Alle inzendingen over opkeek

En over ons in de mooie zomerhemel Er was een wolk die ik zag lang Ze was erg wit en enorm boven En toen ik opkeek, was zij er niet meer Verzwolgen, opgelost door het gewelf.…

ik mis je trekken 
ik mis die snuit telkens je opkeek je wilde vooruit tot aan de volgende plek
 die jij inspecteren zou
 dan trok ik aan die leiband van jouw…

niemand die er nog van opkeek dat je er foto's in bewaarde krantenknipsels & programmaboekjes waarin je naam verkeerd geschreven stond ze vonden sandalen & waterschoenen op zolder 't liep niet meer - de woorden & in het groene glas een datum waarachter twijfelend de zon…

Met huid die toch al door de jaren heen verbleekt blijkt grenzeloos het uur doorstaan waar je zo even nog van opkeek in de spiegel van een druppel glans. Niet wit van ouderdom doch schoonheid lacht een halve maan en nacht legt teder nog een hele baan.…

Pas op het moment dat zij hem zag wist zij hoe zij hem gemist had dat het nog erger worden kon Voorgoed verloren als hij opkeek vol spanning te wachten zat deed alsof hij een boek las opvallend hoe anders hij was Zij zou opnieuw beginnen blijven tot hij haar zag of opgelucht weg zou gaan…

Ik weet nog hoe je naar me opkeek, jouw blije gezicht, als je naast me liep. Wij hoorden immers bij elkaar. En ik herinner me hoe jij zacht je ogen sloot als je me kuste. Die herinneringen zullen altijd blijven. Schat, was jij er ook nog maar.…

toen je in een veld vol narcissen zat en je met een glimlach opkeek het kleine kind in je armen was je toen gelukkig? toen de meidoorns zich hulden in een groene waas en je naar woorden tastte voor het onderliggend verdriet zag je toen de stukgereten wolken?…

Toen je weer opkeek was dat niet naar je vrouw, maar naar je aanstaande ex. Ik voelde jouw pijn in elke vezel van mijn lijf, zó herkenbaar ... Hetzelfde gevoel als toen mijn liefde voor jou langzaam stierf.…

er was zon en wind en jij zwetend van het sporten ik zou naar jou slechts kijken van een zekere afstand maar toen je opkeek geraakte ik in jouw ogen verloren zo wandelden wij samen de nacht in onze vingers zochten elkaar en je zei niets, we lieten de angst achter ons links van ons blaften de honden we hielden in, draaiden ons om keken…

ik heb wit gezien waarvan de schaduw bewoog toen ik opkeek wist ik dat het vloog kon niet naar boven lopen in banen zonder licht dacht snel op te stappen maar had totaal geen zicht door mijn grote vriend van boven kon ik het licht laten doven maar was ook meteen mijn schaduw kwijt dan is het witste wit verdwenen in een wereld zonder…

ik was een mooie kerel op het wad die aardappelen en knollen verslond en opkeek naar de pastoor die verstond waar ik des ochtends nederig voor bad ik hield van haar op deze najaarsdag toen zij kastanjes haalde uit het bos zich bezig hield met de geschoten vos die zij de afgelopen weken zag ze kleurde hem in op het papierendoek…

(bis) Wanneer je als boom door menig teder kind met zang en armen wordt omringd, moeten je nerven zich beheersen - ooit was jij een zaailing: een sprietje met trillend blad dat opkeek toen z'n moer plezier voor twee had terwijl een bries voorbijging.…

zal het anders doen Maar is herstel nog mogelijk Met de wetenschap Dat ik op m’n tellen moet letten Zal ik nog ruimte genoeg hebben Niet bang zijn voor een fout Eén fout En is het dan gedaan Ik wil zo graag Ik wil niet alleen Zijn Zonder jou Ik wil niet een ander meisje Waarmee ik je vergeleek Lachen om dronkenschap Nergens van opkeek…

Vanmiddag gaf je je kat een kopje en likte haar Staart schoon, toen ze plotseling naar je opkeek Zoals je daar op je knieën zat, en merkbaar Aangedaan zei ze: 'Jongen, wat zie je bleek.' Ze merkte niet meer hoe je naar haar terugkeek. Ze kneep haar ogen toe en legde haar kop Plat over haar voorpoten heen.…

mijn oma sliep in een fauteuil naast de kolenhaard, vol overgave, ongehaast zij was mijn uitzicht als ik opkeek van het slaapverwekkend gewicht dat de school voor mij voor morgen had vergaard de pendule tikte de stilte vol terwijl ik steunde op mijn elleboog en die weer op zo'n zacht tapijt met een rood-zwart gekleurd figuur die mij…

Ik wou wel meegaan, ik geloofde ook in morgenstonden met vergulde monden en armen die een brug van liefde slaan; maar toen ik opkeek was het al te laat: ik had een ogenblik niet meegeleefd en reeds was ik een eeuwigheid ten achter. ------------------------------------------ uit: Stormen en stilten (1956)…

Ik voelde de handen van mijn vader en moeder, terwijl ik als kind tussen hen in liep en naar hen opkeek. Mijn angst voor het donker lachten zij toen weg. Ik dronk van de jenever. Niets kwam er ooit nog terug. Ik dacht aan het lied ”Amsterdam huilt” en had niets te lachen.…

Was jij niet die kinnenstrelende man waar ik naar opkeek als naar de zon; die me op handen droeg uit gevaren met ogen zo helder als ’n klat’rende bron en dat ik dan zei:”Oh God, bewáár me!”? Was jij die man? Was ik die vrouw? Waar is mijn hart? Ik heb het nódig! Nóú!…

Ik dook naar de aarde op weg naar een stad, maar niemand die opkeek van zijn telefoon, een ruimtewezen vond men heel gewoon geen mens die maar even belangstelling had. ik zag dieren in een kooitje zielig staan, alleen de mensen liepen er vrij rond al vond ik velen dik en niet zo gezond ben toen teleurgesteld maar weer weggegaan.…

Hij vloekte en ging te keer en trok zich bij de baard en mat haar met de blik, maar kon niet meer begeren, hij zag de grootse zonde in duivelsplicht verkeren en hoe zij tot hem opkeek als een stervend paard. Maar sterven deed zij niet, al zoog zijn helse mond het merg uit haar gebeente, dat haar toch bleef dragen.…

redenen is het bankje als een vriend Altijd beschikbaar Stelt geen ongewenste vragen Geeft steun en draagt mijn gewicht zonder klagen Vandaag was het bankje bezet Dat kan gebeuren En dat geeft niet Want er staat nog een bankje naast Dus daar kon ik even zitten Maar toen ik dichterbij kwam Zag ik hoe je voorover gebogen zat Niet opkeek…

ons ging dan zeiden we naar waarheid we schamen ons kapot, meneer wij waren er heilig van overtuigd dat wij ooit onze bloedeigen heer zelf met gesels ineengeslagen en op eigen houtje gekruisigd hadden de apocalyps stond bij voorbaat als straf op ons netvlies gebrand en wat is er gebeurd in die paar eeuwen dat wij even de andere kant opkeken…

En toen hij opkeek naar de hemel zag hij hoog boven Averia een schip door de witte wolken varen met als boegbeeld Mária Lécina ¿Porqué, Mária? Geen mens kan in de hemel reiken Hij keek over het leeg water uit De kapitein was aan wal gevaren de statietrap, die hing nog uit ¿Porqué, Mária?…