Alle inzendingen over loodzwaar

loodzwaar de stilte rondom ergens zweeft de weergalm van een dichtgeslagen deur de storm lijkt voorbij maar dreigend de lucht in haar roerloosheid gevangen in het vacuüm van verwachting gerommel in de verte als snelle stappen op de trap nadert de ontknoping in natuurgeweld met bonkend hart gewapend voor de confrontatie wars…

Soms is het hoofd zwaar van al dat loden denken wachtend op wat lichts…

Kom terug En wel gauw Ik blijf weg Weg van jou Als je dat doet Dat komt niet goed Ik maak je koud Keer op keer Keerde ik weer Nu voor geen goud Kom terug Of ik pomp je vol lood Ik blijf weg Ook al word het mijn dood…

Je gedrag bepaalt wie je bent, je bent bepaald aan je gedrag voor jou die dit niet weet, wordt het een loodzware dag, loodzwaar bepalend, net als je gedrag…

zij droeg haar haat als een tiara van klatergoud op loodzwaar lood in onbegrepen ongewilde eenzaamheid…

Evenwicht o evenwicht dat fragiel levensgewicht soms echt loodzwaar dan toch weer vederlicht…

Loodzwaar achter een raam met leeftocht staan. Het licht doorwaden in een lens. Tintelingen in een glasfiguur. Slaapt zij zich uit, schrikt in water, verzonken in een opgelicht donker. Zo komt zij in beeld. Daarbuiten ga ik in haar zwijgen op. Ze ligt glanshard in haar huid. Wat nu aan het zicht benomen is, ruist achter een gordijn.…

Ik hoor een sluimerende melodie, En weet niet wat mij loodzwaar viel op de ogen...…

opgesloten in je eigen riool zoek je al blubberend door je eigen stront walgend van de stank naar de niet meer te lichten loodzware deksel van je eigen beerput…

schaduwrijk is de sobere kapel waar stilte vermenigvuldigt gedachten wachten op klare taal van duidend begrip zwijgzaamheid veredelt daar zonder te verworden tot klinkend goud in die ruimte van ondoordringbare leegte waar volheid als maar groeit berust ik in mijn lot mens als mens nietig, vergroot tot denkende zot…

Afscheid genomen van dat ondraaglijk Loodzwaar Juk…

ik heb de de laatste loodzware pigmenten gepakt op het schone palet neer gelegd die met de penselen van het hart op het doek worden gezet waarin het echte leven nog eenmaal uitbundig zullen bloeien los van de aardse afhankelijkheid en de oogsten van ieder jaar laten zien in hun meest kleurrijke vormen en gedurfde variaties…

en loom steeds weer dezelfde droom Gillend word ik wakker een loodzwaar gevoel een dag zonder doel…

door zijn gedachten vormde hij een loodzware kei die hij dagelijks meetorst als zelfgemaakte zwaarte hij leunt nu op een stok die hem ondersteunt de zon kan hij niet zien door het voorover buigen kon hij toch lichtheid zien van groen en luchtigheid…

Het zware slot, zijn de armen van mijn lieve man die het loodzware lot torst waar het nodig is. Er hangen ook veel parels aan. Deze van geluk en liefde. Van puurheid en diepe genegenheid. Van trouw en openlijkheid. Een paar loodzware van verdriet en ellende, verlies van vrienden en kennissen.…

Het leven heeft de crisis in de genen De inhoud van de loonzak zakt omlaag De oude dag ligt loodzwaar op de maag Verzorgingshuizen zijn straks al verdwenen Na eenzame aanvaarding van het lot Blijkt ook nog eens de hemelpoort op slot…

gebarsten lagen van loodzwaar verven gescheurde nerven van oud hout dat soms hoorbaar kreunt van heimwee naar woud dat ook in stormen dreunt als één van hen gebroken ter aarde komt en zucht…

dit hart verstild en stil verstard onder een loodzwaar zwijgend nee dat scherper snijdt dan vlijmend staal onzichtbaar ziedt in de peilloze zee die golvend gevuld met zoutste tranen zoet verlangen koelt en voor altijd dooft…

