Alle inzendingen over onachtzaamheid

Zo geef je ruimte aan het feit van eigen onachtzaamheid.…

Het dagelijks haasten en jagen. Het zoeken naar ruimte in tijd. Steeds het onmogelijke vragen. Het is allemaal gewijd, aan aardse tijd. Een eigen status vergaren. Zonder vraag waaraan een ander lijdt. Gewoon gebukt onder “navelstaren”. Het is allemaal gewijd, aan aardse tijd. Voor eigen geluk, en eigen waarde. Met elk gevoel voor mededogen…

Het gebeurde laatst in de trein Waar een baasje werd verloren Een ogenblik van onachtzaamheid Zou deze relatie wreed verstoren. Toen het baasje gevonden werd Was de paniek kompleet Omdat kon worden vastgesteld Dat de beer zonder kaartje reed.…

wanneer wanhopige alles verterende angst mij bekruipt in die gestolen seconden van onachtzaamheid hak ik mij los in camouflagekleuren sluip vermomd door het traliewoud effen een pad dat leidt naar een vrijheid een denken oplettendheid…

De kunst van het waarderen Klein en onnozel komen ze langs flitsen van onachtzaamheid doet ze opgaan in rook maar wie de kunst bezit het oog scherp te stellen ziet de schoonheid, het geluk en de waarde van deze flitsmomenten…

Het woord is vaak onachtzaam uitgesproken, Misplaatst, of met een ander duister doel, Dat woord geeft toch een heel apart gevoel, Als het daar tijdelijk aan heeft ontbroken. Het woord dat op mijn oma’s grafsteen staat, Dat is het enige waar het om gaat.…

Kerkhof en gracht Toren en schip Kind en onschuld Respectloos gescheiden in onachtzaamheid. Mettertijd komt verandering van kern.…

zoals de worm verzadigd uit de aangevreten appel kruipt loom en lui onachtzaam opgepikt door een hongerige hen weer deel wordt van de keten broos als een net ontloken papaverknop blijkt het leven de roes is kort ad fundum…

Vader, te lang geleden heb jij mij - ver weg van hier - in een moment van onverbiddelijke onachtzaamheid droomloos in het leven gestoten voordat jij mijn tong brak en mij mijn vergeten ontnam. Toch: nog eenmaal wil ik je omhelzen voordat jouw huid de kilte krijgt van de oneindigheid. De klokken klinken dagen als uren.…

En wanneer gij slechts met luchtledigheid wordt verblijd, kunt ge op ieder onachtzaam ogenblik verdwijnen. En pas dan ontstaat er tumult.…

Omdat jij niet wil weten dat ik van je houd slik ik mijn liefde in met als gevolg een steeds groter groeiende vuurbal die door mijn lichaam raast op zoek naar een way out waardoor soms in een moment van onachtzaamheid als ik naar je kijk de liefde uit mijn ogen spuit en jij daardoor ineen krimpt van schrik en ik bij die aanblik snel…

Bloemen blijvend uitgebloeid, vazen ongezien verder leeg vergeten op stapels onzichtbaarheid; opzet, onachtzaamheid of domweg onverschilligheid? Vergeet ook die dag vol gedoofd vuurwerk; begin maar bij morgen. Geen dag komt ooit terug. Wie wil de herdenking vieren, van vervlogen geluk?…

Het is er nu, die vergankelijkheid die zo kan rotten op de grond appels die niet ver van de boom vallen we vinden er ook bodem aardse van onachtzaamheden na zwoele zomerse winden ontdekken er weer eikels zijn gevallen door koude het intieme van de nacht houden van zijn regens regelmatigheid van zwijgen tolereren stormen en dromen…

de bomen kaal, de tuin gehuld in mist de vissen dobberen lui en loom op het trage ritme van hun kieuwen de tuin verteert het dode blad en gaat zichzelf vernieuwen ik vertrappel onachtzaam in het gras een late dwergbovist zo tikt de klok gestaag de seizoenen genadeloos vooruit ik oogst de laatste vruchten, ik wied het laatste…

Gebogen in gebroken zicht onachtzaam stoeiend glanzend snoer in traag ontwarren dof vergleden sterke jaren lang voorbij slechts oude mensen wisten nog het recht en stoer leven doofde zielloos woeste stormen nachten zwegen uitgestrekt door dromen toegedekt het firmament voorbij licht tast te laat in leeg…

Wanneer een leugen de liefde verbreekt en een hart pijnlijk wordt gebroken is het de waarheid die ineens steekt zonder dat die wordt uitgesproken De waarheid achterhaalt het bedrog op momenten van onachtzaamheid zelfs jaren later gebeurt het nog en ineens raak je de liefde kwijt Leugens zijn ineens een onderdeel van een rijk menselijk bestaan…

