Alle inzendingen over oprechte uitnodiging

ik raap het herfstlicht op dat als een verre droom rondom het raam ligt 't is een vriend, denk ik dan getooid met ongekamde schaduwen 't is een vogel die het eenzame zwijgen cirkelt op verstijfde muren ik nodig hem uit en leg mijn stem op tafel naast zijn handen…

ik zwerf graag in jou, zeg ik om de dorre bladeren te horen spreken de ontroering is soms niet meer dan het zien van een uit de mist verschenen boom die, ontbloot, opnieuw zijn weg moet vinden zich alleen waant wanneer de avondzon zijn roestige takken brandt na een dag, te donker om volop te leven het is zo voorbij, antwoordt het…

Ik ga op mezelf ik ga los van ieder ande en het moment komt er aan. Ik leun niet meer op andere schouders ik leid straks gewoon mijn eigen bestaan. Het geeft mij, maar ook jou, de ruimte om alles beter te overzien. Wie is mijn Vriend, en wie is mijn lover, wie is eerlijk, wie liep en loopt er straks nog met me mee, als een…

Wil je met me timmeren aan een kader, desnoods scheef? We hoeven er niet echt in te blijven springen regelmatig uit de lijst maar hebben toch mooi dat ding samen in elkaar gezet, het geeft ons grip och, niets waait aan, ook dit is een maniertje om een deal te sluiten met het lot zwoegen moet ik en zelfs dat is een verhaal met gaten…

in al jouw gebaren zie ik de uitnodiging van samen ervaren een stille wenk de schalkse lach ik weet dat jij op me wacht vaak al eerder in ogencontact zag ik dat jij aan mij dacht dan sprankel je een speelse uitbundigheid wil alle liefde aan mij kwijt in het vlinderen van geur naar de kleur van zon nooit kijken wij een keertje…

Ik nodig je uit Je maskers te laten zakken Ik nodig je uit Je ego te laten varen Ik nodig je uit Je kracht in al je cellen te voelen Ik nodig je uit Dicht bij jezelf te blijven Ik nodig je uit Je ware ik te tonen Ik nodig je uit Te zijn wie je diep van binnen bent Ik nodig je uit Te schitteren en te sprankelen Ik nodig je uit Te zingen…

Wat bleek ik bedrogen te zijn door eigen geest want niet de zwarte trage duisternis leegte vreesde ik maar het uitnodigende alomvattende dansende licht.…

Ik weet het, met zo'n kul- instelling ben ik niet echt uitnodigend, maar je zal maar als mij de kaaimannen moeten ontwijken.…

Twee stoelen werden snel klaar gezet koffie later... met 'wat' erbij De zon zou ons -na de plensbui- weer gaan beschijnen Gek ben je.... op zoete koek met vlakken blij met lijnen Je blik rustte op de koek 'n ster misschien? kon je er in zien Was het niet.... op dit terras? dat ik je plots op m'n schoot trok…

Vandaag schijnt volop voorjaarszon Jouw stoel hoeft niet naar beneden Het is voltooit verleden Dat zo niet anders kon Iedere dag is vol muziek Die slechts gedeeltelijk heelt Omdat zij niet meer wordt gedeeld Een mix van vreugde en tragiek Dit is wat ik noteer Opdat jij hier verschijnt Beter weten doet te zeer Beseffen dat je weer verdwijnt…

Oprecht was de stemming, Warmte straalde van uit haar heupen, wiegend met haar achterwerk. Oprecht was het, zo was het echt..…

Tal van nachten zeer weinig geslapen Nachten op de klok kijken en de uren tellen die gewoon ontelbaar zijn Nog een zeer groot geluk dat ik een schattekat bezit Dat witte en oh zo schattige spulletje vermag echt alles! Wat staan we toch dicht bij de huisdieren en wat verlichten ze ongewild ons leed... Leert mijn ervaring. Lieve Bambi, blijf…

