Alle inzendingen over koele meren des doods

Er zijn van die dagen zoals die ene hele speciale dag, die naar vermag van staal niet te buigen of voornemens is, waar de oude Binnenmaas boekdelen spreekt als getuigenis. Dat ene dorp met een laan tal van geheimen bewaard, daar gedachten ooit stormden met wellicht gespreide hand, historisch verband nog steeds akkers bekleed naar men weet. Er…

Ga niet voorbij, maar blijf bij mij, en voel, Wat Ik voel in het diepst van dit mijn wezen Dat niets dan Gij mij nog iets liefs kan wezen En alles òm u - zonder u - zoo koel, Zo leeg, zo vreemd dat ik mij-zelf niet voel, Wen ver van u - en 'k wens om weg te wezen, Weg van mij-zelf, in 't land des doods, doods vrezen Vergetend om de vrees…

Ook Jesse Klaver roert de oorlogstrom, In Oekraïne moeten méér soldaten, In modder en in bloed het leven laten, Als uitkomst van zijn koele rekensom. Maar toen hij fier zijn krijgsbanieren hief, Onthulde hij zijn eikeltjesmotief.…

Wanneer ik dood ben, lief, en iemand zegt, Dat ik zo niets was, dan zult Gij oprijzen, Hem op dees allerlaatste bladen wijzen, En zeggen: "Hij was groot!…

Wees alsjeblieft niet langer meer verbolgen Het is er nu in makkelijke taal Toch geldt voor mij: hoe méér nieuws ik verslind Des te complexer ik de wereld vind…

Ga constant winkelen bij Albert Heijn Hou lijf en leden lekker in de nulstand Draag op je hoofd een natte tulband Veel ijsjes zorgen ook voor een koel brein Ik deed mijn best met ijs, maar ging méér zweten Dat spul smolt sneller dan ik het kon eten…

koel en kaal kamers zonder verhaal muren die me omsluiten nog naakt en nieuw onbeschreven door het leven ramen kijken met geschrokken ogen naar beladen dragers levens verpakt in kartonnen dozen onwennig en ontheemd kamer na kamer ga ik begroeten kamer voor kamer trek ik aan plant behoedzaam de eerste sporen en begin eraan…

De luchten verblauwen ik verlang naar koele meren lippen kussen kleuren. Droevig is het najaar je voelt het aan je oogwater tranen zullen vallen. Onzichtbare sporen genoeg stof om in te bijten adders onder het gras. Bomen worden gekapt plastic in de buik van de zee mondvol kiezelstenen.…

De boom des levens in de Hof van Eden werd door de zondeval de boom des doods. Het zware kruis uit deze boom vervaardigd werd gedragen door Gods eigen Zoon. Dood en zonde liet Hij achter in Zijn graf. Zo kon de boom des doods weer vruchten dragen omdat Hij vergaf.…

trompetmuziek schalt hartverscheurende corridas over de begraafplaats de hemelpoorten gaan open de geesten van de gestorven angelitos komen thuis vanuit zijn tuinstoeltje gebaart een oude man: méér leg er méér goudsbloemen op flor de muerto bloem van de dood je lijkt op de zon je kleur en geur wijzen de doden de weg de weg…

Alleen wat machtelozer en wat zwakker En zonder levenstaak en levensstrijd - Des morgens word ik zonder plichten wakker En hul mij aanstonds in mijn eenzaamheid. Dan komen mijn vrienden die mij wat verwennen En meren aan mijn oever hunne boot, Wij spreken van het leven, dat wij kennen Met luider stemme en zachter van de dood.…

ik heb naar jou gekeken, begip getoond, aanpassingen gedaan en toch voel jij je nog zo onbegrepen wat méér kan ik nog doen voor jou?…

De trap laat ons klimmen Naar de afdaling des levens Op de zolder des doods Tijdens de geboorte van een beginneling…

