Alle inzendingen over natuurgeweld

Door water, wind en modderstromen Is onheil, dood en verdriet gekomen Duizenden mensen lieten het leven Door de kracht die de aarde deed beven Wij denken alles maar naar onze hand te kunnen zetten Maar de natuur heeft zo je ziet nog steeds zijn eigen wetten.…

dansende wolken wind raast over de duinen zee in beroering…

De kranten staan hier alle dagen vol Met nieuws over cyclonen en orkanen Die zich een weg over de wereld banen - En steeds eist de natuur een zware tol. Maar in ons land krijgt men het al te kwaad Wanneer de buurman weer een windje laat.…

vallen de platen droog De zon lichtstippelt, het wordt snel helder Gaatjes van vogels in natte plekken Schapewolken boven en op de dijk De ganzen strekken hun slanke nekken Gras en water, aarde, basalt en slijk Verder en verder strekt het land zich uit Het grootse spektakel jaagt de blik voort Slechts wanneer men ogen en oren sluit Komt het natuurgeweld…

Geert Wilders uit zijn krachtige verwijten Hij overspoelt Albayrak met kritiek En hekelt Aboutaleb en publique Vanwege hun twee nationaliteiten Al klinkt nu zijn tsunami weer vilein Het zal wel storm in een glas water zijn…

Wat was het vroeger fijn in de natuur We crosten, sloopten bomen, groeven kuilen We pisten, vingen vlinders om te ruilen We bliezen kikkers op en stookten vuur Nu kun je daar alleen nog maar van dromen Er staan nog meer verbodsborden dan bomen…

wekenlang zag ik ze bouwen aan een nest van blad en tak onder boom en bladerdak jong geluk zag ik ontvouwen achter raam sta ik te koken ziet mijn oog bewegend klein nattig zwart in haar domein eierschalen zijn gebroken maar zie hoe snel natuur ontdekt een reiger nadert sluipt heel zacht op lange poten dichterbij en met zijn hals lang…

Er zit iets opwindends in een dreigende lucht; het blauw dat breekt in duizend tinten grijs, om zich nog donkerder in onheil te hullen, waar het waaien onstuimig stormt, en slagen striemt op blote huid. Alles opslokt met een gitzwart temperament. Oog in oog te staan met donderend geweld, en je overgeven aan dit bulderend…

verwoestend water stroomt nu zacht en vredig weg onthult de modder…

Dorpen staan onder water huizen vernietigd, mensenlevens geveld machteloos zijn we als mensen door zoveel natuurgeweld.…

Hij was genomineerd had kans te winnen kon echter niets beginnen tegen zoveel natuurgeweld wat werd tentoongesteld. Hij won geen prijs, maar vond terecht, dat de winnaar gewonnen had en er geen verliezers zijn.…

laat het maar rusten beter dan natuurgeweld in stromend lava…

Wat Paulusma ons destijds heeft voorspeld, Wat hij al in de herfst heeft staan te brallen (Hij liet een kreet als ‘horrorwinter’ vallen): Bittere kou en veel natuurgeweld. Voor Piet komt er een horrorwinter aan: Van SBS mag hij dit najaar gaan.…

Mijn vlakke, lage, hogeland hijgt, schudt, schuift, scheurt en kreunt. De westnoordwester beukt in razernij en buldert, vult de leegte met zijn donderende vlagen die kinderen wel willen dragen of staande laten hangen in de touwen van de storm. Wat los zit vlucht op reis naar nergens. Wat vast zit knapt en kraakt en breekt ten slotte…

Door de juli-storm van gisteren, de zwaarste sinds 2001, kwam ik op dit versje. Wanneer het windkracht 0 is nou dan voel je echt geen zucht De schoorsteenrook gaat recht omhoog in een strakblauwe lucht Bij windkracht 1 dan geeft de rook toch al de richting aan En 2 dat is de kracht waarbij de blaren ritselen gaan Bij 3 gaan er zo hier een…

lege ogen,een grauw gezicht, gebogen over afval, geen enkele toekomst in zicht, levend tussen schip en wal, geen luxe om ze heen, geen fatsoenlijk onderdak, zo leven ze eenzaam en alleen, leren geen enkel vak, ze hoeven geen bleu-ray player of video, een magnetron laat ze koud, ze hoeven ook geen audio, alleen iemand die van hun houdt…

