Alle inzendingen over metgezel

Metgezel, je naam is pijn zonder jou zou het leven mij veel meer blijdschap geven.…

Onder een nieuwe maan Wandelen we Naar een nieuwe toekomst Jij kwispelt de weg Langs struik en heg Snuffelt aan bloemen En plukjes gras Mijn nieuwe kompas Mijn nieuwe lantaarn In een diepblauwe nacht Een Nieuwe Maan Verlicht mijn bestaan Luna is haar naam Samen Dansen we De vier seizoenen Van het leven…

Onbewust in schemerduister halfverscholen half geloken begint zij ongemerkt haar gang door vocht omstuwd en nevelwolken Onmiskenbaar trekt zij zienderogen hemelwaarts rijzend in een baan om aarde een welving in haar lichtend spoor Voor Majka…

De tijd is haar verhaal van dromen die haar laten ontwaken waar ze vergeet wat ze is geworden toen de liefde haar niets meer vroeg en slechts de stilte haar metgezel wou zijn.…

jou mijn metgezel op weg naar levensgeluk ..…

Zie je die bloemenpracht, groet van je Metgezel, hoor je de braamsluiper fluiten in ’t bos? Raakt je hun schoonheid, zo Scheppergetuigende, barst je spontaan in een ode toch los?…

Het is er nu nog steeds, het werd een metgezel. ----------------------- uit: 'Stemmen', 2013.…

Haat vergrijpt zich als een kind van God en doodt uit zijn naam maar wie één mens doodt heeft de gehele mensheid gedood de giftige slang kruipt ook waar hij gaan kan opzoek naar dezelfde intentie de dood is metgezel varen blind op onschuldige sporen naar adelaars van dood metaal die hun naam kunnen afspelen als vrije vogels van…

Onder de winter slaapt hij, dromen in de kou stilte roept om hulp De winter slaat zijn klauwen om alles wat leeft en beweegt, de lucht voelt als ijs, de grond hard als een steen. Hij loopt door de nacht, een verloren silhouet in de leegte, zijn schuilplaats slechts dromen die in rook lijken opgegaan. De deuren zijn gesloten, de opvang een…

Het is niet dat ik ontken dat jij mijn metgezel bent het is alleen dat ik soms zo moe ben van je snerpende stem, dat ik wou dat je soms even zwijgen zou dat als ik zou lopen ik kon wandelen zonder jou hierop wil ik hopen…

door de spontaanheid van je natuurlijke ik als vrouw, als kwik in blauwe ogen ben je gastvrij daardoor is je stilte veranderd wanneer een onbekende glans zich mengde in dat blauw zonder stem tot metgezel net als ik…

Voor de laatste keer kijkt hij achterom geen metgezel meer die zo ver meeging, zodat hij verder reist met de avondzon waar wind en water suizen in de nevel eeuwig eeuwig…

Dezelfde leegte steeds als ik anders kijk rijzen en ondergaan als vader zon dezelfde deur zacht achter je dicht gedaan in afsluitbare ruimte heb de vriend in me zelf gevonden ben te laat als metgezel.…

Afgesneden van de liefde solitair huiveren in Den Bosch zuurstofarmoede als enig metgezel introduceert Damocles Adonis. Het zwaard dat doorklieft een eenzaam en dor bestaan van een vruchtbare relatie als een winter die naar lente verlangt.…

hij reist met een steen in zijn schoen een pijnlijke metgezel op een zware reis in zijn rugzak vechten demonen om de beste plek hij hoort ze proeft hun angst kan ze zelfs ruiken hij zoekt een uitzicht om zijn lange val te breken…

Ze zijn graag samen, lief en innig En zeer loyaal als metgezel Dus waarom dát paar niet, wíj wel? Ons land is immers zo vrijzinnig! Oprechter trouw werd nooit gevonden: Laat ze ook huwen, onze honden!…

