Alle inzendingen over lonkend

gedrapeerd hangen haar laatste levenslinten lonkend naar eeuwig senryu…

Lonkende katten bevolken de straat, het is al april maar ze spelen nog maarts.…

lonkende appels opa's hand die hoger reikt mij een knipoog geeft…

heb de maan gezien koud stralend en vorst bepalend voelde de elfenkring hun zingen trok mij er bijna midden in zag de fakkels net op tijd in hun voorwereldse bewegen lonkend naakt kwamen de druïden langzaam weer tot leven zag de bosrand in verdwijnen voelde hun warmte in verschijnen maar de maan scheen vorstig koud jij…

geel gewimperd staan duizenden bruine ogen lonkend langs de weg…

ik hou van jou, en dan de stilte lonkend naar respons zijn hart in zijn hand en zijn hand ver voor zich uitgestrekt…

lust lievende lanterfanters lopen langzaam lippenlikkend lodderogend langs lichthoofdige liederlijk lonkende lichtekooitjes…

wellustig dansende witte vlekken de zee ligt lonkend aan het strand, lokt met lichtblauwe parels een enkeling trapt erin…

stoere wildbloem broos vlam je op stil lonkend tussen 't wuivende graan een wonderlijke groet naar de horizon die eenzaam wacht…

soms weet een liedje haar nog te raken neemt haar glimlach me lonkend bij de hand dansen we samen weer in jonge jaren al zwierend en zwaaiend een oude Weense wals…

voorbij slingerende dijken vol wuivende paardenbloemen en weelderig gras houdt haar lichaam me uit de straffe wind volg ik genietend haar spoor langs lonkend geel en groen…

nog laat vliegt zij in het lonkend licht en belandt na wat rondjes duizelig op de vensterbank ik draag haar met zachte hand naar buiten waar vlinderlief haar weg hervindt weer fladderend in het zwoele duister…

* De kikkers kwaken in de poel van intellect en kerngevoel pracht narcissen in volle bloei voltooien hier de lentegroei in wachtend geel en lonkend groen geeft lente thans je hart een zoen. *…

Nú uitgeblust en seksueel passief, De jeugd heeft wél een lonkend perspectief.…

in woorden die ruisloos verbleken in tere gedachten verstilde gebaren in milde ogen kromme lijven in broze mensen die langzaam vergeten wie ze waren ontluiken zacht gerijpte zielen lonkend naar de eeuwigheid…

op het kruispunt van gedachten hangen dromen in touwen de tijd ingaand als een klopgeest toegelaten in de zachte delen van onwetendheid op haar dooie gemak zeilend tussen duim en wijsvinger lonkend naar mijn geestgronden als voer voor mijn intellect…

Stiekem verberg ik jouw geurende lijnen en dwaal tussen verlangen in samen zijn, terwijl lonkende stilte tot verlamming smelt. Ik verdrink me in de zilte gewichtloosheid naar totale overgave, gewiegd tussen de golvingen van je borsten waar jouw doffe hartslag het moment bekleedt.…

Haar vrouwelijkheid, Zacht als fluweel Ik zou haar daar willen kussen Haar borsten, Lonkend als het struweel Waarin ik mijn hartstocht Zou willen blussen Ogen, die flonkeren En zich verdonkeren Bij zoveel intimiteit Schaduwen die flakkeren Handen die aanwakkeren Een geest, Die danst en die lijdt!…

Haar vrouwelijkheid Zacht als fluweel, Ik zou haar daar willen kussen Haar borsten, Lonkend als het struweel Waarin ik mijn hartsstocht Zou willen blussen Ogen die flonkeren En zich verdonkeren Bij zoveel intimiteit Schaduwen die flakkeren Handen die aanwakkeren Een geest Die danst en die lijdt!…

pas als zij kronkelend ingaat op wat haar verleidt het zinderende het zinnelijke wordt zij vlees haar volle ronde wulpse dijen lokken lonkend de warmte in haar buik roept verlangen álles bloeit en de vogels haar vogels bevleugelen driestemmig hoogtepunt…

Hoe zal het blonde kindje zijn met lidjes rond, en lachgezond en lonkend lachend zonder grijn?…

Zij beroert iedereen als ze lonkend voorbij glijdt. De cirkels op haar glanzend lichaam duwen zacht tegen de Leieboorden. Zij is het kloppend hart van onze Stad. Zonder stroming is ze als een spiegel zo glad.…

op m’n vraag hoe het met haar gaat zegt ze bedrukt ‘ik ben mijn leven kwijt, misschien wel verloren’ we lopen samen door de tuin, ze bukt zich, plukt een bloem in haar gelaat verschijnt ‘n lach zij heeft het leven weer betast de geur nog lonkend geroken…

vergevorderd vakmanschap hij timmert immers gaten houtspaanders verraden zwoegend geroffel van een week of twee aan de voet van een boom deze roffel klinkt anders dan zijn lonkende liefdesroffel hij bouwt een nest wegens roffelsucces en die andere boom met een berg lege kegels na het feestmaal was ook een succes…

’t Moet makkelijk wezen stap voor stap omhoog zonder enige vrees Maar ’t is zo vreemd omlaag is meestal lichter dan de weg naar boven Als het pad te smal is om nog te kunnen draaien rest alleen klimmen achteruit Rug naar de toekomst blik lonkend naar voorheen terugval schijnt onvermijdelijk…

Lonkend naar wat komen zal, Bevredigd door het weten, Dat wat ik heb gehad, Nooit meer zal vergeten. Kijkend naar het heden, Met jou in mijn gedachte, Verlangend naar een ons, Waar ik eeuwig op zal wachten. Maar wanneer je ligt te denken En tijd even niet bestaat, Wil ik dat je weet Dat ik je nooit verlaat……

En zit je dan als vechtjas ver van huis, Met onder handbereik zo'n lonkend kruis, Dan is het moeilijk om je in te houen. De oorzaak van dit laakbare gedrag: Massa's genietingswapens. Elke dag!…

zwart fluwelen stem en onmiskenbaar zweem van zondigheid lonkende oevers facetten van een schaduwspel het vuur dat smelt tot heldere sterren op de huid laudatio van de zinnelijkheid in overvloedige uitbundigheid de zondeval bedekt door gloeiend vuur tot mij de koorts weer wijkt gevangen ‘s morgens in ’t zwoele van haar vrouwelijkheid…

Lonkend naar woorden van identiek karakter, overigens geschreven met allengs verwaterde inkt. Maar ach, het blijft stil rondom de borrelpraat naar het zilte zoet. Omdat ik niet wil, maar vroeg of laat toch drinken moet.…

Je riep ons bijeen Wetend wat wij nu weten Ondanks je zwakte Gaf je kracht Zonder woorden Neem je afscheid De man met de zeis Lonkend bij de deur In je ogen je verhaal Hunkerend om los te laten Ik lees de pijn Voor ons, niet voor jezelf Dan de zin Gevreesd, altijd te vroeg ‘Wil het bezoek afscheid nemen’ En ditmaal is het afscheid…