Alle inzendingen over onbespied

pimpelmeesje in roze clematis waant zich onbespied…

Maar jij knabbelt -onbespied- stukjes van mijn lichaam.…

als klein meisje had ze het al ze danste dolgraag in de regen soms zelfs op blote voeten niets kon haar deren en nu, wat ouder als ze zich onbespied waant huppelt ze nog even graag tussen de regendruppels…

Genakend uit het niets verdoolde zadeloze sirenisch parvenu van klankillusies obscuur verborgen boventonen eucalyptisch zonder clair onbespiede zelfexpressie overwonnen huiver aan nog geen korrel graan ontstegen…

Ik waande mij daar altijd onbespied, Maar nu weet ik dat iedereen het ziet, Als ik daar mijn vriendin lig te masseren. Ik ben een digibeet, maar Internet Komt dan toch wel verdomd dicht bij mijn bed.…

Oom Jaap ‘kreeg’ ooit een cryptotelefoontje Hij waande zich al jaren onbespied Wat was hij toch een grote hypocriet: Met verve speelde hij het heilig boontje En tante Jos maar lekker lachebekken: Keek maanden mee naar al zijn chatgesprekken…

Kom van je plek ga achter muizen aan zodat ik onbespied de moed bijeen kan rapen om vastgeroeste vleugels uit te slaan.…

Alleen en onbespied Met u de zee te klieven... Waar' 't weelde niet?…

Ik kon slechts van je komst dromen Daarin heb ik me een weg gebaand door struikgewas Zette ik stoelen in koele schaduw luw, uit de wind aan de zomen van het lentebos waar je je onbespied waant.…

Er is niets aangenamer dan onder de bomen te zijn in de schaduw beschut tegen het felle licht van de zon Daar zijn wij ongezien en onbespied in het halfdonker in een schemering waar alles ineen vloeit zich samenvoegt waar harde contouren verdwijnen lieflijk en zacht een nieuw zintuig zich opent waar geheimen worden bewaard…

soms zonder onbespiede ogen die blikken brokkelt er een steentje af van de door haar opgebouwde muur laat ze de fluister toe bevangen in een droomland van verlangen het zou zo anders kunnen zijn slaat ze koesterend haar warme dekbed om zich heen als ze maar weer durfde dan weer sluit ze het gordijn stapt terug in haar echte wereld…

Ze wil de stad bekijken zonder dat de stad haar ziet wandelend in de schaduw van de brugpijlers voetstappen in en nabij de goot ze struikelt over hobbelige kasseien,wurmt zich tussen struiken door steekt donkere straten over met blinde dove ogen ze fluistert zich een weg onbespied en ongezien haar voetstappen zonder spoor achter…

De vrouw slaat haar benen over elkaar zij waant zich alleen in haar nonchalance haarzelf bewegen is niet wat zij ziet waant zich alleen en onbespied Straks krijgt zij thee in de salon wat toastjes met kaviaar en een kus Op haar schoot leest zij gedichten vertaald in het Nederlands van Poesjkin Haar wangen worden rood en zij streelt haar…

ik waan mij onbespied toch weet ik dat jij mij ziet want je bent mijn publiek als de gordijnen opengaan zie ik jou daar staan met de verwachtingsvolle blik op mij gericht met kushand en lach geef ik mijn binnenkomers weg nog zitten al mijn dromen in het hart verscholen in het ultieme va et vient raken wij aan opperste…

Ogen als regenschaduw* Uiterlijk beslist uitgehuild Die tijd in jaren was echt hard Eventueel gebrek Een nijpend tekort Oprechte liefde Vliegt ongrijpbaar door toorn Niet te stoppen kwaad Van een onbespied' duivelskunstenaar Daarna zijn kunsten rucksichtslos uit Onmenselijk, maar waarom? Nou daarom...…