Het dichtgeslagen boek geklemd onder mijn armen twee gezichten verbaasd, verdrietig en zelfs opgelucht wij, ons verkleurd tot gebroken wit en in de laatste loodzware stappen zie ik foto’s, herinneringen en het kind dat altijd een wens bleef…

Humaan helpt hij het Oekraïense land Bevrijdt dat met succes van elke nazi Gewichtig praalt hij nu, die kloeke reus Met zijn loodzware, ellenlange neus…

't Is voor speciale scholen óók loodzwaar Er zitten allerlei probleemgevallen Haast onverenigbaar, maar met z'n allen In veel te grote groepen bij elkaar 't Is in het onderwijs van alle tijden Hoe kinderen er steeds weer onder lijden…

de dood valt als een muntstuk uit mijn wereld loodzwaar valt het terug waar ik niet meer grijpen kan de kassa is leeg opgeslorpt door een hemelse bank windstil geland ik hoef niet meer over te maken mijn nota's zijn geschreven mijn adem van geld is voor immer geveld…

Ongeloof afstand nemend geen wil te bevatten Maar een waarheid die voor de deur staat en onder de kieren van de deur door begint te glippen genadeloos Die langzaam maar merkzaam steeds meer je hart binnengaat, die Waarheid die ongeloof nagaat waarheid die is als een bedekker nacht zonder sterren loodzwaar…

Soms weegt alles loodzwaar en dreig je te onder te gaan Heftig zo sentimenteel bestaan. Krijs dan een zo luid heftige neen, met mij niet gedaan Dat doe je eigen toch niet aan! Ik kroop door hete vuren voor ieder wel nooit voor mezelf Genoeg! En rot op. ............................... wat was ik maf.....…

Ik luister naar haar stille zwijgen, loodzwaar zo rondom ons. Wat blijft zijn vervagende herinneringen aan ooit gestelde vragen, eens gegeven antwoorden, er is niets meer te raden nog. Rest mij de ontgoocheling, een onthullende verbazing, waar niets meer is van dat wat was. Ergens tussen toen en nu zijn wij ons verloren.…

Het onbevattelijke is vlees geworden, een loodzwaar heimwee om de laatste zucht; zijn romp ligt als een rouwklacht op de aarde, zijn voeten smeken rampspoed van de lucht; hij werd om zijn mysterie afgeslacht, zijn silhouet komt nooit meer tot bedaren; het leven is een daverende klucht. ----------------------------- uit: 'Weerribben',…

Zwijgend, hijgend, ademhappend val je terug op het bed Je borstkast zwelt en daalt terwijl je lichaam zwetend straalt Ik genoot van je oerkrachten daarnet, je kreunen en steunen je spieren die zwollen, taal even ongekuist toen je het loodzware bed hebt verhuisd…

over een zee van daken zeilt een kwetterende zwaluw alleen dat wat hij vorm kan geven brengt hij naar buiten achter de loodzware deur sterft het verzwegen verhaal ik geef je de sleutels bewonder onder de witte dakrand het nest van de zwaluw woordloos toont hij je zijn huis vol verhalen…

Hij kon mijn  loodzwaar leven, niet langer dragen. Vandaag ben ik persoonlijk, van zijn loden last bevrijd, naar geluk op zoek gegaan. Toen ik uitgeput thuiskwam, zat geluk op me te wachten. In mijn eigen trouwe huis. Bij onze eigen open haard.…

Petrus' staf niet langer steun maar loodzwaar in mijn stramme hand. De laatste zegen, de laatste rit tussen het volk van God, de laatste streling van een kind. In gedachten al opnieuw Jorge Bergoglio. No llores por mi Argentina. Mijn hart heeft u nooit verlaten.…