overvallen door natuurgeweld ineengeplet door de overweldigende zwaartekracht tevergeefs worden armen uitgestoken in de hoop een levende hand te kunnen vinden roepen om hun dierbaren worden stemmen in de kiem gesmoord vermengd met kalk opgaand in het niets duurt het wachten... oneindig…

in lange draden was het gesponnen vele druppels beproefden de veerkracht had de storm aardig huisgehouden maar ondanks 't natuurgeweld hield hij potig stand toen de wind weer was gaan liggen bleek de hooiwagen allang gevlogen…

Nee, rijmen helpt niet bij natuurgeweld, Dus ondersteun Sint-Maarten en geef geld.…

Maar als na al dat natuurgeweld de normale toon weer wordt gevonden, is net als voor de uitbarsting, alles weer 'gewoon'. Opgefrist als na een bui, alles groen en zonneklaar, 't was gewoon een misverstand, gelukkig maar!?…

zag zonnen trillen manen dalen en weer klimmen de zee verstoof tot waterzand vloed schuwde het land hield mij staande in natuurgeweld toch ben ik geveld de hand ontbrak die mij kon helpen op een strand vol schelpen ik stierf daar in godvergeten eenzaamheid maar ook die dood gaf geen respijt…

ik kom binnen en zie dat de telefoon meldt dat mijn moeder zojuist heeft gebeld… zou ze aangifte hebben willen doen van Zinvol Natuurgeweld?…

Altijd spel van natuurgeweld. Enerverend is zij. Vaak tomeloos, soms ook woelend vlak. Haar karakter is oneindig veelzijdig. Voor mij van grote waarde.…

Onbegrepen natuurgeweld. De mens, die zijn tegenstelling overstijgt. Die bedoeling uit toeval maakt. De levenskunstenaar, die bewust geworden is. Die met liefde liefde schept. De kosmische liefde, die bedoeld ontstaat. Die niet toevallig is.…

Natuurgeweld alom beschreven ieder leven telt laat het overleven. Zonder scrupules geen enkel pardon steeds meer bomen verdwijnen uit de zon. De schaduwzijde nodig zoals men zegt terwijl aan de zonzijde natuur het loodje legt. Bedreigde dieren straks is het te laat beelden die sieren enkel nog de gevoelige plaat.…

zo schots als rots natuurgeweld in handen van een stielman zonder waterpas met treden uit bomen met hun namen onuitspreekbaar hangt de trap uitdagend aan haar muren ankers trede voor trede een eigenzinnig verhaal voor iemand nieuw telkens weer gecharmeerd door de aanblik van een kasteel en niet zozeer het gebrek aan middel en vakmanschap…

De warmte heeft de overmacht en kleeft zich vast aan de aarde In een klamme vochtigheid broeit de zindering voort Het glooiende landschap verdwijnt in een dor geelkleurende woestenij Niets ontzien de stralen van de koperen zon en laten een spoor van verzenging na De warmte heeft de overmacht Voert de boventoon van natuurgeweld Langzaam…

loodzwaar de stilte rondom ergens zweeft de weergalm van een dichtgeslagen deur de storm lijkt voorbij maar dreigend de lucht in haar roerloosheid gevangen in het vacuüm van verwachting gerommel in de verte als snelle stappen op de trap nadert de ontknoping in natuurgeweld met bonkend hart gewapend voor de confrontatie wars…

Hij is het zwijgen rechtop de hemel in; de wind, de hitte en regen hieuwen zijn stam en takken, zijn wortels als houten fonteinen wellend uit de bronnen. Alle seizoenen krijgen kwartier, hij is het opgetaste korte en lange jaar, in de zomer fluistert nog de witte sneeuwjacht in zijn blad en bronzen herfst omarmt stormend zijn schors in de meimaand…

in weerlicht slaat de hemel breuken in het graf opent zwavelzurige verdoemenis die onverlaten wacht ongekende kracht dondert over een verlaten aarde storm en hagel trekken woeste sporen in aangerichte schade stilte vol geladenheid de dodelijke spanning zijn wij nog niet kwijt…