Onder een badlaken een meisjesbeen zandkorrels verraden een zomerse dag gestrand in eeuwigheid De dood die IS zaait angst Vliegtuigen keren terug zonder dromen De zon achtergelaten op een kwetsbaar strand Tegelijk een stille straat in een rustig dorp Een egel roerloos langs de kant van de weg Geveld door snelle onachtzaamheid We zijn…

groene kralen krioelen op mijn bord kronkelen door de gaten van mijn ogen in een even van onachtzaamheid vervloeien ze tot soepig viscoos groen wentelend en kerend in langgerekte wervels wringt zich een bruisend kolken binnen worden elementen weer atomen gisten elektronen hun kansen schoon onafgebroken trillend zoeken naar nieuwe…

tóch vond hij in een moment van onachtzaamheid in de arena van Arles zijn 'Waterloo' de innerlijke pijn en wellicht ook de vernedering is hij nooit meer te boven gekomen een torero moet immers altijd winnen of anders strijdend ten onder gaan misschien dat hij daarom in 1991 de hand aan zichzelf heeft geslagen...…

De wind ontwaakt en gaat liggen onachtzaam op zijn andere zij. Met ringen van wier om de enkels, zij voert de zee aan in mijn hemd, in haar hand een wepele meeuw. Zacht sluit haar mond mijn woorden af. Ik proef het zout op haar lippen, voel de storm groeien in mijn buik. Heerlijk de liefde bedrijvend als de zee aan haar lichaam kleeft.…

Het bewustzijn van de zeldzaamheid, die hiermee wordt bedoeld… Een gevoel zo hemels kostbaar, onwerkelijk fragiel, enigszins onachtzaam… Met geladenheid subtiel… Doordrenkt met te veel woorden, ontoereikend voor wat ik bedoel….. Ik hoop alleen dat jij beseft… de intensiteit van wat ik voel..…

De duivel was ziek en goed van streek Een mens die min of meer op hem zelf leek Een lustmoordenaar eens door hem ingehuurd Had hij onachtzaam ontzien en teruggestuurd Dus was hij nu dusdanig bedroefd overstuur Zodat hij zich jankend wentelde in hellevuur Brulde kotsend naar beneden laat onschuldig lijden Stuurde satanische demonen welke op…

Een boom gestild verkleurd verschiet verdriet achter de huizen buigt eenzaam met de wind geef hem die hand, mijn vriend en tracht onachtzaam mee te zaaien deze droeve melancholie heel af en toe tussen het zwerven het is nu voorbij de grote trouw blijft behaaglijk binnenshuis waar haardvuur knettert en weer een jaar bedachtzaam wordt…

ik heb het rode boek gelezen van sinterklaas in een onachtzaam ogenblik vond ik mijn naam gouden en zwarte kruisen keurig op een rij het leven van afgelopen jaar ging mij voorbij tot een witte hand verscheen de vinger wijzend op het boek een donkere stem vertelde mij het zit met jou wel goed heb nu een eigen exemplaar…

eenzaamheid gezworen was in mijn eentje gestrand wist niemand te bekoren mijn hart aan de stilte verpand verbonden aan vrijheid verknocht aan de rust niet gehecht aan tijd geen behoefte aan lust zo leefde ik voort mijn leven onachtzaam door niets of niemand gestoord ik werd zeer bekwaam bekwaam in de wijsheid ik beschouwde mijzelf…

hoor ik nog bij idealisten onachtzaam lopend met De Volkskrant vooral zichtbaar onder hun arm okselhoog in lekker warm maar een kunstboom geeft wat kleur ballen in goud verpakt wit hert met gewei verandert niet in mei knutselfrutsels van een volkskrant klein handgemaakt door mijn kinderen en de rode kerstman Amerikaans shitding!…

Tranen druppelen langs mijn hart Vleugels voeren mij door de nacht Geen spijt wel verrast Door mijn eigen gevoel verkracht Met open ogen vloog ik er in Moment van onachtzaamheid Meteen vanaf het begin Machteloos en totaal onvoorbereid Kwetsbaar mij niet bewust Als honing is zijn mond Verdrinken als hij mij kust Lieve woorden draaien mij…

na het onachtzaam dansen op het ijle koord van louter woorden en weggewaaide beloften groeit in zijn hart een orkaan van verdriet ontluistering kerft zijn vermoeide botten na de vuurzee hoort hij het hout kraken kraken van gemis pas nu volgen zijn oren de misthoorns die aanhoudend van onheil roepen over de grauw grijze heuvels…

En hoe wij dag na dag met vergelijkbare onachtzaamheid de gordijnen sluiten, een bladzij van een boek omslaan, een fles ontkurken. Tot ook al dit wereldwijde, tot vervelens toe herhaalde, geruisloos verdwijnt in het museum van Vergeten Gebaren. ----------------------------------- uit: 'Oog van de tijd', 1997…

bedroefd in het donker van een koude avond in dikke deken ingerold verwarming gloeiend hoog toch maar niet warm kan worden een vraag die-in mijzelf gekeerd en uit het lood geslagen omhoog borrelt in sombere gedachten waar onmiskenbare waarheid te groot om te bevatten zich nestelt in spelonken van mijn ziel die het pulseren van het bloed onachtzaam…