Onbespied betast ik daar m’n schrammen en m’n builen. Omgeven door een metersbrede sloot, ben ik in staat de dagen te verdragen. Ik vind er weer de antwoorden op vragen. Het leven is er even niet van lood.…

de winter is mij sympathiek heeft weinig te verbloemen ontsluiert slapende geheimen verstopt in het dorre hout of onder het verstorven loof de solitair maakt blij, naakt als hij is scherp afgetekend in de ruimte doorzichtig als mijn haag onthult hij rustig wachten op leven van de koude grond haast onbespied komt 't licht in dit seizoen…

hoe de goudveil zijn blaadjes spreidt in onbezoedeld kwel en het sleutelbloempje slank gedijt langs de boorden van het veld … hoe ‘t Vliegend Hert zich gulzig voedt met sap uit d’eikebast en ‘t koekoeksei wordt uitgebroed als was het ’s Konings gast … hoe de ransuil zijn roestplaats vliedt onhoorbaar in de nacht en hij zijn braakbal onbespied…

Nog nooit is op zijn vale klerkensmoel Zomaar een lach verschenen, maar die nacht, Nadat de gek de nar had omgebracht, Kroop hij zijn bed uit, glimmend van de pret, En maakte onbespied een pirouette. Dank, dank, riep hij, het monster is geveld. Hij oefende het woord 'geschokt' voor morgen En sliep als twintig ossen kunnen slapen.…

Als knaapje moest hij steeds zijn speelgoed delen, dat zorgde meest voor oeverloos verdriet maar voelde hij zich weleens onbespied, ging hij alleen met schep en zandvorm spelen.…

rust men uit en laat de blik over de bomen gaan, vangt het blauw van een rivier, spiegel van de lucht De bladeren orakelen voort hun vorige voorspelling kwam slechts ten dele uit want de dames van het noodlot kwamen tussenbeide, naar hen luistert zelfs een god Men fluistert brokkelzinnen in haar oor en waant zich een moment onbespied…

En daar is waar het misgaat, want je waant je onbespied. Dat had je maar gedacht want diep in ‘t virtuele riet verschuilt zich de AIVD die alles hoort en ziet en ook jouw mailtje aan Janet ontgaat die snoodaards niet.…

over de Moerweg in Den Haag in haar klinkt de melodie van de stad achter de duinen ze heeft zelf de mazzel om in Moerwijk te wonen ook in de Schilderswijk stond eens haar huis haar beide jongens voetbalden bij Vredenburg maar waren fan van Ado in de duinen liggen ook veel van haar voetstappen kroeluurtjes ongezien in het mulle zand onbespied…

En juist daarom fladder ik enkel nog wat spaarzaam met mijn uitgedunde vleugeltjes, stiekem onbespied in de nacht en mijzelf daarmee nog amper wat respijt gunnend.…

Meer dan hij besefte, aankon, deze couveusereus, het liefste onbespied.…

In 't avonduur zoekt zich in 't koele bos De jonge halfgod, naakt en onbespied, Een plek, waar hij zich uitstrekt in het mos. Een dwaze blijdschap overstelpt hem later, Wanneer hij nimf en faun verzameld ziet Bij 't blank gefluit op 't afgesneden riet, Dat hij zich koos die morgen aan het water.…

Tot dieper ze ademhaalt: ze waant zich onbespied. En simpel, onbeschroomd, de oever toegetreden, Ontgordelt ze, als in droom, haar schamele gewaad, En toont der eenzaamheid, van maagdelijke leden, Het ongerepte schoon met onontroerd gelaat.…

" "Ach kijk, wat een uitslover toch," zegt de uil "ik hou mij gedeisd overdag en geniet van mollen en muizen, waan mij onbespied maar 's nachts als ik schreeuw lijkt het wel of ik HUIL BID zegt de torenvalk tot zijn jong kroost, wild onbezonnen spreidt het roodachtig broedsel vermetel zijn donkergevederde…