Alle inzendingen over lende

in zijn hoofd weerklinkt nog het geluid van haar naderen dat geklepper harer sandalen als los geslagen leren luiken tegen een winderige muur die nacht staat gegrift in zijn uiteengereten hart met haar kwam immers ook de geur mede van hem wiens zijde zij verkoos boven zijn gewillige lende zijn naam doet er niet toe heeft het nooit gedaan…

Zoals in tulpen de lente loslippig wordt, zo zomer jij mijn lenden vol.…

Waar mensen vallen Over hun gedachten En struik'lend Verdergaan met Hun uiteenlopende Gevoel van Ik Zich afvragend Wie is Wie In dit ene mensenkind Vertelt de De dennenappel in de tuin Mij van het welkom van de psychiatrie.…

Straks vieren we Zaterdagavond: Wind Bezemt en ragebolt met macht van water De luizen weg, en met rat'lend geklater Hagelen de eier, droogramm'lend als grind.…

Straks vieren we Zaterdagavond: Wind Bezemt en ragebolt met macht van water De luizen weg, en met rat'lend geklater Hagelen de eier, droogramm'lend als grind.…

'k Hoor ruisen ons moeras - zo noemden wij 't, Mijn vriend en ik - vol angstig rits'lend riet, Met, soms, een zichtbaar wieg'lende karkiet Er om eerst bos, dan heiden, vlak en wijd. Wij stookten vuurtjes, veilig, niemand ziet De blauwe rook. Over ons, dreigend, glijdt Kraaiengeroep, vreemd, wild, door de eenzaamheid. - Leeft hij nog?…

maar eens zal verschijnen glanzend en blij paar'lend en lachend de zon komt voorbij...…

Met schouder en lende- biefstuk, of is het dan filet De hand slachtte de kip haar ellende stortte zich uit over de aarde, waar zij zich verstopt had. Gekrenkt tot op het bot geplukt. Geen ander lot beschoren dan soepkip zijn.…

Ik wenste toen een oudgraaflijk kasteel, In 't midden van hoog beukenbos met uilen En grafruïne, zwartbegroeid de zuilen, Scheef elke schacht, gebarsten 't kapiteel; Twee leeuwen, door oud mos vaalgroen en geel, Spalkten naast de ophaalbrug hun drakenmuilen, En uit het maanlicht kwam de herfststorm huilen Door puin van gang, vol rits'lend…

Gitaarheld met ranke vingertoppen die tokk'lend de snaren tot een lied verleiden, speelgrage handen die bekoorlijke klanken uit het instrument bevrijden, mooie maar trieste melodiën zingend van onuitsprekelijke smart, zeg mij, wat is't verdriet dat jij tracht te bannen uit je hart?…

In vrijheid gevangen Zo veel mensen te kort gedaan Vrijheid oeverloos Vrede aan zo veel mensen Voorbijgegaan Vrijheid in woorden Grenzenloos en ongebreideld Struik'lend over zwerfafval Of over het spellen van een woord Op hun mobiel Trappen zichtbare gedaanten De onzichtbare op hun ziel Thema: Vrijheid Anno Nu…

Mij, die jou naar mijn hoogten heb gered, Toen, 't vallen zoekend, je angstig toch bleef hangen Boven de diepte aan ranken van 't verlangen, Het taai wort'lende - mij noem jij koket? Je dacht, ik spon mijn draden tot een net, Om de eendagsvliegen van de geest te vangen?…

Zo hoop 'k dat, langs wiens geest mijn verzen glijen, Alleen, in paren, of in lange rijen, Schomm'lend op maat en rijm van hollands staal, Dat hij de wind, die mij droeg, zelf hoort waaien, En 't fijn slieren en 't heerlijk brede zwaaien Voelt van zijn eigen stemming in mijn taal.…

Schomm'lend weegschaaltje, ritselt de libel Boven het zomers-broeiende moeras: Op smalle strookjes van blauwglinstrend glas Verschiet 't groen streepje, als een vonk zo snel. Hij zit.…

In de tijd van nooit Was het dat ik mezelf Was kwijtgeraakt - nergens Meer een spoor te vinden Van hem die ooit ik was - En toen ik dan tussen De dagen was gevallen Vond ik iets van mezelf Terug tussen varens aan een Zacht kabb'lend beekje Waar de rust zichtbaar werd Gemaakt door ragfijne dauw Die in druppels de Spinnenwebben…

