Alle inzendingen over ontworteld

reuzen van bomen ontworteld en gesneuveld op het veld van eer…

Een boom ontworteld, modder, een barst in de rots – helder bronwater!…

Als ik langs de velden ga en me inleef in het gras ervaar ik de aarde zoals het leven was Ik mis de bossen en de bramen ik verlang zo naar een zee van liefde voor de wereld omhels mij, neem mij mee 't gegronde groen van bomen de geur van hout en van het gras ik wilde dat het eeuwig was en dat ik alles hier nu had ik ben gevangen…

Eén voor één valt een rozenblaadje als gescheurd oneffen getal begiftigd met "ik haat je" in tweeën gedeeld huilt het ik heb je wél lief de volgende verbloeming plukt lovertjes uit de nacht holistisch ontworteld maar opnieuw geënt herbloeit de verarmde tak die gouden regen herkent .....…

vandaag is alles anders de oude man op het bankje in het park liep z'n vertrouwde loopje in de verwachting alles bij het oude, vertrouwde te vinden glansden eens zijn ogen bij het zien van kinderspel nu voelt hij de lus knellen in zijn binnenzak een boom van een vent geveld door oud zeer wat eens was, hij komt niet meer…

ooit vertrokken jullie vanaf hetzelfde perron in de gele trein gestapt bestemming onbekend kleurde dageraad blauw met schapenwolken ontlook ze voorzichtig als een passiebloem groeiden jullie innig doch gestaag naar elkaar ontmoetten vele hoogtepunten als wel diepe dalen waar steeds moeizamer uit omhoog geklommen werd leken obstakels groter…

Uitheemse boom voelt zich ontworteld En blaast zijn laatste adem uit . . .…

(de dichter kijkt) de wortel ziet er niet uit niet te verkopen het loof bijna verwelkt zeg maar gerust verlopen door iemand neergelegd op een verweerde plek van vergankelijkheid maar als je goed kijkt proef je warempel nog iets dat lijkt op een vorm van gelukzaligheid…

er is een boom aan het land ontworteld hij ligt voor een huis en een dorre tuin zijn takken raken de deuren en ramen waar jij vele winters vaak achter zat je bleef er uren zitten tuurde voor je uit schilderde met je camera en luisterde naar de regen en het geselde van de wind die de oude treurwilg tot vallen bracht maar nu wandel ik en…

vertakt kerft hij de zwarte wand balancerend op een uitgemergelde richel breekt zijn navelstreng met het geboorteland…

de storm ontwortelde de bomen de zang oversteeg de ziel de liefde onttroonde de strijd de zon ontmoedigde de kilte de stilte ontrafelde de vragen de zee ontmantelde de zwakte…

schaduwminnend gesteente, koud van huid ontworteld van gebeente, kalm van gebladerte gebroken door steenbreek en klimop er keren dwalingen, ingegraven, ontluisterd mijn flonker is loom van windstilte ik ontbreek en keer mijn lawaai binnenstebuiten…

het was weer stormachtig vannacht de ontwortelde bomen waaiden tot waar de wind hen bracht alwaar ze zich ontheemd hebben neergelegd de kruinen diep verscholen in de nog volle bladerpracht maar zó kwetsbaar als een prooi voor elke onverlaat…

Liefde ontworteld. Kloof geslagen. Uitelkaar. Hoop verdween. Geloof ging heen. Over bleef het fundament. Voor hoop bleek dat genoeg om met geloof er aan te bouwen. De kloof gedicht. Haat gezwicht. Liefde overwon.…

Een fractie van seconde door herinneringen in verkeerde dimensie, verblind ben ik gevangen in een spiraal van onwezenlijkheid in een vreemde wervelwind van ontwortelde gedachten, en grijp naar logica die mijn denken met realiteit verbindt.…

Ontworteld ben ik lig er voor het oprapen Nou..... oprapen? er zal heel wat PK voor aangewend Mijn stam aan mootjes mijn takken tot snippers Ja, ik was 'n ouwe vent met het uitzicht op natuur gewend Nu lig ik languit.... op m'n eigen kluit te wachten..... op 'de slachter'.…

