Alle inzendingen over moedeloos

Ik ben goed In wat ik doe Maar wat moet Maakt me moe…

Verlangen zonder houvast. Liegen zonder tast. Ik ben niet wat ik geloof want iedereen lijkt op mij. Geloven zonder gedachten. Vertrouwen zonder wachten. Wie mij zoekt zal mij vinden wat ik ben de vloek die iedereen bij elke einde aankijkt.…

moedeloos word ik ervan zòveel verdriet om die ène man zal ik hem enorm missen langzaam aan maar met het gaan wissen blijven denken aan weer een verzoening wetend dat ook die mis loopt niet zal gaan zoals je hoopt soms is °houden van° niet genoeg de taal en andere cultuur werkt slopend op den duur dan is het kiezen tussen hart en verstand…

Als men vermoeid en levensmoede, Voorbij een eenzaam kerkhof gaat, Waar soms een zandig terpje oprijst, En hier en daar een kruisje staat, Dan haakt het hart in stom verlangen, Na zoveel lijden doorgestreefd, Om ook te rusten onder de aarde, Bij hen, die men vergeten heeft. Als men mij daar heeft heengedragen, En u het…

Hier, neem nu alles maar dat je steeds stelen wilde te moe is mijn gemoed om nog wat terug te doen. Mijn dagen zijn al lang een stille dood gestorven ik voel niet meer de pijn van wat had kunnen zijn. Mijn zakken zitten leeg beroofd van alle werken waarvoor jij vangsten ving maar de verdienste zweeg van daden en vol roem de handen…

tranen vloeien niemand ziet wangen blijven droog ze staat daar maar aan de oever van de rivier aan haar voeten kringelen rimpels in het water ooit gooide zij een kiezelsteen ze schreef haar boek zo vol van leven nu staart ze naar de rimpels in het water haar hand blijft leeg…

in mijn strijd, gaandeweg een bedeling heb ik geen spektakel ontmoet in jouw blauwe ogen, het was mat en zelfs de horizon kiemde naar het verticale het was vreemd, jouw naakte silhouet te mogen aanschouwen in het afgebrokkeld maanlicht, ik streelde de wind en dacht mij rijk aan jouw blanke huid we stierven in het kielzog waar de herfst…

dorst naar droogte is dodelijk geduldig in het gehemelte van bergen en dalen de stroom passeert schaamheden bij herhaling vervalt tot laagte en vlakte schuurt oevers, verzandt binnenste bochten eindeloos en voorspelbaar in fasen gebogen langs ontblote patronen met sleepsporen in lichtvoetige modder achtergelaten tijdens keren en dwalen…

Ik zit hier heel alleen kerstfeest te vieren. Net na vijf uur In de doofpot is er geen geld en alles duur Wees niet bang er is eten Vrees niet ik heb toch geen geweten Ik heb zorgen Parkeer alles tot goedemorgen Ik ken geen angst Voor mijzelf ben ik het bangst Ik zeg niks maar heb alles te vertellen Voor geen gekregen geld gebruik ik geweld…

Het weer houdt de gemoederen dusdanig bezig dat men er moedeloos van zou worden.…

Nu ben ik zo moedeloos, Dat is zo rusteloos, Maar ik weet dat is nutteloos Want ik ben niet waardeloos, Ondanks dat jij niet langer voor mij koos!…

Ik ben moe Zo moedeloos Zo verward Zo boos Leeg en lusteloos Gefrusteerd En vooral boos Dit ben ik niet Wat je ziet Is niet Hoe ik wil zijn…

De vrouw is de reden dat een man bestaat. Zonder vrouw is hij onbestaanbaar. Zij is de bron van zijn liefde. Zijn steun is zij, zijn toeverlaat. Wanneer de liefde van zijn leven sterft, dan klaagt een man steen en been. Dan is hij ontroostbaar. Dan moet hij verder leven. Moederloos alleen.…

Je ziet steeds meer mensen die wat willen ondernemen. Het wordt steeds lastiger om aan huis gebonden te blijven. Drukker op de wegen en in winkelstraten. De horeca mag nog niet open, hoewel vele mensen het graag zouden willen en de horeca het heel hard nodig heeft. Het laat nog steeds op zich wachten, geduld is een vereiste…

