode beuken en van zomereiken een losbandig tafereel eekhoorntjes rennen met grote ogen lange tenen gepluimde oren spichtig door de dreef een Vlaamse gaai scheert magistraal als een schietspoel door het lover heen…

In wroeging schuldloos zie 'k hen krimpend staan, Gevlucht aan valse ketting naar de rand Van 't vretend vuur; en 'k hoor de marteltand Door sissend vlees en knappend mergbot gaan, En de ijz'ge hitte voel ik waaiend slaan Om blind gezicht en klauwgebaar van hand.…

Het herfst zich feest het fluister-fluit zich geel en vlamt zich knappend rood. De blaadjes zwieren in het rond, kastanjes doen van tok tok tok en appels drummen vrolijk mee. De vijg ontkleedt zich schaamteloos de druif is laveloos en paddestoel is high. Het herfst zich feest en moedt zich vol van wee : het jaar is bijna over.…

Traag verstrengeld dansend trotseren ze de najaarsstormen verliezen dwarrelende bladeren takken vallen knappend af hun verlies doet geen pijn blijkt toch niet onmisbaar groeit meestal weer aan als hoopvol perspectief bij ons doet verlies vaak pijn blijkt missen meest onmisbaar ach waren wij soms bomen stevig verstrengeld in het nu…

het kloppend verlangen neemt bezit van zijn lid... de smid in hem weet dat het ijzer heet is…

Ik schaakte speels een pink hief toen lief hand en mij omhoog naar van uit het vuur zo heet langs de trappen van Terug.…

ik las vannacht een man als een rijstevloei van rizla frappant transparant stak ik hem aan tot muiterij en hij verging bij de vierde regel.…

Het vuur in de relatie, is niet het vuur aan de schenen. In 't vuur van het gesprek is het woord in vlammen opgegaan, de rook als een pluim achterlatend.…

raak me niet aan zelfs je schaduw heeft mijn huis verteerd mijn eiland brandt erbarmingsloos op dit uur raak me niet aan ik schoffel al eeuwen as uit het vuur.…

krijtwitte muren geraniums in de zon vuur op je lippen…

Ach mijn geliefde in je berghang heerst chaos woedt brand cipressen als toortsen dorpen verschroeid omsingeld door vuur je aarde gloeit ach waarom sloeg het boze weer toe je bergdorpen ijlen verkoold en doodmoe…

Een vuur van koper een vlaag van brons een woud van beuken breed voor ons…

Het vuur laat zich niet vangen de nacht rust in haar handen lilalinten strijken door de nacht een onzichtbare schaduw houdt de wacht. Daarachter ligt de wereld open.…

vraag alles wat je maar wil hier is mijn schreeuw niet die van haat niet die van pijn ergens was het toch ook fijn weet je nog op dat strand helemaal aan de andere kant ogen als koraal een lichaam waar de zee omheen sloeg nooit heb ik genoeg en jij ook niet zoals de wind altijd waait zoals een dichter altijd schrijft zoals ons lijf vuur…

Weet iemand me te vertellen, of ik alleen ben in mijn vuur, te vragen om een aai, een compliment een arm over mijn schouder, of vraag ik teveel loop met mijn hoofd tegen een muur Van onbegrip?…