Alle inzendingen over scheurde

, opeens explodeerde Mijn liefde voor de medemens vulde toen dat gat Zij scheurde haar gelijk, direct droogde tranen aan haar opgehangen was. De bandjes van haar string niet toereikend.…

Het was iets van Brahms een klarinet scheurde een cello beefde een piano weende…

Met 19000 toeren over een lengte van 50 centimeter scheurde hij van uit het midden in stilstand naar de berm van het niemandsland…

Niet het wachten is teveel of de stilte te vol van wat ik vertelde in het moment dat scheurde en ons verscheurde en met een gebroken woede alles liet vergaan in de koude woorden die je op mijn ziel schreef…

het scheurde mijn driedelig grijs volledig aan flarden nu terug bij af draag ik stoppels in plaats van de stropdas of het me staat zal me worst wezen het voelt in ieder geval een stuk meer mezelf…

Onder mijn huid kroop jij niet zacht en teder maar woest en wild nachten scheurden lieten dagen rauw naar adem happen de lucht licht bezwangerd verdonkeremaande het eerste voorjaarszonnetje…

alsof hij stilstond lag de rivier daar in de ochtend ik loop erover naar de overkant dacht ik onomwonden toen hoorde ik een schreeuw een ekster scheurde in een hoge populier het hemelsblauw ik zag de maan bijna doorzichtig…

Het boterde niet tussen jou en mijn bloem knoppen bevroren en aarde scheurde nachten duisterden verzonnen vrienden in fris groen verschenen nam jij de lentebenen van mijn droom verwelkte bloem.…

De circustijger scheurde vlot bij ene hulpdompteur een reepje uit z'n hand; het bot werd zichtbaar door de scheur. De circusdirecteur, ontstemd, verstrekte snelverband, maar zei: 'Je hebt 'm goed getemd; hij eet al uit je hand.'…

De circustijger scheurde vlot bij ene hulpdompteur een reepje uit z'n hand; het bot werd zichtbaar door de scheur. De circusdirecteur, ontstemd, verstrekte snelverband, maar zei: 'Je hebt 'm goed getemd; hij eet al uit je hand.'…

Us Buma scheurde de Elfstedentocht De start in Ljouwert, stempelen in Snits Bij IJlst en Sloten zag men slechts een flits Bij Dokkum honderdtachtiggradenbocht Toen 't fel begeerde kruisje en een taart Nu ’t burgemeesterschap van Bonkevaart…

Onze vingers bloedden, nagels scheurden, sneden zich een weg door het puin van ons menselijk gemak; konden niet bevroedden dat de bron van leven reeds lang was opgedroogd.…

ze schitterde scheurde zich los van publiek danste flarden muziek en zong sterren van de hemel in een godvergeten lied applaus verbrak de betovering van mensen die kapot waren van haar ovationeel gejuich tranen als afscheid bloemen kleurden haar vallend gordijn…

ze scheurden mijn ziel en mijn lichaam uit elkaar we transformeerden in twee doornige entiteiten verwerden tot overwoekerde verhandelde eilanden waar striemende pijnen smeulen we moeten klein beginnen zachtjes landen in jouw serene onbedorvenheid?…

zojuist De geest gegeven had Nadat je in je doodsstrijd Luid om je Vader geroepen had, En waarom jouw God, jouw Vader, Je toch verlaten had, dobbelden Soldaten om jouw kleding die jij Nu toch niet meer nodig had - Toen uit het niets de wereld Aardedonker werd en een Felle lichtflits de voorhang In de tempel van boven naar Onder scheurde…

heb uit handenvol herfst draden gepakt wilde mijn web ermee weven heb ze geplakt met luwte en zon in de regen glansden ze prachtig maar de druppels werden te zwaar zij scheurden de lijnen aan flarden ik laat ze waaien zoals het hoort maar de kunst van het web heeft mij altijd bekoord…