Hier sta ik dan: entre deux mers midden in de draaikolk van het leven. Entre deux mers: de dode bloedeloze en de rode van het leven. Tussen de moedeloze en de eindeloze. Ecce mater. Mater nostra. Zie haar. Hunkeren naar het vuur, smeken om het water. Vliegen in het luchtledige. Bijten in het zand. Zie haar. Zie hen.…

De lijn des levens, onbeschrijflijk koel.. deze realiteit staat tevens, synoniem voor angstgevoel...…

Van Ankara tot Brussel is het raak, Een continent staat trillend op z'n benen, Het oude zelfvertrouwen is verdwenen, De één roept: 'Peace!', een ander zint op wraak. Mark Rutte trachtte ons gerust te stellen Door alle bange wezens op te tellen.…

Méér kan een pessimist niet wensen. Vraag een kind wat dood weer leven doet.…

spinnen zijn subtiel ragfijn is de val des doods voor gevleugelden…

De meren van zwartgalligheid zijn somber o zo diep verleid je niet erin te zwemmen geen bodem die je daarin ziet haar doel is al zuigend jouw levenslust te remmen je verdrinken in verdriet Zoek liever die kleinere fijnere poelen die heldere koele klare ze zijn niet zo bodemloos diep zij zijn de juiste de werkelijk ware die het opperbest…

Draag me zacht: door de ijle landen Waait de nijd'ge wind zo koel; Of zijn 't al uw kille handen, Dood, die 'k om mijn slapen voel. Draag me zacht, gelijk een blanke Lampenvlam in woel'ge lucht, Eer dees kostbaar-laatste spranke Leven dove met een zucht. Draag me zacht: hoe daalt zo dicht en Hel de hemel over mij....…

De denker des Vaderlands gaat dood maar tot dan gaat hij vooral over leven!…

Is dat de slaap des Winters? Is dat de slaap der Dood? Als weefden onzichtbare handen, handen, uit het schimmenrijk, een koele witte wade om een onzichtbaar lijk, zó ligt, in het bleke maanlicht, een rag van draden gespreid, waar duizend tranen op blinken, door onzichtbare ogen geschreid...…

koel neem ik afstand van de verte laat het verduisteren gaan ondergronds meert de dood mij een witte horizon aan…

elegie des doods mijn treurzang beklijft jouw nood het lichaam huivert…

zoals warme tranen koele meren doen ontspringen wil ik hier mijn voetstap achterlaten in enkele woorden en zinnen onthouden worden bewijzen dat hoe nietig ook ik was zoals in kleur en klank het schrijnend leven hoog zwevend boven het grauw ongezien maar krachtig als de bron die de bergwand kan doorboren ik ben en de woorden luider laten…

ik wandel door de herfst alsof hij van mij is een pad bezaaid met verloren zielen van de zomer een lage zon tekent lichtkegels in het bos ze wijzen een weg naar verder naar de vrouw die ik zou kunnen zijn een wintervrouw misschien die sneeuwkristallen knipt ijsparels rijgt in koele meren zwemt als alles anders had geweest…

zien Alleen de adem van het koele meer Langzaam vult de aarde zich In een schemering van kilte De adem blaast zich voort Het koele meer heeft de aarde ingesloten...…

verdwaald in de sneeuw staat een boom onder een nevel van twijgen onbereikbaar in een dictaat van de tijd want per trein stuif ik langs koel bevraagd naar mijn plaatsbewijs…

Opnieuw de nachten vullen met dromen hoog in de lucht vertrekken vogels richting het zuiden Het noorden blijft rood op je rug gloeit het vuur nog na koel vertel alles nog eens In de schelpen hoor je de smaak na alles morgen wordt vandaag verlicht zijn de aders van de stad…

We weten door die mooie animatie Nu alles van de koeling en het vat En wanneer splijtstofstaven in zo'n bad Tot meltdown leiden van de installatie Gelukkig blijft Maxime er op vertrouwen Dat wíj ze hier wél veilig kunnen bouwen.…