Alle inzendingen over op zichzelf teruggeworpen

geboren met een gat in zijn hart dat niet kon helen in stukken geknipt vergeefs aan elkaar geplakt het doorweekte lijf stonk naar een hond in de regen het water was kouder en zwarter dan hij had gedacht het laatste daglicht was uit de lucht verdwenen…

Dan word je teruggeworpen, niet in de tijd, nee, je wordt terug gesmeten, simpelweg omdat je vragen moet een ander je te helpen. En ik weet niet hoe dat met een ander is, maar ik beken: teruggeworpen worden is niet grappig.…

Alles verlaten achterlaat teruggeworpen op zichzelf terwijl ze haar gewelf ontspint als Groot-Gelaat van dood en wrange waarheid, zomers tot illusies maakt dan komt kille eenzaamheid. Een vechten tegen haar verraad in angst en bitterheid, die de dood ontwaart.…

De nacht is van mij Alleen van mij Niemand kan mij zien Op mezelf teruggeworpen In de schoot van mijn verdriet Zij is niet meer…

Iedereen probeert te zijn zoals hij denkt dat een ander hem graag ziet Daarom is niemand wat hij eigenlijk zou willen zijn: zichzelf. Want dat accepteert men niet…

Door eenzaamheid werd ik op mezelf teruggeworpen. Het heeft me geenszins verward. Het grote geluk droeg ik bij me...... diep in mijn hart!…

De avond valt in romantiek verliefdheid tijdens nachtmuziek ze schenkt zichzelf een rode wijn zijn zoen voelt zachter dan satijn een climax en dan slapen gaan om `s morgens samen op te staan ze ruikt de ongepoetste lucht van drank en trek terwijl hij zucht zijn kussen smaken naar het gelag waar zij hem voor de eerste keer zag teruggeworpen…

pasgeboren kind Dat al heel snel De ogen herkent Die hem vertrouwend En met liefde zoeken, Elke dag opnieuw, Dat in die zoekende Ogen hen herkent Die hem als geschenk Door de liefde kregen - Dat zich hecht Aan die liefdevolle Blik die hoort bij Mensen die deel Van hem zijn, Hechting aan hen Die zorgt voor Veiligheid in zichzelf…

Zeker en onzeker Het wisselt zich af Maar vaak trouw Trouw aan jezelf Een sterke ik Of zeer eigenwijs Niet anders kunnen zijn Dan jezelf Die behoefte Zie mij hier Wie ik ben En heb mij lief Het is puur En eerlijk Een bladzijde gelezen Blader ik graag verder Altijd zal Wie je bent Gezien worden Door die ander Door diens…

teruggeworpen in de tijd zie ik haar weer als kleine meid een meisje pakweg zeven met ietwat blond en hangend haar daar stond ze nog aan het begin nu zit ze er al midden in de tijd van leven razendsnel 't is aanklampen zegt u dat wel…

‘n Enkele lijn is genoeg en ik zag u van teen tot schedel : ’t Verende gaan, de heup, het teruggeworpen lijf. Vurig en edel waart ge, glimlachende! – en vurig en edel Zij ’t galopperende vers, dat ik, u huldigend, schrijf.…

onlangs in Juinen geweest en nog even op het terras van café Hekking gezeten werd ik ook nog door de oud-wethouder persoonlijk van een koel pilsje voorzien juist in die gefingeerde werkelijkheid teruggeworpen op mezelf wist ik soms mag alles kan alles... en daar kan niemand tussenkomen en dat is maar goed ook…

Op wat haar Hangplek is Vertelt zij Haar verhaal, Tachtigjarige Diva die terugkijkt Op een turbulent Bestaan, door Beroertes teruggeworpen Op haar naakte zelf, Heeft zij geleerd Te leven met de Beperkingen die haar Werden opgelegd - En gaandeweg haar Evenwicht gevonden, Na een voor Haar doen drukke Dag leerde ze…

een groene fles tussen het wrakhout van de oceaan nog niet kapot gegaan op hoge golven heb haar opgevist en wist de brief die rustte op haar ziel heb de letters niet gelezen haar zinnen nooit gezien mijn brief erbij gedaan ons lot verbonden de fles weer teruggeworpen in de oceaan…

Terugblik op een tijd geleden In een kwetsbaar wankel heden Verledens zijn verdreven Functies uit functies ontheven Vanaf gisteren is het mooi geweest Viering van een levensfeest Een scherpe blik, een gulle lach Vanaf morgen is er weer een dag! Toekomst is verheven Doel en doen verweven Gevoel ontmoet verstand Ze schudden elkaar de…

