Alle inzendingen over misschien een hoop verloren

Misschien een hoop verloren van wat verkregen is. Misschien iets nieuws geboren in bange duisternis. Misschien samen verder al doen we dat alleen. Misschien een goede herder al is het er maar één.…

Het is nu eenmaal zo gegaan Ik had het ook liever anders gezien Voor mij zul je toch altijd blijven bestaan Misschien komt het ooit nog goed… misschien…

tussen de sprieten daar in het gras een bijzonder plekje een moment dat ik je zag het laatste moment samen toen ging je onder weet dat je er nog ligt maar toch ben je verdwenen alleen dat kruisje in het gras…

huizen vol lichten het leven verscholen achter muren niemand die er doorheen kan kijken maar ik sta daar in het lantarenlicht nog steeds wachtend op jou midden tussen de twee bermen tot je uit het donker durft te komen je samen met mij naar ons licht durft te wandelen tot die tijd blijf ik staren naar die huizen vol lichten…

Moest jou zeggen hoe ik verloren had de strijd. Maar in een gang vol koffers met gestold verdriet trok je even aan mijn broekspijp voordat ik je voorgoed verliet, nog even als altijd. O, in het weekend als het van je moeder mag kunnen we elkaar nog zien ook doordeweeks en anders steeds misschien.…

Je was mijn kleine jongen, lief en zacht, jouw oogjes straalden praal en pracht Jouw glimlach was mij geliefder dan parels en robijnen, jij liet elke pijn uit mijn hart verdwijnen Tot op een zekere dag dat je mij verliet, ik leek wel te verdrinken in de tranen van mijn verdriet Ik had je zo graag nog 1 keer papa horen zeggen, je nog 1 enkele…

Hoeveel verdriet kan een mens verdragen hoeveel pijn kan hij laten zien hoeveel hoop kan hij hebben, dat morgen alles weer beter wordt misschien...…

Ik hoop echt dat je het geluk vindt…

- van tijd ontnomen - de jeugdjaren heeft ingehaald misschien is niets meer haar vertrouwd loopt ze angstig naar verloren ik hoop dat ze mijn stem blijft horen en voelt hoe ik haar hand vasthoud…

Elk jaar weer schrijf ik een Kerstgedicht, met steeds weer de hoop op de toekomst gericht. Ik dacht wanneer, ondanks alle goede wensen, wordt het nu eindelijk vrede onder alle mensen. Bijna was ik alle hoop verloren, maar toch wordt deze steeds opnieuw geboren.…

dat het iets betekende daar gehecht in vaste grond waar zandstappen ooit zandhappen was en een stoel gebruikt werd om op te zitten aanschuiven mocht en terwijl zeemeeuwen de laatste letters oppikken denkt zij zwijgen praat soms zoveel makkelijker…

Misschien is het slechts voelbaar dicht onder je huid zoals een dans in een warme lente regen of is het een ragfijn geweven droom van het zuiverste zijden in mijn hoofd blijft het bestaan dit onvoltooide einde…

Misschien deed je het niet opzettelijk maar je doorkliefde mijn hart net als een bliksemschicht die de donkere lucht in twee kan splijten Misschien had je het niet eens door dat je me stapelgek gemaakt had dat ik enkel nog wou leven voor jou Misschien was het onbewust dat je me keer op keer de hemel beloofde en uiteindelijk de hel gaf…

soms heb ik schrik van jouw drukkend gewicht verstik me niet ik kan niets anders dan jou ondergaan en stilletjes voor me uit staren geen masker geen grimas hopend dat in de ochtendstond jouw logheid wegsmelt bij het eerste daglicht bij een straaltje zonneschijn en een warm kopje thee lijkt alles weer anders lichter misschien…

Misschien heb je het gezien? Anders een volgende keer, probeer je weer het te zien. Geloof je nog in misschien, dan heb je de waarheid nog niet gezien ?…

