Alle inzendingen over kou

Echter eenmaal buiten is het kouder dan koud, echt gemeen, het dringt je door al je lagen kleding heen, Niet al te lang stilstaan, niet talmen onderweg, snel de brievenbus, voor je het weet, ben ik onderweg, naar huis, alwaar de kachel brandt niets me meer herinnert aan, de immense kou buiten!…

Korte dagen, lange donk're nachten. Kale bomen, alles grauw en zwart. Mensen gezichtsloos. Weggedoken in muts en jas. Huiverend, ploeterend in weer en in wind. Zoekend naar warmte bij huis en bij haard. Toch was het eens anders, herinneringen blijven bewaard. Om sleetje te glijden een tocht op de schaats. Daarvoor is alleen in…

In een oogwenk, is de wereld anders in een handomdraai gewijzigd van licht-wit naar zomers licht van kou naar warmte: Wie daar niet voor zwicht?…

De kou zit in m’n botten zo zegt men het althans, m’n neus is bijkans paars klusjes willen niet vlotten! De kou zit in m’n tenen, m’n vingers doen ook mee ‘t is waterkoud wat een misère verwarming hoog ik kleum voor twee!…

’s Nachts groeit het ijs een dikke centimeter Het land wordt met het schaatsvirus besmet En ijzers glunderen, ontdaan van vet De kans op ‘it giet oan’ wordt per dag beter! En dan, gewoonlijk een paar dagen later Gaan sloten fieltig grijnzen: ijs wordt water…

Als de regen langs mijn haren druipt En de wind mij in mijn jas verjaagt Als mij langzaam het gevoel bekruipt Dat de kou mij persoonlijk heeft uitgedaagd Als mijn haren druipen in mijn nek En ik huiverend mijn jas ophang Bedenk ik tevreden, en dat is gek Dat ik steeds vaker naar dit weer verlang…

Lang is de avond een gezicht dat ik verander in de kou die me niet meer volgt als ik slapeloos verdwaald weer eenzaam en gelukkig ben…

De kou begint weer trekkend door heel mijn lijf lief kun je mij warmen?…

nu gaan ze weer trekken de scheuren op zijn taaie lijf maar alles beter duizendmaal beter dan die geur van verbrand vlees van verse botten waarop vlammen lekken die hem zomer's soms doet gruwen ook al vloeit er dan drank knallen er slechts kurken een geur die hij nimmer heeft geroken zo hoort hij keer op keer waren het maar gekken…

Ik wil hen bewaren van de kou vrijwaren, zoniet vertonen ze barsten in hun kleren, verliest mijn bronzen pauw zijn veren, staat mijn ranke beeld zich af te vragen of zij het deze winter wel zal halen. Haar gezicht wordt er niet beter op, straks staat ze er de volgende zomer zonder kop.…

Nee, roepen zal ik je niet je zult nu toch niet komen mijn handen koud aan de rand van wat ooit ook jouw leven was wilden je alles geven wat ik nog te bieden had, maar je wilde slechts jezelf en die ander, waarvan je zei, dat ze niet bestond.…

zo kan de kou er nóg beter bij…

Telkens weer, doet de kou de gemoederen verhitten, maar dat komt alleen maar voor, bij de gemoederen.…

omarmt mij hoe lieflijk ook rillend tot op 't bot beroert zij mij jaagt ze me aan tot dingen waar ik mezelf voorheen niet toe in staat achtte…

Het wrede lot dat mij bestiert Onkruid dat zo welig tiert Veel gedaan en veel gebierd Met veel gevoel maar zonder doel Menige deerne heb ik versierd Ik was daar nooit goed in maar afdoende gespierd Zoals een duivel zijn feestje graag viert Dit is wat ik bedoel Ik leefde vol passie, maar 't hart bleef koel…

ik zie afschuw in je ogen hoor de woede in je stem als ‘t klappen van een zweep voel ik de striemen in mijn hart in de schaduwen van jouw ijzigheid bekoelt mijn koortsige lust…