Mijn hoofd bouwt muren Buiten mijn weet om Mijn hoofd slaapt nooit Ik wil het niet aanzien Maar Slaap laat niet toe Totdat Schaduw mij toelacht En ik mijn metgezel weer zie Onverschrokken, immer eerlijk Duisternis luidt zijn naam…

Het pad heb ik gelopen Het pad van herfst Begaanbaar door blad en mos Zon was m'n metgezel Wind was gaan liggen Met m'n ogen tastte ik De grond af waarop ik liep Ik deed een vondst: herfst.…

En in een vage droom zoek je troost bij je meest dierbare aangename metgezel: de eenzaamheid, eeuwig trouw aan je zijde. Je lacht naar de zon en koestert haar warmte.…

Hun metgezel is het verdriet. En ook de pijn die is gebleven. Maar na een winter komt het voorjaar. Een kale boom staat weer in bloei. De bloei der lente wijst er naar: Niet steeds te treuren om wat men had.…

Ritselend in de wind Zo onbevangen als een kind Puurheid, au naturel, Veranderend ieder seizoen Rood, bruin en schitterend groen De cocon als tijdelijke metgezel Een dauwdruppel vindt zijn rust De regen die je vluchtig kust Een vergeten detail in het levensspel……

en dan creëert de onmens zichzelf vanuit de angel van zijn bestaan de eeuwige dood is een metgezel die zijn ontvankelijke geest beheerst hij versleept en dumpt de medemens als lijk naar opnieuw gedolven graf waar zijn roedel heer en meester is eigen zelfdood niet ontwijkt…

in eenzaamheid op pad met mijn verzonnen metgezel volg ik de loop van de rivier en denk aan wat ik had een poosje neem ik rust en ik herinner mijn vaarwel ik blijf voorlopig even hier maar plots word ik gekust ze zegt: "toen je daar zat, teleurgestelde jonggezel, zo met je ogen op een kier, was het alsof je bad."…

daar zag ik je daarboven in een zwarte vork jouw silhouet in diepe lucht de avondster als metgezel jouw lied was grandioos geen aarzeling bespeurde ik in alles wat haast moeiteloos de nacht bezong herhalen deed je niet en bijval had je niet verwacht je zin was af dus waarom zou je niet verdwijnen…

Gerbera ziet haar kleuren even intens als de man die daar ligt het ontwerp is stevig de vorm onbreekbaar, ogenschijnlijk stoer en lachend zoals hij was stevige steel verankerd in aarde niet te knakken om op te leunen ach sterke bloem waak voor hem word zijn metgezel in zijn rust tot ik er ben…

Het einde van jouw seizoen De hemel neemt al lichtere tinten aan: de bleke dag is hier waarop ik je prijs moet geven aan aarde en aan vuur Verbittering was je metgezel; je was getuige van mijn tranen; Je sprak over verschrikking en over trouw. Ik was er, maar je wist het niet Winterkou slaat me in het gezicht jouw seizoen is voorbij…

Je bent maar weinig ouder geworden, geloof ik, de stap van je metgezel is aarzelend, zo is de gezondheid ook, de tijd is voorbijgegaan, maar niet als vergelijking, zij is echt voorbij, als een kleine kop koffie, een stuk taart, dat men heeft opgegeten, of misschien weggegooid.…

Aan zijn lawaaiig raam gezeten lijkt het waarachtig of hij ongelukkig is naarmate hij ouder wordt ver weg, het donkere duister in daar is de wereld alles, zijn metgezel vandaag heeft hij van alles meegemaakt hij, die bijna van de hemel is want schuld op aarde leidt naar vermaak in zijn oude zetel bij het maanlicht raam in een huis dat…

Ondanks de afstand, Blijft de pijn een stille metgezel. Niet rijker of wijzer, door wat ik nog steeds voel, maar niet vertel.…

Druppels glinsteren als ijskristal schaduwen van zwarte waaiers metgezel op reis een bevroren rivier die wacht op zon voorbij naakte bomen met witte uitgestrekte armen in de wind met slechts de liefde in kleuren - klanken in een onstuimige zee droom ik jou zoete kussen sap van mango's en papaja's…