Alle inzendingen over purper

Purperen gewaad Transparante amethist Parelpapillon…

Avondglans omhult springbalsemien: zacht purper vloeit samen, verwaast...…

bij een schilderij van August G.Carius hij legt zijn ziel op het doek met het vederlicht penseel kiest hij de juiste toon van 't palet van zijn gemoed het hoofd volgt 't hart en sturen de handen zo komen vormen tot leven zoals 't dorpsgezicht van Arpaillarques in purper bijvoorbeeld...…

Het purperen vonkje kreitst en kranst en glanzedanst daarheen alleen! Die roos ben jij, de vlinder... mijn gedachte! Bedroefd of blij, zó dag als nachte bij jou is hij!…

stad doelmatig het ritme de hartslag van handel zijn ligging en bouw daarentegen juist magisch Geniaal, onverwoestbaar als Troje ooit leek onvergankelijk, door mensen hand niet te vernietigen Hoe zou ooit dit niet te ontraadselen waterrijk de tanden des tijds van marmer en schimmel van bouwval en pracht van goudglanzend purper…

Zwijgen was het beste Cham is sterk en hij dreigde me met een noodlottig ongeval Er kwam een kind van O, mijn lieve man de onvermoeibare vorser van het gegiste sap van zoete druiven Zijn oude dag bezoedeld door die verzonnen anekdote die de verkrachtingen verborg onder een moment van schaamteloosheid Maar de straf verraadt het toch…

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - * in het purper gekleed…

De purpren avond was in 't west verdwenen En glanzend zilver droomde op donkere aarde, Toen is de blonde Muze mij verschenen ... Mijn ziel werd vuur, toen haar mijn oog ontwaarde. Geknield strekte ik mijn armen naar haar henen, 'k Omhelsde louter lucht - ik viel aan 't wenen: Haar blik was eindloos-teer, toen ze op mij staarde, 'k Gevoelde…

Zit met opgetrokken knieën in veilige hoekjes turquoise, purper, goud Ik werp een blik naar stadjes in de verte en val in de diepte Spieren spannen aan als ik de toekomst voel iets in mij steigert Op mijn rug aanschouw ik de maan en de sterren een volmaakt gelukkig gevoel overvalt me…

Haar tranen als passiebloemen purper en zwart die alle licht op aarde verdoemen als elke hoop op leven ontkracht. Onkruid dat te snel gaat kiemen hoe vaak en hoe vlug men ’t ook wiedt. steeds gaat het zich veelvuldig vernieuwen nooit wetend hoe en waar ’t ook vliedt.…

wie gaf hen het bloeien voor de droefheid der zielen - zij die voor graf en kruis moesten staan en daarom trokken paars en purper aan? of was het omdat hun kopkens lief zoveel verzachtten bij het verdriet.…

begeef je in de schilderij hou je bij het purper word Knossaal op Kreta ga 's morgens naar het strand verzamel vuil gele murrexslakken stinkend en duidelijk te vies voor burgers om aan te pakken doe ze in een grote pot met zout en flink veel pies uiteraard ken je Aristoteles purper is violet rose tot donkerrood geslacht varieert tot…

En al deze vrouwen hun lachen de witte villa in een avondtuin van wandelen langs purperen struiken en bomen en al de vrouwen drinken zware wijn en gloeien op het voorhoofd van de jongen zo vragend.…

En al deze vrouwen, hun lachen, de witte villa in een avondtuin van wandelen langs purperen struiken en bomen. En al deze vrouwen drinken zware wijn en gloeien op het voorhoofd van de jongen zo vragend.…

Purper licht fragmenteert in kleine delen parelmoer In een zone van getij pluk ik vruchten van de zee. Naakte mossels liggen gapend op het strand onwetend van het dampen nog.…

Ik drijf op golven van purper, zilver en goud ik kijk naar de horizon en droom het leven dag na dag en als ik naar jou kijk zie ik sterren twinkelen in de gedachten van jouw hart…