Ik lijd aan ME en Burnout ineen, de moderne ziekte van het sociale isolement. Ongekend vermoeid strompel ik voort, van huis naar huis, van bed naar bed, van woord naar woord. Ik strijd iedere seconde om staande te blijven tussen de racewagens en gehaktmolens, de enge wolkenkrabbers en metrodeuren, de flitsbeelden en housegestoorden, de straaljagers…

Het is besmettelijk, zeker en vast een plekje hier, een vlekje daar laat er naar kijken, 't lijkt een last wanneer je niet uitkijkt er niet op past is het straks foute boel. Hij laat ernaar kijken, de arts kijkt bedenkelijk fronst zijn wenkbrauwen en hij slikt ik denk niet dat het kanker is, maar je krijgt een zalfje en dan is het zo klaar…

troosteloos zinloos eindeloos dit verdriet niet echt zonder schijn moedeloos mateloos spoorloos bij zoveel leed blijft zelfs de dichter woordeloos…

De aria van het aureooltje klinkt zwaar en moedeloos Ze spreekt de taal der lichtekooien Vloeiend over de tong Een keelgeluid verklapt het einde Geen kik, maar hese windhoos…

Moedeloos kijk ik terug, stuk scherven vallen altijd weer anders neer deze keer vlijmscherp ze snijden diepe sneden vooruit met moede schreden vooruit is al wat rest…

Het vurig vlammend rood is nu verdoofd tot moedeloos geworden bruin. Het schitterende licht is nu verstoft tot doffe onverschilligheid. Het vrolijke gefluit is nu gesmoord in somber zwart gemoed. Want ik, ik ben niet meer die ik nog gister was.…

Die bergen steeds zo hoog bestijgen steeds te steil in wanhoop wachtend moedeloos naar opgekeken, zijn met het volgen van het pad tenslotte spoedend naar het doel verbeten strijdend in voorspoed toch uiteindelijk uiteengeweken.…

in je vaarwater drijven vissen moedeloos je ontstoken ogen ontvlammen mijn wenkend gebaar op schroot tiert de gedachte zienderogen op een schotel breng je mij wilde papavers windstilte doorboort het witte vlies…

moet ik nu vluchten op een duin in de schaduw van de maan in een boomkruin tussen de plooien van de wind of ik een schuilplaats vind ingetogen weggedoken achter wenkbrauwbogen in het glasvocht van je ogen de vogels moet ik het niet vragen ook zij ontvlogen moedeloos de hagen.…

Boeren wonen hier nu nog Terwijl de bouw maar verder gaat Het wordt levendiger doch Gelukkiger is niet 't resultaat Een boer kijkt moedeloos toe Het sneeuwt nieuwe gezichten De wereld wordt nooit moe Van andere gedichten…

Het maakt me razend en moedeloos steeds weer te ervaren dat de afstand tussen hersens en strottenhoofd zo groot is.…

Ik wacht, gedachten stromen snel van hak op tak geen indruk achterlaten, blijven Moedeloos rent zij maar haalt niet in zinloos achteraan staan Gedachteloos kijk ik voel wat het doet en besluit loos te gaan…

Het begin eindigde met wat nu is moedeloos aanvaarde droefenis.…

gekwetst, verwond en angstig is ze dus wordt Cupido weggestuurd voordat de kleine liefdesbode ook maar een voet tussen de deur krijgt moedeloos bergt hij zijn pijlen op het doel wordt niet geraakt tranen stromen over zijn wangen om het gebarricadeerde hart in oorlogsuitrusting…

Verstand op nul Blik op oneindig Strakke schema's Die als serpenten Mij omhangen en mijn Ik verstikken in Meedogenloze omstrengeling - Als het leven zich moedeloos, Bloedeloos, overgeeft aan De dood die mij gretig Opwacht ontdek ik dat Ik aan het leven te kort kom…

Moedeloos zijn de laatste woorden een droom van taal is heengegaan ontvoert als voer in vreemde oorden misschien geschikter voor de maan en leedvermaak heeft ook gesproken de langste neus, leven gestaakt bevestigt liever tussen spoken dat taal zijn ziel heeft uitgebraakt.…