Plots brak het licht Dat de ochtend moest vergezellen Donker zal de dag zijn die volgt Op de breuk die diep door mij scheurde Krakende scharnieren liet je achter In de stilte van de dag Vreugde was al een tijdje eerder vertrokken Zonder dat ik er oog in had Nu hoor ik het in de stilte Dat alles is vertrokken Niet eens zo ver weg Maar…

lijkt die boom op mij vroeg ik woorden scheurden in wolken jij las verder zwart-wit lijkt die eenhoorn op mij koos ik toen een sprookjesland dichter bij de leugen kwam jij liep de ochtend uit doofstom ik ledigde jouw stilte in mijn handen en zweeg opnieuw…

daar in de achterkeuken scheurde haar lijf en alles verbrijzelde zwart borsten en buik werden getooid met een lijkstoet van razernij bomen huilden naakt en gekromd om haar ogen in het gras en de kinderhoofdjes lagen stil , ongeneeslijk ziek achter het raam van angst ik zag wat ik morgen nog zie…

zij greep een donkere wolk tijdens zijn vlucht door de lucht verijsde de druppels hagelde ze wit uit aan de zwarte kant van de dreigende bui nog scheurde spanning zijn bliksem langs kartelige randen om in donder te aarden zij lachte in een vals zonnemoment regenbogen dichterbij kleurde zo dit schouwspel voor mij…

scheurde gordijnen maar de waarheid bleef verschijnen in glas dat nachtelijk zwart mijn gezicht weerkaatste genadeloos de lijnen plaatste waar ik geen weet van had heb nagedacht zag een leven verdwijnen in het mat van glas nu spiegel ik de dagen zelfs dubbelglas kan nooit twee waarheden verdragen…

Ik wreef een spiegel in een donzig hoefblad Je vroeg of je erin kon zien hoe wolken glijden langs de zon Ik wreef een spiegel in een donzig hoefblad stak er twee boterbloemen door en lachend zei je ''Spiegelbeeld'' Je wreef een spiegel in een donzig hoefblad stak er drie boterbloemen door Zonder geluid scheurde het uit.…

het scheurde deed niet eens pijn licht speelde langs rafels die niet meer gebonden zijn een opening naar ongekende verten die hongerig werd benut de rest was toch al stuk het verval was al van vele jaren de wind van laat maar gaan had alles geen goed gedaan eindelijk kunnen perspectieven komen met panoramisch uitzicht op de mooiste…

ik zag hoe zij het gordijn scheurde dat zon kleurde uit de eerste hand ze humeurde morgens vreselijk had aan ochtendlicht altijd al het land er was geen verontschuldiging zon watervalde ongestoord de kamer in ze is snel weggegaan heeft als genoegdoening alle deuren van het huis open laten staan om aan deze illuminatie door…

Ik wil geen nieuwe dans want gisteren lijkt nog gesloten het stropdassenuur stapte op maat langs me heen, scheurde het bladmuziek moedwillig en strooide met overtollige wijsheden doelbewust was het ranke naakt aan mijn zij geschoven ze dicteerde - moge God weten wie ze was – uit een boek zonder kaft de titel kon ik wel raden […

Dat Gerard reve riepen de brouwers Jeroen toen Willem Frederik Hermans palmen overnam maar de eerste schots van de winter Leon overboord sloeg waarop de zeilen van Roy en Heleen scheurden en hoewel sinds Bern lef tonend Maarten ’t hart voelde overslaan…

de maan scheurde jij in stukjes sterren straalden in mijn ogen als ik keek naar de engel van jouw nachten lang schreven wij woorden in elkaars hart onze ogen lachten ach lief nog even alles komt goed lezen wij onze sterren als stukjes van de maan…

we werden gedood, samen met bomen van wind we wensten stilte en gaven zinloosheid een naam niet langer dan eeuwig ik scheurde dagen uit wolken en jij verdreef de dingen naar het verleden naar sneeuwnachten en dicht bij jezelf waar de winter lag, wachtend op geluiden en zeldzame bloemen in het grijsviltige maar voorbestemde…

ze schitterde scheurde zich los van publiek danste flarden muziek zong een godvergeten lied op de melodie van stilte diep tussen de sterren ze wervelde in vuur met armen als vleugels vlamde op bij het applaus doofde met tranen in afscheid bloemen kleurden het vallend gordijn een laatste pas in schone schijn haar…

ze schitterde scheurde zich los van publiek danste flarden muziek zong een godvergeten lied op de melodie van stilte diep tussen de sterren ze wervelde in vuur met armen als vleugels vlamde op bij het applaus doofde met tranen in afscheid bloemen kleurden het vallend gordijn een laatste pas in schone schijn haar…