Eeuwenoud geduld ontworteld statig alle wind gevangen. Verscholen achter jouw bast. Zonde, zo'n schoonheid. Moedig spreiden mijn takken zoekend naar vaste grond. Stevig en trots beschuttend de vruchten die jij droeg.…

dicht bij in het veld sta ik de wind waait om een boom ontworteld in diep bruine aarde donker ginds ver jaagt de storm de wolken leeg en schijnbaar los hou vast heb ik je daar ontmoet onwaarschijnlijk uren ver droomd…

de droom staat naast het lichaam versoepelt de vlek op de muur die er daarnet nog zat, de rest is een gat van steen, achtergebleven in een ontwaakte huid, nader dan de rok, verder weg dan ooit, met een opgekropt kussen, ontwortelde lakens als moment in vergetelheid…

Sprookjeslandschap vol besneeuwde sparren ofwel trieste kale eiken om een verlaten weiland beeldhouwen steeds het denken aan 't welbekende decemberfeest zie eens hoe men dit viert in een bloeiende tuin bij de Evenaar waar daarnet een spa zich vergiste domweg een sierlijke plant los stak zij ligt daar door mensen vergeten haar wortels…

ontwortelde haren schrijven hun geschiedenis hoofdzakelijk in het brein van de dromerige scribent intrinsiek blijft het zwart met wat grijze nuances zichtbaar, niet leesbaar als spinselen in de nacht zelfs de maan staart zich blind op de toelichting inkt schrijft wit in het blauw en daar blijft het bij…

ontwortelde haren schrijven hun geschiedenis hoofdzakelijk in het brein van de dromerige scribent intrinsiek blijft het zwart met wat grijze nuances zichtbaar, niet leesbaar als spinsels in de nacht zelfs de maan staart zich blind op toelichting inkt schrijft de lucht ledig en daar blijft het bij ~…

Zoals jaarringen zwijgen in een boom totdat zij, door de bijl bevrijd, rond gaan zingen in ontwortelde tijd. ------------------------------- uit: 'Vreemde wil', 1994.…

wind spreekt wartaal wanneer bomen klappen laten vallen in de hoek waar hangletters lusteloos hun klaaglied stallen in het laatste boek aan de achterkant van ruggespraak waar het gelijk een rede houdt over waan in de zin die taal ontworteld en berooid achterlaat tot zelfs de houtduif niet meer tortelt…

wind spreekt wartaal wanneer bomen klappen laten vallen in de hoek waar hangletters lusteloos hun klaaglied stallen in het laatste boek aan de achterkant van ruggespraak waar het gelijk een rede houdt over waan in de zin die taal ontworteld en berooid achterlaat tot zelfs de houtduif niet meer tortelt…

Glibberig nat kleeft het bladeren tapijt bleek onder mijn voeten ik huiver van kou terwijl de winter nog moet komen zij beiden dreven mij storm en schuimbekkende woede van zee in stilte van nacht schrijf ik over het verzamelpunt van geverfde krijsende papegaaien met stinkende kromme snavels een tortel vastgebonden aan een boom bloesem…

Een wel haast tropische storm raast door mijn hoofd ik word ontworteld van mijn dromen beroofd als hij weer wat gaat liggen kijk ik om mij heen en zie de resten van wat ik eens was zie de jongeling groen als gras hij deed ooit een poging zijn fantasie tot leven te wekken nu is hij gestrand het einde van zijn streven in de harde werkelijkheid…

zij die ik niet ben kijkt me aan ze kust me niet noch de kinderen in mijn open buik en hoe meer ik verander, mijn gebeden in de rivier verdrink, eerdere gedachten aan ontwortelde bomen bind de schemer vasthoud alsof ik daardoor de terugkeer kan vermijden ze is slechts een getij aangespoeld door de zon ik kijk haar aan het meisje…

ik groeide tegen de verdrukking in ontwortelde de huid en zag de zon ongrijpbaar boven alles uit ik denk me vrij maar ben gebonden aan je dradenkracht ik spring en voel me blij val dan weer veel te hard je wilt me bergen in je moederschoot en laat me maar heel even bloot ik hoor bij jou en deel je eeuwig streven ook ik…

Haar benen snellen voort op het duinpad naar de zee opgewaaid zand dempt haar woeste passen de ogen gesloten voor de schoonheid van een nieuwe lente strikt zij haar zinnen in een knoop ontworteld en verbijsterd vertrapt zij schelpen nietsontziend verbrijzeld zij het heden en swijlens nieuwe scheuren worden geboren lijmt ze het verleden…