Zeemzoete woorden, op een witte achtergrond. Ze voeren strijd met het papier. De letters willen geen woorden vormen. Als er geen woorden zijn, kan een zin niet bestaan. De inkt stribbelt tegen, wordt beetgenomen en gedwongen, om de letters te laten komen. Pijnlijk, maar er is geen ontkomen aan.…

Is het waar, is het echt dat ik zo vrij ben zo oprecht. Zo warm en zo lief. Zo zacht en zonder ongerief. Is het waar, is het echt dat ik zonder lasten ben en niemands' knecht.…

een koolmezenpaar neemt de uitnodiging aan en trekt bij ons in…

Zou je uitnodigen maar hebben hond in de pot graag! ben gek op hond…

Wie zal ik uitnodigen -- als jij niet gauw komt?…

zei hier de natuur als een uitnodiging En ik zag de gang tussen rijen bomen alsof ik thuis was Het kraakt wel onder je schoenen bruin blad, herinnering aan herfst-2016 Het is een goed ding die vanzelfsprekende uitnodiging je slaat een zijpad in weer eens wat anders als je van het pad afraakt.…

Liefde is een uitnodiging voor passie, pijn en verdriet wie 'm niet aanneemt kent de ware liefde niet…

ik kom bij je aan het geluid van mijn gevoel spreekt een eigen taal in deze uitnodiging open jij slechts mijn deuren…

treft geen blaam gebroken wit weet woorden die ertoe doen scherm, opgetrokken zit ik er achter en laat een boodschap achter…

Een feit dat mij oprecht verblijdt...…

een beetje lachen is niet eenvoudig een beetje wenen ook niet een beetje leven of een beetje dood een beetje blij een beetje vrij de beetjes zitten vanbinnen aan de buitenkant zijn ze moeilijk te verzinnen…

hij wist dat een kopje koffie zou uitmonden in een band voor het leven gepaard aan het voederen der eendjes hij stelde derhalve de uitnodiging dienaangaande nog even uit…

Dieren zijn echt, oprecht en tof. De meeste mensen denken dat. De meesten denken oprecht, dat mensen geen dieren zijn. Dat alleen mensen denken. Mensen zijn gewone dieren, die prachtig acteren kunnen. Acteurs die ons doen geloven, dat we oprechte mensen zijn. Mensen die goed doen alsof.…

je vingers met dwarse streepjes die kootjes dragen nagels die nooit hebben nagelaten vuil te willen zijn de lijnen in je hand als markering van spieren en gewrichten de duim heeft een oppositionele rol in dit gevoelig geheel ringen rond de pols hebben hun eigen verhalen over het vele werk de vermoeidheden in buigen en barsten…

Een feestje is niet compleet zonder genode gasten daarom vraag ik je concreet om toe te tasten Er is een stoel voor je vrij de deur staat voor je open in mijn boek ben jij een onmisbare bladzij... Je hoeft de deur niet plat te lopen…

Volmaakte vreê van 't landelijke rusten: een brief, een boek, en dan de grammofoon... Het grasveld is geschoren, de einder schoon, de vijver uitgediept, geregeld onze lusten. De zwanen varen traagzaam langs de kusten, Loh'ngrins onzeker van der Jonkvrouw' woon, maar God woont hier met zijn papieren kroon, en deze rust is een volmaakt berusten…

In 't gewezen huis van Gods dienstbaarheid verhalen ver en nabij verleden, samen met krachtig, verrassend heden, over schone kunst en daagse nijverheid. Beeld en schilderij, geëerd in elke tijd, zijn verblijd door bedachtzame schreden, die ook gaan naar dat wat mensen ooit deden: arbeid zonder roem, maar zeer toegewijd. Peinzende muren omsluiten…

Kijk goed naar deze dag: je hebt toch slechts die ene. Gisteren is geschiedenis, is helemaal verdwenen en morgen is nog niet gekomen, is wel belofte, licht rond bomen en als verwachting van de lente. Kijk goed naar deze dag: je kan hem vormen,kneden, tot edelsteen hem smeden, maar nooit komt hij nog terug.…