Alle inzendingen over nalaten

(vervolg op blauwe planeet) ...de koeienweg te melken ver weg van bed en erf de legren kakelt een ei vertakt een barst in kiertjes; alle hoop als gelatine in happende bekken geborgen boos zorgt kleine beer voor haar…

lieve postbode wij waarderen jouw werk vergeet dit niet een ding doet mij veel verdriet het werk moet misschien vlug maar alle dieren zijn pareltjes van olifant tot helaas wel stekende mug het dringend verzoek aan u allen nergens meer elastiekjes laten vallen onder andere sierlijke ooievaars beeldige uilen een…

vele dichters schrijven prachtige gedichten vijf sterren een kroon op hun werk dat maakt hen sterk kijk kipdrumsticks Albert Heijn lekker uit Nederland zij verdienen geen enkele ster zeer triest he totaal niet charmant…

iemand is vergeten na te laten het moment te verwisselen voor een vol uur zijn vakantiefoto’s te sorteren terwijl er genoeg wegen waren om te bevragen, om te keren een wit vel met spijt te kleuren de heg te knippen, een glas te vullen het standpunt te verlaten erna, te laat of toch…

verlost van metaal zal ieder elementje een spoor nalaten…

Mijn zoenoffer zal het laatste zijn, wat ik nalaat. Draadloos...…

het zich ontdoen van aardmantel, randzee in kaalheid blaken van naakt gesteente taxonomisch anoniem aanspreekbaar door leemte geen weerwil te ontginnen slechts struweel op maaihoogte en dan te bedenken wat eventueel mocht ontbreken het overige weglaten zonder represaille…

ik wil, zoals zovelen, nalaten niet van nalatigheid beticht worden met verve woorden penselen beitelen in grafstenen letter na letter opdat ik zacht zal rusten een schilderij achterlatend groen en vuur rood en ijs glorend in ochtendstond gloeiend de zee bewolkt niet, neen, nooit weggaan alleen maar achterblijven aan het begin van de avond…

Traag glijdend omringd door duister Berust ik zuchtend in het feit Dat de tijd zijn sporen nalaat Is dit dan vertraagzaamheid…

Snel, overrompelend, nalaten De tijding komt als een ijlbode Ongevraagd, onaangekondigd Het vertrek is al even schokkend Koud, vol schrik, verlaten…

Een vredige en liefdevolle kerst met nalaten van gevangenschap en vijandschap voor goden.…

Bedwingen is inbinden, is denken aan, en niet doen Inbinden is bedwingen, is inhouden, nalaten Maar als ik me bedwing, in te binden, komt er ineens een heel ander persoon uit de wol En dat, houdt geen mens vol.…

Van Nistelrooy stond heel lang buiten spel Maar nu lijkt zijn blessureleed geleden, Al kon hij toch het veld nog niet betreden Voor PSV's UEFA-cupduel. Hij was niet ingeschreven door de staf. Die schreef hem blijkbaar pessimistisch af.…

Rommel uit huizen mag zich ontmoeten in hoekig, ruikend duister onder de straat, zendt naar de buitenwereld wijze raad: "Hier klinke het aangename moeten: Laat het geschuif van de klep blij groeten wanneer de mond van ijzer open gaat, die niet wil dat er vuilnis naast hem staat, anders komen kleine speurders wroeten." Ratten hopen hier…

Paniek komt als je niet meer weet wat te doen, zweet breekt uit, loopt in stralen langs het gezicht, ook al veeg je de nattigheid voorzichtig weg, het haalt de paniek niet weg, die zich van je meester maakt, is er toch nog iets, wat de meester je nalaat?!…

Het is laat, maar meer nog is het de studie, die het aflaat weten De kroeg in mijn straat heeft haar deuren nog open Staande mannen en vrouwen aan de bar Ik bestel een tosti een biertje, een keertje en nog een keertje Vaker Het is laat, En niet de studie Maar ik, die haar nalaat…

dat niet te verwoorden is dat een onvergetelijk beeld nalaat dat met mij gaat slapen en weer opstaat als de zon, de maan en de sterren die lichten aan een hoge hemel maar niet te bereiken zijn zo meen ik, dat ook jij daar bent onbereikbaar in een lichtende schijn…