In de tijd van nooit Was het dat ik mezelf Was kwijtgeraakt - nergens Meer een spoor te vinden Van hem die ooit ik was - En toen ik dan tussen De dagen was gevallen Vond ik iets van mezelf Terug tussen varens aan Een zacht kabb'lend beekje Waar de rust zichtbaar werd Gemaakt door ragfijne dauw Die in druppels de Spinnenwebben…

Duizend duizelkussen tuimelen omarmen sluit knelgespand perst lenden blikken trillen wimpers sluitstenen hangen brand verlangen geluiden fluiten huid suist sellen wereldvreemde werelden zoengloed hong goed dood over lijven ------------------------------------------ uit: Nagelaten gedichten (1928)…

Zak reut'lend door de knie. Waar is 't meisje dat mij opwond? Ach, de veer verroestte. En het meisje speelt niet meer.…

Vaak smakeloos en laf, vaak priester van het schone; Hier nachtuil tussen 't puin, daar aad'laar op de rots; Nu beuz'lend als een kind, in nietigheên verloren, Dan zaam'lend in zich zelf 't licht der gedachten Gods!…

Zucht Is ons leven in tijd als een zucht, maar we- reldoorlogen en el- lende zijn beslist geen klucht Want als de grote kleine man uit Moskou het op zijn heupen krijgt speelt Poetin zonder twijfel >>> DE EERSTE VIOOL…

was het een liefde tussen ons of deelden wij de buit van lust stiekem als dieven en een tot nooit meer zien ik heb sindsdien teveel aan je gedacht ruik in mijn dromen nog je huid en hoor je rauw en wild gesteun jouw lenden laten mij in fantasie nog kreunen als er geen sprake van een liefde is wil ik mij toch en altijd meer als ben ‘k…

En vat de dood mij bij mijn strot en vangt mijn doodsstrijd aan, sta dan niet kweez'lend rond mijn bed, maar wild een drinklied ingezet. Ik wil niet sterven als een vod, 'k wil rechtop met hem gaan.…

Dag liefde van mijn leven ik versnipper je naam in de wind regen wast mijn pijn uit mijn lenden en hart Donker waren mijn dagen zwaar mijn doorkliefde nachten je naam viel doodgeboren van mijn gescheurde lippen Schrille kreten als in barensweeën van een liefde die achteraf geen kans had echt te overleven en een deel van mij voorgoed liet…

Dat gevoel, zoekt beweeglijk als een slang, kronk'lend zijn weg naar buiten. Dat gevoel dat in gesproken woord zo moeilijk is te uiten, maar mij vervult van spontaan ontstane zinnen.…

Ik ontzeg mij elke scharnier, ik leg vertraagd mijn wanten af en schik gevallen beelden tot de droogte van haar slaap mij weer in hoeken zet en zij van ver haar lenden draait en schaduw maakt uit draad die gloeit. -------------------------------------------------- uit: '21 dichters voor de 21e eeuw', 2005.…

En rits'lend reuz'len Over de weg Verdroogde blaren;... Daar komt iets van hun dood gezeg Over mijn jeugd gevaren... 't Is Allerzielen...: Over die blaân Langs dode kanten, Heb ik daar straks een vrouw zien gaan, Heur armen vol kryzanten...…

Hier schiep Hijzelf altaar en tempelkoren, Nog door geen tred van 's mensen voet ontwijd; Hier doet Hij zich in 't raat'lend onweêr horen... En rollend roept Zijn donder: Majesteit!…

Ik klampte me vast aan je lenden tussen kruiden en schoven werd je blik een verre wolk. Ik scheurde mijn borst open om naar geschenken te zoeken maar jij vluchtte. Nog proef ik je bloed in mijn mond de as van bitter graan.…

Zacht branden van de teedre lenden: een wiegeling, een wit satijn aan mijne handen, de gewenden, die met haar leest verzameld zijn tot éne slag en in het stuwen des bloeds niet laten van hun wit. Die stem, die stameling bij 't huwen: wie zijt gij?…

Hennig kan ik kuuk`lend nog wel wat zeggen maar hoe moet ik elke dag opnieuw weerleggen dat ik die eigenlijk alleen maar weet te kraaien en zoveel mogelijk hennen zou willen naaien niet bij machte ben te leggen?…