Alle inzendingen over schaven

Al jouw letters schaven blij... Wat scheelt er met mij ?…

Na uren schuren, schaven, snijden heeft hij genoeg van letterlijden. - Dag dichtertje, wat mag het zijn? - Doe mij maar een tierelantijn.…

Schaven Is ingraven.…

weet je nog dat ik me had onthouden, van geheugen, van een ver verleden, om me in te graven, in verse grond zonder daglicht, om zonder tegenbericht aan herinnering te schaven…

Veel weggooien, Veel schaven en schuren Minder is beter Minder is meer Je bent nooit klaar met zo 'n gedicht Maar als je door gaat wordt ie wel - licht Kampioen ..... eh…

Ik dicht mezelf niet zoveel toe ik dicht je liever bij me. Als al mijn letters kussen waren niet één viel doelloos op de grond. Ik gaf je ook mijn laatste letter mijn laatste letter op je mond.…

stemmen van glas bezingen jou, niet ons. we strippen het leven, schaven het laatste stukje stilte weg…

Tot veler ergernis en ongenoegen gaat het meedogenloze kabinet door populistisch schaven aan een wet het roken toestaan in de kleine kroegen. Maar erger nog: er zijn, zoals ik lees, in treinen kennelijk weer rookcoupés.…

Op zondagochtend naar een thema graven De middag voor het vinden van de grap De avond schrijf ik, dicht ik en ik schrap Om in de vroege nacht nog wat te schaven Om klokke twaalf upload ik, met plezier Na twee minuten staat er al een vier…

Het is een ramp voor mij, als echte fan Hij neemt het vliegtuig en hup weg is Driek Dag inspiratie, ik raak in paniek Als ik steeds dichter bij de maandag ben Gelukkig hoef ik hem niet meer te missen Niet langer moe van schaven en van wissen…

Ik heb die bundel maar begraven -waar ik papier van wilde schaven- tot pulp geschreven.…

leest iemand nog het nawoord geschreven met trillende hand om te schaven aan het eelt van kwaad te zwelgen in de lendenen van de nacht om te luisteren naar het slotakkoord in gaten als tekens aan de wand nu de tijd tikt in kwarto formaat geheel zonder terugwerkende kracht…

bibberend van angst moed en tranen staken uit je zakken lekkend vanuit de ooghoeken keek je me smekend aan de uitgedoofde vlammen met ingebeitelde wonden schaven helpt hier niet balsemen van zachte woorden verlichten geen pijn van krammen diep ingeniet…

schaven de raspen raspen de messen messen zijn er niet Ik ben stoned, zoals ook hij die gezondigd had, gestenigd werd.…

Schroeien, schaven, langzaam weer. Tranen trachten, verdriet te bedwelmen. Stromen, stormen, beglijden mijn huid. Verlangens verliezen, innig gevecht. trance in tranenput, de druppel gedroogd. ----------------------------------- Meagen, 12 jaar.…

De stoethaspels choqueren, veren en schaven, schrapen, raspen luid. Stijf van woede vaar ik uit: “Een echte kraai behoort te scheren!”…

in donkere kamers zit ik te schaven aan een nieuw bestaan wijl leven voorbijgaat tot ’t zonlicht door het venster me verplicht om met een glimlach naar buiten te komen de wereld te vertellen dat vanaf nu lente me vergezelt dat wat was voorgoed heb achtergelaten wat me beweegt weer willig liefheb…

angstvallig sluit ik mijn ogen knijp ze samen om te herinneren vast te houden aan hoe 't was gisteren en eergisteren doch schaven de dagen iedere keer weer 'n stukje meer uit mijn geheugen van hoe je klonk en hoe je rook geef me nog even, nog heel even een allerlaatste keer om me te laven…

Hij is gewend hout te schaven tot het glad en zacht is. Maar hij herkent het niet wanneer het zich voor zijn ogen aandient, de zachtste zachtheid. Toen de wijn hém zacht had gemaakt, stopten de klokken met tikken. De ravissante Joodse nodigde hem in haar heiligdom. Er was een opgaan in de oneindigheid.…

Kunt gij of timmerman of wever niet vergeven Een deuntje uit de borst bij ’t schaven of bij ’t weven? -------------------------------------------- uit: Sneldichten…

voor de vorm zou ik je willen kussen in de nabijheid van een warmtebron ik zou je willen pellen je huid je schaven en de krullen tellen en stoetsgewijze plaatsen naar grootte en hoeveelheid pigment een compositie van leedvermaak en van verleden heden op de uitvaart is er niemand zelfs de kist is leeg alleen is er de lucht van afgesloten…

Aan liefde blijft men schaven. Versta me dan ook niet verkeerd als ik soms iets anders inkleur of een andere draai geef. Voltooid zijn we nooit. Werp ik dan eens een steen, stapel hem niet op losse groeven, een ander gebaar volgt wel en metselt ons terug tegaar, al dan niet volgens plan.…

naar het schijnt ben ik niet anders te bewegen de schakende hand zet de stukken toch daar waar een ingeving landt schaven aan taal verschaft wel een nieuwe maat maar wijn moet lyrisch rijpen langs de weg die de ziel slechts kent en ik me op overgave verlaat die vaak zo moeilijk went weer blijkt maar eens dat een dichters dood…

de boom staat, verlaat zich op wortels naargelang zijn aard verspreidt zijn armen om zich hoger en hoger seizoenen lang met licht te voeden en vocht te laven of in de koude sterrengaard zich aan het ijzige te schaven zijn ruggengraat groeit haast onzichtbaar tussen legers mieren en genestelde hoven waarin hij soms verstijfd…

Kan mijzelf dan schaven en kleuren, Hoef over mijn houding niet te zeuren. Werken is wat hout vanzelf doet, dus mijn inkomen zit wel goed. Ben als meubelstuk dan zeer gevraagd of als steunbeer die de lasten draagt. Loop echter niet in de val van een avondje stappen met drank en gelal.…

ik omarm de nacht waar immense stilte met mij wacht tot wat licht van mijn muze uit een kiertje van de hemel ontsnapt een streep kleur die aansprekend klinkt waar ik na heel diep graven eindelijk iets van zijn betekenis vind nog heb ik er geen echte woorden voor maar na veel denken associëren en schaven komen de strofen door speelsheid…

De takken schaven aan de randen Van 't venster. In de verte fluit Het altijd helder langs de landen. De dieren op de wanden Verdwijnen. 't Licht gaat uit.…

Yves met zekere hand bewerkt zij steen rank het lijf, sterk, de spieren gespannen haar beitel baant een weg naar geen terug meer mogelijk hout donker, hard, gesneden tot oervrouw gevormde rondingen transparant en zacht na dagen schuren, schaven en polijsten beeld met uitzicht op oneindig water ogen starend naar de horizon waar lucht…

rol de stenen weg voordat je brekebenend vlinders tracht te vangen die jouw pad in alle kleuren blijken te behangen je blik omhoog maakt voeten broos in evenwicht en zonder zicht ligt struikelen voor de hand daar gaat je tand en weer een beurse plek je ellebogen schaven omdat ze je lichaam even niet konden vertragen…

Ik zag jou wel zitten je was bezig je zicht te verbeteren om de splinter uit mijn oog te halen en je eigen balk bij te schaven Ik ging verzitten afwachtend of je mij nu zou zien je praatte over haar, over hoe bijzonder ze was Ik wachtte: welk onderwerp zou er nu komen ik koesterde niets keek naar binnen waar begon het te…