Het koude front beheerst steeds meer het aanzicht. Het geeft de zon haar glans. Bevroren landschap. Wispelturig vliegen de vogels heen en weer. Stilte in de vroege morgen geeft de opwarmende zon zijn impuls over het fraaie winterse weer.…

De kou ligt dik over de wereld als stof alsof er al heel lang niemand meer is en ik ben vergeten of over het hoofd gezien achtergelaten alsof ik niet meegenomen kon worden Niemand met wie ik kan delen wat ik voel, de kou sinds jij weg bent, de kou sinds ik alleen thuis ben Niemand om aan te vertellen dat ik jou, mijn liefste liefste…

verguld zag ik dat jaar een herfst die deuren openliet als van een opgeluchte lente over belegen beddegoed de avonden die wij toen deelden hielden het smeulend hout van fonkelnieuwe woorden aarzelend genoeg maar met zijn zoete zucht stookte ik het vlammen op te gretig van dichtbij in een felle kou is het tintelen nog voelbaar…

wanneer een klare maan en glinsterende sterren mij een winterse morgen verraden dan weiger ik in te slapen tot ik zie hoe weerbarstige kou zich vastzet op bomen die ijzig wit lijken open te dromen in een volmaakt ogenblik wolkjes kan ademen die magie kortstondig verstrengeld met de dageraad…

Als pauwenveren zonder kleur fijn getakt tegen de grijsblauwe winterlucht als trouwe wachters op de lente. Glinsterend in het dunne zonlicht als zilveren kristallen spelend op de donkere diepte golvend naar de overkant. bijtend, ijl, knisperen in regenboogstralen, Winter.…

witte vingerdans rond elke druppel over glas getrokken water, zwaar vervloeiend in elkaar leven oogt triest door natte ramen fietsers dragen schimmen, bomen treuren boven al dat bittere gebeuren dat leven weet, doch desondanks gewaar van winterzoet en hazelaar hun zachte zweem van hoop vervliegt nog in de zwakke geur van kou, fris als…

steeds kouder is de wind het had al lente moeten zijn maar steeds kouder de wind zoals altijd…

'K heb kouwe poten, bromde hij Geen wonder antwoordde zei Op de sokken die je draagt Staan sneeuwvlokken, dus als je 't mij vraagt: Zorgen DIE voor koude voeten.…

mevrouw, wat denkt u in deze kou dat ik het niet meer houden zou zo in mijn korte broek en met die sportieve schoenen vindt u nu ook niet, ze zijn toch om te zoenen mevrouw, weet dat ik ondanks de kou ontzettend veel van u hou maar ik sta hier druk de trap te poetsen en heb effe geen tijd om naar u toe te roetsjen mevrouw, het komt me voor…

Weer doken tal van dapperen in zee Al hielden zij het hoofd wel boven water. Maar lukt hen dat het komend jaar ook later? Dat is maar zeer de vraag naar mijn idee: Er komt, zo zegt men, een ontslaggolf aan. Dan zullen velen kopje-onder gaan.…

De stilte verdrongen met versteende gedachten aan momenten die geen aarzelingen dulden in de kou. De kou die steeds antwoordt met een eenzame echo. En een stem die geen warm gehoor zal vinden of het licht van de eenzaamheid zal verwarmen. Want de vragende tijd is verloren in beloften die geen kou verdragen.…

Handen diep in mijn zakken Kraag over m'n oren Geknisper bij elke stap Voeten bijna bevroren Halve meter zicht Krakende kou en ijs Adem witte wolkjes Een winters paradijs.…

Dwaalt hij weer verder door de vriezende kou en witte straten Begint hij zichzelf enigszins te haten Ziet feestverlichting in winkels en huizen Zal die warmte ooit zijn pad weer kruizen Maar die warmte is op dit moment geschiedenis Voor hem is het namelijk Kerst…………………MIS…

Laat de winter nu maar komen Ik heb de warmte niet meer nodig Laat die sombere korte dagen maar knagen aan het licht Zij kunnen mij niet donker maken De warmte heeft mij gevonden Dat het zweet mij uit breekt Het licht is zo fel Dat ik mijn ogen half sluit Zolang jouw hart mij maar omringt…