Alle inzendingen over onontkoombaarheid

Bouw, banken, beelden, altaar, glas-in-lood... En wat er nog aan wanden pleegt te prijken... 't Is om je ogen haast bij uit te kijken Zo weelderig, zo stemmig en zo groot Ze blijven imposant, die kerkgebouwen En ademen véél uit- maar geen vertrouwen…

Vandaag kwam wintertijd Aangesjokt. Heeft zich weer aan koude onttrokken Bracht gure wind, sneeuw en november mee, Kommer en kwel en ach en wee. Daar gaan we weer De lange maanden in ‘t verschiet, Ik moet je eerlijk zeggen Die winter, ik moet hem niet.…

Listig denkt de mol onontkoombaar ondergang de reiger verslindt…

biddend en spiedend hangt hij stil, hoog in de lucht, prooi onontkoombaar…

wit eenzaam toilet verbondenheid met velen een menselijke, onontkoombare behoefte doorspelen!…

waar ik ga waar ik sta jouw oneindigheid omvat mijn eindigheid jouw zijn mijn bestaan jouw liefde mijn leven jouw licht schijnt in mijn duisternis jij onkenbaar maar onontkoombaar…

de geur van mirre stijgt op uit de veilige tuinen in het licht bij het vallende donker geen kreet van een meeuw boven een demonische zee dringt hier door mijn raam staat open en ik laat als iemand die daar ginds de brand bespeurde mijn venster hier wijd openstaan met het brandmerk van een vervolgde in de rug met het keer…

Nu alles leegte is lost elke herinnering zich onontkoombaar op en is er niets meer van je over.…

Een warmte in diepte onontkoombaar. Verlangen naar jou onbegrensd. De liefde in deze vorm zo helder. Fluisterend ik hou van jou onbeklemd.…

een wat donker bruin vermoeden waait het blad van de kastanje ritselend haar aan dat de zomer allengs stilt en zich onontkoombaar in de herfst moet laten gaan…

Hoe plotseling, onontkoombaar en desastreus zal haar val zijn.…

kies je waarheid uit de rimpels de werkelijkheden uit het verleden waarvan er teveel zijn vertragend gecamoufleerd door restauratie loert altijd het verval verfraaid maar onontkoombaar als de laatste adem…

Herkenbaarheid is de basis van emotie van een lach met soms een onderliggende traan Maar onontkoombaar blijft de gedachte aan de eeuwigdurende onoverbrugbaarheid van de sexen maar ook de gemeende felheid van de exen!…

In mijn tunnel Die vacuum is gezogen Door de tijd zijn er van Tijd tot tijd gedachten Waarin ik steeds Weer opnieuw uit de Sluimer word gewekt Waarin de dingen te Vanzelfsprekend zijn En het heden onontkoombaar Titel met dank aan Ger Groot, filosoof.…

Geboren worden Om dood te gaan Is de enige Zekerheid die Mij is gegeven In de spanne die Mijn leven genoemd Wordt - zo is het Nou eenmaal, het Is niet anders, Laat het dan maar Zo zijn - onontkoombaar Verlies waarmee ik Moet leren leven…

zoals klimmen naar licht van een blad aan een plant een struik de droom is een boom met uitzicht op zomer droeflottig is regen verdriet in de herfst onontkoombaar in rood want kaal is al dood het gaat over hopen de lente zal ooit deze winter gaan slopen…

Ik kon helaas niet reizen met het spoor Omdat de bovenleiding en de bonden Een spoorwegstaking onontkoombaar vonden, Maar daar krijgt de NS een boete voor Die het bedrijf op mij weer zal verhalen Als ik mijn kaartje duurder moet betalen.…

Hoor hoe hij is, veranderd onontkoombaar in hij was.…

Het gat in de begroting moet gedicht En om wat minder uit te hoeven geven Zijn fusies dus een onontkoombaar streven Althans, als het aan burgemeesters ligt Maar stiekem hebben die gewoon gedacht: Een grotere gemeente = meer macht…

Onontkoombaar, Verlangend.…

‘Onontkoombaar’ zei de wijze regent. Twee postbodes, elk een tas in de hand, fietsen nu achter elkaar door het land.…

Dan de nacht onontkoombaar Donker en lang Stil zoals altijd Ogen schitteren zachte schaduw De geest creëert wakkere dromen Spinsels ratelen door het duister Uren vervliegen tussen nu en morgen…

ach het nadert onontkoombaar als de nieuwe maan onomkeerbaar als dood na leven nog zijn wij ontheemd door pijn te verstrikt in het verleden te gehecht aan het heden om het te kunnen accepteren dat verlangen naar het pijnloze die beleving van de stilte als troost voor het einde…

wit - woordeloos wachtend op wat komen gaat zwart - zwijgend als het graf geel - genadeloos, onontkoombaar glanzend rood - rauw, rusteloos roepend om hier en nu blauw - barmhartige bescheidenheid groen - gelaten groeiend en geurend…

Mocht je me niet op je feestje uitnodigen ik zal aanwezig zijn. Ik zal er zijn in jouw speciale aandacht om me niet uit te nodigen en in de ongestelde vragen van je gasten in de vermoedens, de gissingen. Ik zal het gesprek sturen, want halverwege een zin die lastig op mij toeliep stokt iemand, ik ben het waar jullie overheen praten wat…

Hoe moet ik uitleggen dat op een roze kussentje met vier roze kwasten in ieder interieur ieder konijnenhok voor mensen tussen oude meubelen en tussen nieuwe meubelen achter de tralies van ramen en deuren een hondachtige zit en groeit en meegroeit met behagen en zekerheden met het wel geloven en vergeten wachtend vadsig wachtend tot ze zo…

Voor het open keukenraam, uitkijkend naar de tuin bind ik haar vast aan de stoel. Zij zingt. Ik vind niets om haar kwalijk te nemen. Ik betrap mijzelf met een schaar en begin haar natte haar te knippen. Langzaam. Zoiets vraagt tijd. Of ze gaat dood, of ze doet dat niet. Maar ze gaat dood. Een andere keuze is er niet. ------------…

drama de moord op zijn vrouw waar hij niet kan mee leven of kan sterven of enig ander eindig inferno de dood is de dood, het leven éénmalig en wij universeel meermalen de kop in het zand de eindigheid en oneindigheid, alfa en omega, amen * zoals met het tweede kind dat geboren wordt ook een wereld van jaloezie geboren is onontkoombaar…

Zoals toen, toen we naar dreigende grijze wolken keken, en jij zuigkussend naar beneden trok Je mond hartstochtelijk fel in liefdesspel En ik gillend pruttelend kokend heet met de fluitketel stoom afblies Voor het kopje lavendelthee voor twee…

We horen hem wel, de tamboer in de verte, maar luisteren niet. De maat van zijn stokken bepaalt onze stappen. Ook nu. Verwijlen wil ik bij een wals van vroeger, een dans, kind op de arm. Het spant ondraaglijk tussen toen en vandaag. Aan de mars valt niet te ontkomen. Woedend doe ik een greep in de muziekdoos van het geheugen, waar haar te…