Misschien was ik te skaffa en waren mijn patta's daardoor ineens loesoe. Misschien kwam het door die kaolo banga, met wie ik vroeger panja werd, zonder doekoe uit te geven. Misschien had mijn beste esahbi ze per ongeluk gepakt, nadat hij mij gratis asi gaf. Maar ach...…

Het is makkelijk om te beloven dat je elkaar elke dag gaat liefhebben en bijstaan, in alle kleine en grote dingen. Het is moeilijker om toe te geven dat zoiets enkel is weggelegd voor Robots.…

de een loopt warm van een nostalgische auto grappig toch doch de ander van de hoop op lotto's hoofdprijs misschien verloren tijd is dit wijs weer een ander krijgt een warm hart gedurende het daten hoop op einde eenzaamheid weer iemand rustig van binnen fouten zijn vergeven na betoonde oprechte spijt voorts sfeermakende…

ik ben met raadsels omgeven waar verschool zich al die lange jaren lang de andere helft van mijn foto ? vandaag kwam ze terug langs een smal pad in ‘t wonderbaar licht wie knipte mijn foto doormidden en maakte mijn ogen dof zonder tranen? triest is ‘t niet weten wellicht weten jullie het wel?…

toch was het goed de intelligente lockdown strenge regels waarschuwing cimbalen voor de dood met een roos die open bloeit in de onsterfelijke harten vasthouden tot de avond ochtend wordt…

Toen samen met jou. Rode lippen, gras zo groen. Zorgeloos die tijd.…

verte zover als eigenlijk niet kan dat vergetelheid vrede brengt Misschien…

Liefde; zo ver weg En tegelijkertijd dichtbij Mijn hart is gevuld met leegte; een vallei Hoop in de toekomst zit er voor mij niet in, dat ben ik verloren Wat ik nodig heb is geluk, zo hoog als een toren Waarom is het leven zo oneerlijk, vraag ik mij steeds af Misschien is dit wel mijn straf... ... Toen kwam zij, ze was zo lief Maar ik?…

Gestapelde centraal warmte genererende kern bewerkte veiligheids fortificatie De nacht haast koel observerend het geheel aan de voet van de spontaan omgedoopte tot slaapplaats verheven gevelpartijen Voelde een brok in de keel opkomen bij de gedachten dat door hem alleen het sterven in golven was aankomen stromen De geesten dromen…

Dolend op golven van gedachteloze uitingen in verstoorde bewegingen drijvend verloren in droefheid om wat was en zal zijn of nooit gebeuren gaat Een sprankje hoop diep smachtend naar het oppervlak laat het toe breek door verzeng de koude van kille onrust nu hoopvol Liefde is geworden en zal zijn…

Macron laat zich door het volk adviseren Misschien ook iets voor het Haagse formeren Laat het volk de politiek stimuleren Het volk zal goede ideeën etaleren Tjeenk Willink, ga bij het volk te rade Breek de politieke façade…

ik stamel verloren wat hulpeloze woorden ze kunnen de ruimte in, een fascinerende plek om te zijn, en mooi vind ik, woorden die bij elkaar gepakt rondzwerven als afval misschien of als bijzaak, of als symbool voor iets.…

Misschien ben ik zonder beter af Maar het voelt alsof het nooit is uit te wissen Losscheuren van wat ik ken Is zwaar en gaat met pijn gepaard En onzeker, het is deel van wie ik ben Maar toch, na dit jaar van zoeken en verdriet Heb ik hoop, dat er een licht zal zijn Dat mij laat weten dat het goed is, dat er Iemand is die het ziet…

De alles omvattende hoop is gestorven, vertrapt vergruist in koele wegwerp gebaren. Te zus te zo bevonden. Maar de wind zingt, waait over de zee die is prachtig azuur. waait verder, naar daar, waar niemand nog luistert. Verloren haar greep. Rust eindeloze rust, in mijn hart, mijn zijn.…

Het grootste geluk is voor mij misschien de hoop -- dat het zal komen.…