Alle inzendingen over opgekropte emoties

Bliksem en donder Verdriet en woede Alles tegelijk Een uitbarsting is gekomen Een diepdreigende uitbarsting Van verdriet en woede Opgekropte emoties Het lijkt net onweer Maar geen onweer in de lucht Maar in een ziel Een ziel die is verwoest Verwoest door emoties Emoties van woede en verdriet…

zij scherpte haar woorden met opgekropte emoties bijtend veegde ze de vloer met hun argumenten aan zij konden haar verbale uitbarsting niet goed verdragen weg was het overleg dat nog redelijkheden droeg maar hier ging in korte spanne tijds het hek van de dam zij draaiden zich om vluchtten uit wolken pure agressie liepen…

Die opgekropte emoties nog Maar net binnen houdt Angst en agressie Die om voorrang strijden Hier wordt niet gretig gezwegen Maar alleen uit bittere noodzaak Zichtbare golven van ergernis Die over elkaar heen rollen Zonder geluid Uit pure frustratie aangelengd Met hoog oplopende irritatie Alleen pure wilskracht Houdt de breekbare…

zwijgen opgekropte emoties geuite zelfkritiek eenzame uren héél even ... melancholiek verdrietige situaties onverwachte tegenslag weer moeten vermannen héél even ... zelfbeklag verzachtende woorden een verdwijnende pijn favoriete muziek en dan weer ... gelukkig zijn…

Jij koos ervoor de rug te ontbloten te laten zien hoe de werklijkheid onder beklede huid kon zijn De vingers tastten naar stijfheid opgekropte emoties in vlees verpakt hoe zij je los zouden maken Weer ruimte in de lichaamscellen te lang volgepropt met narigheid met weinig gelukkig kunnen zijn Zo leerde ik van jou en jij ontdekte dat…

Het stille zwijgen van mijn verdriet vraagt...hoor je me niet? Zonder te antwoorden...begrijp je me niet? Laat het gaan, verwoorden mag. Want niemand die het ziet. Het stil zwijgen verwoorden in een lach. Dat is...wat ik toen dacht.…

Er lijkt geen uitweg keel en darmen zitten dicht met weerstand van een levenlang maar wanhoop wanhopig sterker wint en vindt haar weg ik buig ik breek ik barst en spuiend spat ik uiteen in niet te lijmen scherven.…

Sport voorziet in leemten en verbroedert 't Parool is 'Geen racisme maar respect' Maar snode plannen worden nooit gelekt Wie durft te zeggen dat sport niet verloedert? Ik niet, maar ach, ze kunnen er niet buiten Om hun frustraties met geweld te uiten…

De extra's van het leven zijnde liefde en verdriet want zonder heftige gevoelens ken je het leven niet ik wil emoties in mij voelen en een hart dat klopt. Een hart dat klopt ritmisch en soms hard een hart dat klopt ingespannen, opgekropt en soms bonkt het tot in het bot maar dan opeens is het weer stil in mij.…

de deksel van de put gelicht vol opgekropte woede eindelijk het venijn waarvan blikken konden doden eigenlijk mocht ik er al niet meer zijn…

Emoties liggen naast elkaar, haat en liefde maar: gevaarlijk en ook raar: van haat en liefde naar: berusting, geen interesse meer, is er ook geen haat en liefde meer! Dus van oplaaien is geen sprake meer!…

Ik fietste door de Velden van Verdun op een lauwe zomermorgen Door verstilde dorpen opgebaard in geraniums en kerken Over zonbedekte heuveltoppen naakt geschoren van het koren Stille velden vredige velden verlaten velden Met boven mij de glans van zonneschijn Ik fietste door de Velden van Verdun Door groene velden met witte straten van kruizen…

Wat is het leven mooi en prachtig Als je dit maar onder ogen wilt zien Ben blij en gelukkig met wat je hebt En waardeer het kleine bovendien Wat ben ik blij om wat ik nu ben Dat ik bewust op deze aarde besta Draai de radio gewoon wat harder Zodat ik swingend door het leven ga Zal het wel uit willen schreeuwen Mensen er is teveel opgekropt…

Al dat opgekropte En dat opgefokte, Al dat gebok. Rancune? Sans rancune!…

Al die emoties spelen een eigen rol, daarvan word ik soms helemaal dol.…

Verborgen Verstopt Helemaal opgekropt hartje vol mondje dicht nooit verteld nooit gezwicht…