Teruggeworpen op mezelf, alleen met mijn verdriet, hoop ik dat het nooit ochtend wordt want leven wil ik niet... Wanneer niemand om je geeft verliest het leven glans maar als het soms dan toch gebeurt, geef ik het weer een kans en word ik weer teleurgesteld denk ik : “de laatste keer !...”…

Het donkere verleden Speelt een rol in het heden Elke dag Soms weggewuifd Dan Teruggeworpen Op lessen Die eerder kwamen En niet vergeten zouden mogen worden Toen was het zo Een donker gat Hel op aarde Daarna opgebouwd leven Voor wie de vrede liefhad Behoud Van al die waarden Dat er geen oorlog meer kan ontaarden…

Zien in het andere aangezicht: het ander na het één het blijft niet te bevatten het is een “geen” teruggeworpen op zijn nest heb ik nog altijd in “eigen” woorden één , twee, drie……

juist op het moment dat ik je het meeste nodig had waarin ik zo graag jouw stem had willen horen jouw oogopslag had willen zien werd ik op mezelf teruggeworpen mijn veilige wereld onder mij vandaan gerukt niets leek meer op wat het was als in een kapot geschoten huis zat ik te midden van de scherven waar lijm geen soelaas meer zou bieden…

Je staart me in de ogen, ik zie de tranen op je gezicht, die daar glinsterend vallen in het felle ochtendlicht. Je gebroken blik, eenzaam en alleen, even zou ik willen vragen, gaan we samen heen? Maar je draait je om, ik laat de spiegel staan, ik zal weer met dat meisje, mijn weg op moeten gaan...…

'k Ben als een speler, maar die zo goed speelt, Dat hij zichzelve niet-te-spelen schijnt, En zich eerst schoon vindt in zijn eigen spel; En zich in 't leven met zichzelf verveelt, En zich op straat met de gedachte pijnt: Hier ben 'k mijzelf niet, - op de planken wél.…

in dat laatste woord past alles de stilte en het tegenlicht de verwarring van poëten door het telkens nieuw geluid van rivieren en rotsen onder het gedichtendak van een kathedraal waarin vrijheid duizelt om de duizend kreten, de tweestrijd in hem of haar om het zwijgen van de stenen en de eindeloze ogen van de minnaar en…

En altijd hoorde zij weer dat lachen Bepalend voor de rest van haar leven Dat gehoon tijdens de pauze op het plein Maar nu, bevrijd van dit psychische juk, Kon zij eindelijk zichzelf zijn…

WIE KAN SPAREN, SPAART ZICHZELF…

Hij zoekt zichzelf kan z’n zich niet vinden In de dingen die hem daarbij hind’ren vindt hij dat wat hij niet zoekt Het blijkt een kwestie van plussen en minnen die je gewoon tegen elkaar afboekt…

Woorden worden begraven blz worden blanco blad letters worden verlaten zonder hun lijnen voelt ze naakt ... Ze ontkleedt zich van zinnen nestelt tss de versnipperde hoofdstukken het kaft als deken voelt zo volmaakt... De punt comma´s dansen raken de einders op de notenbalk geen mens zal weten hoe diep of hoog haar dalen haar ziel…

De verlaten eenzaamheid kon eindelijk zichzelf zijn…

plots staat hier een vreemd object storm er niet op af pas op de plaats: eerst denken dan doen niet over één nacht ijs met mijn slurf mijn ware zelf een verkennend onderzoek nu de achterkant van het object is gesloten wellicht de onderkant wacht…kijk eens even zie mijn oorflappers mijn slurf: masseur en krachtpatser ineen…

Moordend heet het brandend zand alles is geel de wind blaast bergen een pad ontbreekt onze leidsman de zon water onze vijand slepen voort met onze gedachten geel wordt toch groen teruggeworpen op ons zelf ontstaan zielenspinsels, die wegvliegen naar verre oorden waar de oase lokt FATA MORGANA…

Aanstonds wakker geschud ligt stil op de loer het etmaal vol verlangen Een etmaal met een overvloed aan gedachten stilstaand bij de waarden des levens de blik verbaasd teruggeworpen Soms vreugdevol soms lijdzaam door het ochtenddauw ontwakend breekt nu eindelijk die dag Die dag vol herinneringen en in het geheugen gegrift verrukt ermee…