En wat ik ook doe, of wat ik ook nalaat, ik ben de weg kwijt, vandaar dat ik het blad maar omsla!…

En neen, ik zal niet nalaten, er steeds voor je te zijn. Al wil je me niet binnenlaten, en lijkt je hart van steen. En neen, ik zal niet huilen, als je aan mijn grafsteen staat. Ik wil het ze niet gunnen, de wraakengelen om me heen.…

er zijn ongeordende indrukken die deuken nalaten in mijn creatieve denken wanneer ik één van die indrukken tracht te vertolken in gevoelige zinnen gaat mijn pen dansen voor even lijkt het vers een samenloop van woorden als dit een gedicht is dan ben ik de dichter…

in onze vergeelde tuin doortrokken van vooravond temidden van volstrekt nalaten, zwenken onze gebeurtenissen naar de beeltenis van voltooide toekomst, naar de oever van niemandsland, het hellend vlak van een verzwegen draaiboek als ieder voor zich. Ons, of ik maar nauwelijks wij samen…

op een dag die ontspringt in voortijdig vergeten meldt mijn deelgenoot het nalaten van een voornemen ‘of we dit alsnog schriftelijk kunnen afhandelen’ voor het besef van ogenblikken is een klok te gehaast en voor mondeling akkoord is een kroniek te chronologisch rest stilzwijgende verlenging van inschrijving…

op vreedzame graven staan gebeitelde woorden als afscheid voor de laatste reis bij een verzakte zerk staat postuum een boete als schandpaal van nalatigheid ze hebben een put teveel gegraven en met het planten van die extra pijn vraag ik mij af hoe eenzaam kan je dood nog zijn?…

In een samenzwering met de goden Woekert een wonder Hij die hoog van de toren -Een donderslag lang- Geheime vragen blaast Dansend op sintels In een boog om het offerlam Dat een bloedspoor nalaat Plukjes wol uitstrooiend Wankelt hij op één gebogen been Ontzenuwt de droom…

Omgekeerd in mijn lijf loop ik over mijn schaduw naar de zon benut nu mijn herinnering die mij in bescherming neemt tegen nalatigheid breng de waterval terug naar de bron was het stof weg gedachten zijn ingesluimerd om te ontkomen aan woekering verre vriendschappen geven de liefde die ik steeds koesterde…

natuurlijk zie ik het craquelé op ons huwelijkshart het bloedt door verdriet verlies en nalatigheid wonden worden steeds geheeld door op wacht staan bij elkaar elke dag is liefde nieuw kom, reik me je hand in onze ringen staat: compassie gegrift voor levenslang…

eertijds schreef ik je nog brieven aan jouw lippen hangend van verlangen glipte onvrede onverhoopt ons leven binnen sporen nalatend kleurde al snel alle dagen grijs werden blikken al gauw bliksemschichten sijpelde wat eens liefde was dralend in een zee van kilte en vergetelheid…

wat nog ontbreekt is een toekomst van onbesproken gedrag alsof niemand het er ooit over heeft gehad; dat verleden voldoorleefde zonder trendbreuk, verankerd in rots, in gesteente van fluwelen bergen de vraag waar gedachten blijven als we het denken verleerd zijn het kennisnemen, zich onthouden van het voortijdig nalaten en dit alles…

de vogelman sprak niet over liefde wilde niet dichterlijk zijn hij was niet blij met een gebroken strik met de ontkomen bijna dode sijs de vogelman was niet uit op doden leestekens wilde hij nalaten sporen achterlaten het gevederde van zijn merktekens voorzien de vogelman god in het woud de ziel gevangen in zijn eigen strik…

Heel helder stromend water en overal 't gesnater van zoveel dat daar leeft; De zwanen drijven statig en zijn misschien nalatig maar wat dat ook maar geeft; De eenden roepen dromend, wie weet van waar hier komend, vertellen niet hun lied; Er is een zee van zwijgen, van rusten en van krijgen, wees stil, kijk en geniet!…