Verbeten gezichten Met ogen van vuur Kokend van woede Door adrenaline gezet Korans en andere Islamitische Geschriften vlammen Door opgekropte woede van Ernstig gefrustreerde Amerikaanse zeer-dienstplichtige Stars-and-stripes-militairen Afghaanse burgers daar- entegen vlammen van opgekropte Frustratie jegens het Westen...…

Ik heb twee gezichten Één is altijd blij Ik lach, ik ren en ik spring Maar dit is maar een deel van mij Je zegt dat ik zwak ben Dat ik mij aanstel Voor confrontatie weg ren En dat klopt ook wel Dat komt door de andere helft Die met pijn en verdriet Die is alleen van mij De helft die jij nooit ziet…

als ik boos ben, mijn woede zich ontladen moet, stort ik mij op mijn krabpaal in het schuurtje van mijn achtererf alle ingehouden emotie alle opgekropte frustratie krab ik weg…

Eens liepen wij samen aan het strand met gejutte schelpjes in ons hand daarna zat hij jaren met dementie thuis later in een verpleegtehuis heeft toen als therapie de schelpjes tot een ketting geregen eindelijk af, heb ik die gekregen hij is er niet meer heb al twaalf jaar gerouwd zoals nu op speciale dagen wil ik die ketting weer dragen…

ik wist je nog in het huis van gisteren waar je voetstappen raapte en maakte dat je verschijnen binnen de lijnen van jouw regie zou blijven niemand gaat je tranen zien als de deur weer is gesloten alles opgekropt zit achter ogen en in koele voorhoofden zal de hartslagpijn vaak heel lang blijven kloppen nog hangen de onuitgesproken…

Verbijstering Verbazing En ongeloof Volgen elkaar in rap tempo op Verdriet Pijn En wanhoop Emoties veel te lang opgekropt Van de ene gemoedstoestand in de andere Balanceer ik op een hele dunne lijn Transformeer ik in een wervelwind Grote grijze wolken blokkeren zonnenschijn Soms heel langzaam opbouwend Door het minste geringste drukverschil…

Warm weerloos schelpenzand ligt maagdelijk te blinken laat zuigend water slinken op sereen verstild strand Het minnekozend gekabbel vertoeft nog in speelse rust warme korrels nat gekust in teder liefdesgeknabbel Als een plots vlagende bries wolken doet opzwellen de zon straf omknellen in grijs doorschijnend vlies Dan laat traag verdicht…

emoties... die iedereen herkent maar ze tonen aan iemand dat is vaak ongekend ik kan het ook niet goed voel me dan zo naakt maar weet dat het me goed doet maar hoe doe je zoiets? hoe laat je zien wie je eigenlijk bent? meestal doe ik maar gewoon niets...…

Mocht het ooit zover nog komen dat ik al mijn gasten welkom heet dan zou grijs mijn wereld kleuren zonder zwart of wit stramien geen gast zou mij bevreemden hun dossiers zijn mij bekend ik zou ze als mijn minnaars nemen in stil geborgen samenzijn…

Donker, koud en kill,tranen,verdriet niet wat ik wil. Het eeuwig verlangen naar rust in mijn hoofd. Geef me de kracht die de pijn verdoofd. Ik voel me zelf zo wankelen.... En vraag me af wanneer ik val!!…

Emoties, toen ik jong was, was ik zo trots Dat ik geluk kon voelen in mijn hart als een bloem die opengaat. Nu zijn die emoties een probleem dat mij niet meer loslaat. Om elk klein ding begin ik te huilen. Mijn emoties op en top.…

Emoties vertrouwd en wereldvreemd. Ze gaan op dit ogenblik hun eigen weg. Hoe krijg mijn emoties toch weer in het gareel. Op dit moment word ik door hun geleefd. Mensen kijken verschrikt naar mijn gedrag. Emoties, hoe ga ik er mee om? Het doet mij pijn, als ik zie hoe een ieder verschiet.…

Kan niet meer vechten, Wil niet meer elke dag weer dat masker opzetten. Mijn hart huilt hartverscheurend Mijn lichaam is dood Waarom? Waarom? Ik ben er helemaal klaar mee Zoveel gegeven, maar er niks voor terug gekregen... Waarom werd het “nee” niet gehoord? Het woord “moeten” haat ik, “moeten” is dwang! Ben zo bang, ben het zat. Ik stop…

De gedachten gaan naar Alles en niets Ik zie dingen Maar het besef is er niet Ik lees woorden Maar de tekst ontbreekt Zinnen dringen niet door Al lees ik ze tien keer Mijn lichaam wil Mijn geest niet Dromen komen Maar ik beleef ze niet Ik moet rusten Maar ik ben ongedurig Ik ben moe Maar slapen kan ik niet.…