Alle inzendingen over levensmoed

Zijn hart tot barstens toe te vullen, met blijheid en met levensmoed. En om aan ieder te onthullen: “Wat is het leven goed.”…

Er kan teveel gebeuren in een mensenleven waardoor de moed verschoten is... Laatst redde mij een man van een dorp dichtbij, hij bood een shagje aan. En luisterde... Het verhaal kwam in golven, soms als braaksel, vulgair dan als erudiet épos historique, nu als een verlepte roos. Mijn hele leven lang ben ik aan het poetsen, een vlek…

gelaten, al mijn zorgen Ontdekt hoe belangrijk ik dit vind Ik heb geleerd te kunnen geven Zonder verwachting voor iets terug Leven door te leren leven De wind gekregen in mijn rug Het geeft je leven een zekere rijkdom Beseffen dat je anders kan En dat je dat ook werkelijk doet Het brengt je kracht Geloof en zelfrespect En bovenal veel levensmoed…

Achter angst schuilt levensmoed, zoals zonnen doen vermoeden, die water doen verdampen, die wolken doen verdwijnen. Zon verandert kwaad in goed. Zon weet hoe leven leven moet.…

het leven leven mijn scheurt door vlagen heen geschilderd in banen van levensmoed mijn leven leven mijn…

Jij kon wat veel artsen niet kunnen. Kijken door de ogen van patiënten. Jij kon kruipen in hun huid. Denken wat zij dachten. Zien wat zij zagen. Negen jaren lang was je rechteroog blind, maar je wist dat we met onze ogen kijken, maar met onze hersenen kunnen zien. Je beschreef wat je zag. Je deelde wat je voelde. In de harten van patiënten…

Geel is het licht en kort de dagen maar liefde blijft en ook het vragen naar nieuw geluk en levensmoed; dat zij je vergezellen mogen in 't komend jaar; dat mededogen en vrede oeverloos je groet.…

schoonheid leeft van schaduwkanten waarlangs licht het zwart begroet en kleurengloed de kilte van de dood ontdoet rood van bloed gloeit daar de pijn van tijdelijk en kwetsbaar zijn de keerzij draagt de warmte waar charme kleurt in levensmoed…

de stilte van deze zomermiddag hangt zwaar over de groene velden een zuigeling tilt met slaperige levensmoed het kleine hoofdje op vandaag kan het licht de stilte niet bekoren met lichtvoetigheid moeder's ogen volgen de imaginaire lijn van uitgestrekte vingertjes naar witte wolken…

Hier is geen sprake van doodsangst, maar van doodgewone levensmoed.…

Aan levensmoed.…

Adem diep en duidelijk tot er ruimte is voor vriendelijkheid en levensmoed, voor lente en glimlach.…

Ik voel mijn levensmoed ontwaken. Ik zie gedachten uit het niets ontstaan. Woorden gaan naar woorden zoeken. Wat is het toch onverwacht heerlijk, wanneer je in je ziel kunt kijken. Totdat de slaap je vreedzaam overmant.…

Doodsmoed is doodgewone levensmoed.…

Een klein gebaar van vergeving, een glimlach en wat levensmoed.…

Is het levensmoed?…

Alles zweemde naar ontmanteling of balanceerde op een grens van levensmoed en levensmoe.…

Levenslust is ’t ware leven, Is het liefelijkste goed, Dat de lachende aard kan geven Van haar weelde en overvloed. ’t Is geen trek der dwaze zinnen ’t Jonge leven te beminnen: Levenslust is levenskracht; Levenslust is vrolijk strijden, Hopend en geduldig lijden – Is een kinderlijk verblijden, Dat de Hemel tegenlacht. Maar om ’t…

Haar dagen rekken eeuwig voort, met bit're grimlach naar het heden als uitgerekte elastiek waaruit de kracht is weggegleden. Verlaten zit ze in de zon haar goede dagen zijn voorbij nog voor er ooit iets echt begon draaide het tij al averij. Het schip vol dromen zonk voorgoed, de stormen sloegen alles neer het leven kent slechts tegenspoed…

Dat onaanzienlijk plantje, dat met zijn worteltjes, tussen de steenoude rotsen, van nature trots en moedig, naar een druppel water zoekt. Dat bescheiden rotsplantje. Dat kwetsbaar schepseltje. Dat ben jij. Dat ben ik. Dat zijn wij.…

Zijn de dingen scheefgegroeid in de tijd, of ben ik dat, heb ik het zicht niet meer, kijk ik alleen nog maar om met een spijt naar wat er was, niet nog wel eens een keer een kans beleeft. Elk voorbijgaan doet zeer; de dromen die niet tot wasdom kwamen, de pogingen, goed bedoeld, de namen die verdwenen. Een vreemd spel, dit leven waarin ik mij…

Een blije groet voor al die velen die snakken naar wat levensmoed; een groet die mensen willen delen, die doet toch iedereen wel goed. Zo graag zou ik wat wonden helen, dus wens ik liefs in overvloed.…

Er komen er steeds meer aangezwalkt Het luchtruim overhuivend Het liefst had je ze al schuivend Voorgoed daarboven verschalkt Want de zon is je beste vrind Die geeft je levensmoed Het seizoen heeft al zo ingeboet Je hebt de zomer te fel bemind.…

ik schrijf met bloed nog krullen letters mijn laatste levensmoed niet op geschept papier maar een simpele a vier de verhalen uit mijn leven op de lijn bibbert de pijn eist in felle uitschieters steeds alert te zijn nog is het te lezen al vlekt het rood op de plaats waar ik voor even ben gebleven zal de ondertekening niet halen…

's Avonds het bed opzoeken omringd door het drievuldig beschermende lakens muren en zoldering is een weergaloze zegen om te rusten na de dag zich overgeven aan aangename schemer die overgaat in alles vergetend zwart om de volgende morgen op te staan aan Gods hand waar kracht en levensmoed uit komt de nabije uren met de Hemelse Vader…

Woorden vinden voor wat niet gezegd kan zijn: geur van zomer, kracht van winden, iets van vreugde of van pijn; Alles wat een mens kan raken: levensmoed of dankbaarheid, doelloosheid of lichtend baken, juichen soms om wat verblijdt. Wat is dichten?…

Woorden vinden voor wat niet gezegd kan zijn: geur van lente, kracht van winden, iets van vreugde of van pijn; Alles wat een mens kan raken: levensmoed of dankbaarheid, doelloosheid of lichtend baken, juichen soms om wat verblijdt. Wat is dichten?…

Een blije groet voor al die velen die snakken naar wat levensmoed; een groet die mensen willen delen, die doet toch iedereen wel goed. Zo graag zou ik wat wonden helen, dus wens ik liefs in overvloed.…

Toen betekenis opgaf, zonder de gloed van jouw vergeving ruimtelijk gecreëerde gedachten, geen levensmoed meer vonden en buiten jouw liefde stonden toen je ogen mij in stilte vonden.. toen herinneringen van geest, voor denkbeelden schermden, voor vrijheid ..…

Als men vermoeid en levensmoede, Voorbij een eenzaam kerkhof gaat, Waar soms een zandig terpje oprijst, En hier en daar een kruisje staat, Dan haakt het hart in stom verlangen, Na zoveel lijden doorgestreefd, Om ook te rusten onder de aarde, Bij hen, die men vergeten heeft.…