Ik penseel af en toe wat kleine werkjes naar je hart Ik ben vanmorgen nog met een nieuw palet begonnen Ik beeldde je een goud met purperen start De regenboog heb ik helemaal zelf verzonnen Ik ondertekende met: je Vriend, met een Hoofdletter, van Hart.…

Jij kleurt mijn leven paars, blauw, purper, rood het is mij om het even jij kleurt mij tot mijn dood. Jij geurt mijn leven zwoel zoet, fluweel fris zonder jou een zwaar gemis.…

Een zee van golvend purper, in verbazen En ademloos verstijfd - als waar zij dood - Bij 't zien van 't eindloos vlammend avondrood... Zo schijnt de heide, waar, wie honig lazen Met de avondlast langs bloem en purper razen Om niet te keren voor de nacht ontvlood.…

De nacht zingt haar gedachten in purperen gloed baart zachte gele stralen van de volle maan streelt met kille bries over zilveren huid en laat duizenden jaren verstrijken in tijd voorbij eeuwigheid…

Kattestaarten in een sloot van een purper waarbij zelfs een distel bloost bramen blinkend zwart frambozen die bekoren hondsroos van een schuchter rood een landweg op een heuvel een helling vol van peren een uitzicht kerketorens ver…

De hardheid van purperen wolken en golven zal me overspoelen en ik zal rouwen om dit desolate oord.…

Tergend langzaam blijven straten onbegaanbaar verbleekt de zwaluw in de tijd zwemt in deeltjes regenbogen purper kortdurend haar toevalligheid kwinkslagen schieten flarden luchtkastelen zinnen melken herinneringen zomaar alsuit het niets kan schaduw ruisend zijn?…

mijn voormalig purperen gelaat verzoent zich met het meer, blauwer dan vlak rusteloos gesmoord in onbegrensde hemelkleur, spuigaten van ademvocht spiegel tegen het hervonden licht, drijvend op dromen in vergeten dagdelen, met nog een vermoeden van tijd op een bloemenbodem van steen, oproepbaar, dun…

`Ik kom met lege handen, Ik breng geen offerranden Van myrrhe of wierook of goud, Ik ben een vermoeide, belaste, Dus heb ik op de vaste Beloften uws Konings vertrouwd.' `Leg af dan uw purperen kleren, Hier geldt geen macht, geen ere, Geen rijkdom, geen aardse schijn.…

ze beweren dat de zee blauw is zij denkt hem groen de hemel purper met witte schapenwolken vogels van diverse pluimage beheersen de lucht maar ook de aarde de tijd sluipt op kousenvoeten en staat stil als in een oerkreet en intense grom de grond onder mensenvoeten wegzakt…

Span acht zwarte paarden voor de purperen koets laat witte draperieën haast vrolijk wapperen in de zon Dochters Sions weest niet bevreesd vetes zijn verlaten als vrede in haar geest in droefheid en weemoed begraaf ik mijn doden opnieuw gedragen naar benee…

het purperen kleed heeft Hij over de zon geworpen de nacht heeft zwarte ogen maar ziet niet Hij draagt een doornenkroon loopt over een balk volkomen in balans Hij sleept de wonden van de wereld, kijkt niet om tot ze flinterdun als vuurvlinders verbranden in de zon ik zie Hem gaan Hij draagt een gouden kroon de Mensenzoon…

een priester in purperen habijt reciteert bij het ontbijt tweedehands strofen waarin hij me gepassioneerd in God laat geloven ik luister aandachtig naar zijn hele verhaal totdat ik Godallemachtig in zijn verzen verdwaal ik laat me ontvoeren naar een plek ver van hier waar Psalmen ontroeren op kringlooppapier…

ik mag niet spreken over een getal er zijn er veel ze zweven rond mijn aura, binnen purperen dimensies, in de terugkeer van het stuk heelal dat rond mijn vrouw-zijn beeft er zweeft nog meer het heeft de schitteringen van kristal de ogen van de nacht het glimlachende kind en negen aureolen daarom heb ik deze dag bevolen er te zijn…