Alle inzendingen over schoffelen

Ik stouw jouw wensen in de shredder & smijt je woede op een hoop. verbrand oud zeer verstrooi gedachten voedsel voor de scheuten van een nieuwe droom…

ik schrik als ik leunend op zijn schoffel vader zie hij zwijgt voorgoed in brons tuurt nu in oude verten…

raak me niet aan zelfs je schaduw heeft mijn huis verteerd mijn eiland brandt erbarmingsloos op dit uur raak me niet aan ik schoffel al eeuwen as uit het vuur.…

Da’s nog steeds niks Maar er wordt hard gewerkt met een schoffel…

de graven maken zich op als toevallige tafelgenoten een blij weerzien tussen schoffel en chrysant bedrijvigheid boven de stilte als woordenloos gesprek van zorg en troost…

Zeg oma, schoffel wel een beetje door Dit schiet niet op, zo wordt het honger lijden Laat nou eens die rollator lekker rijden En tril niet zo, dat kan nu echt niet hoor Je bent dement? Dan kun je het vergeten Dus snel naar bed, natuurlijk zonder eten…

Na lange regenval , steekt het onkruid overal welig op de tuinmannen kunnen het schoffelen niet alleen aan daarom wordt dringend beroep op vrijwilligers gedaan het schadelijk gewas kent nimmer ofte nooit een stop. Op Engelse kerkhoven moet met de hand worden geplukt lastig karwei voor wie zich uren na elkaar moeizaam bukt.…

De vrouw van wie hij ooit "Ma Belle Amie"-de Neemt strakjes elke week een uur vrijaf Om met een grote schoffel bij zijn graf Als in een trance het onkruid te gaan wieden Zo snapt ze dus geen woord van "She Likes Weeds" Maar krijgt het toch een geestverruimend iets…

ik mis je temeer nu het zomert in de groene vogeltuin het is er zoet zoet als de lepel kandij in de kop zwarte koffie in dit jaargetij beleef ik de kracht schoffel ik het onkruid en och toch draag ik het vraagteken zal het blad zich wederom opmaken om te sterven tot in vergaande nerven ook weer veel te vroeg…

ooit was ik keurig getrimd gewied en heel formeel mijn buxushegjes strak geplant in rechte lijnen tot stormtroepen mijn lijf met schoffels en houwelen kliefden, hakten en verbrandden nu haak ik mij aan elke steen door de modder naar de meet maar in de grond ben ik nog steeds dezelfde kleine Franse tuin…

terwijl je tanden zich boren in de koude grond masseren mijn handen jouw gesteelde rond langzaam kruipt leven omhoog naar het licht de vangst in een jampot gevuld met wat aarde het aardbeiendeksel gepriemd en gedicht dan stel ik jou veilig op je vaste plek tussen schoffel en schep, pak fluitend de hengel en peur tevreden op mijn eigen stek…

Ze kreeg een bouwdoos, zette vier palen in een gatenplaat, schoof langs de gleuven voor- en achtergevels op hun plaats schuren geurden naar ingedikte tractorolie oogstverhalen, schoffels hingen schuin tegen de zomerwind, deurklinken gingen in verzet planken opgebroken, opengezette hokken, ze wiste de witte plekken op behang, zwakte het…

Dirkje die zijn dochter kust omdat "papa" voetballen gaat waarop hij plechtig belooft aan haar te zullen denken in de rust Danny die zich zorgen maakt over zijn dunner wordende krullen zijn vrouw die hem bij ontbijt verteld dat het beter is de "10" anders in te vullen Dan gaan alle mannen strijden voor de eer van de grote steden en schoffelen…

De zuivering van parken mag zich niet beperken tot boorden rond de perken waar men met schoffels, harken de resten uit gaat kammen van labrador of poedel die ons genot bezoedelt met al hun uitlaatzwammen voor herder en voor schapendoes voor een bouvier of voor een zwerfhond van het vuilnisbakkenras en een verdwaalde lapjespoes…

Hangend uit mijn kleine slaapkamer raam boven opoe’s bank, de tuin en de regenput snuivend de geur van appel en braam windstille zomer, warm en beschut De zakkende rode zon half in de ogen Opa, nog wat schoffelend in de tuin hoog vliegen zwaluwen met grote bogen Jagend boven velden, gekleurd lichtbruin Zacht zingen van Opoe, buiten op…

bloed en drek kan je onder schoffelen. leed blijft eeuwig invreten. verdriet verstikt de hoop dat liefde ooit nog wonderen kan doen.…

De wereld lijkt steeds kleiner te worden, alvorens enig ander mijn vingers druppelen naar de einder ik trek een lijn om de tafel om het beletselteken, het zet zich ontspoort oneindig, het kluwen kluwt tot een vierendeel, waarvan mezelf ik schoffel door mijn schrijfsels noch betrek ik de druilende muren het is is niet hetgeen het is als een…

treiteren wordt sarren plagen dampen morren geraakt tot wrokken we krabben en kankeren wat af omdat aan iets of iemand we de pest hebben hartelijk wordt hatelijk als mispunten mespunten worden die ons de ziel verwonden als kwaad verwensend kwellend het leven ons verwoestend verderft morren mindert niet de kern van woede die ons wrok…

Bij sommige momenten hoeft niemand toe te kijken, te schoffelen in onze tuin of gazon wat we niet hadden, te maaien of betreden. Nu voelen mijn gedachten mijn zieluitingen teder en geheel amicaal, af en toe opstandig. Ik mag getuige zijn, wil niet gedagvaard worden. Alles is vier belopen paden, fier en veelzeggend.…

over het nauwelijks groen zo pril als ik waartussen ik begon aan mijn seizoen De toon van 't groen werd diep de tuin kwam vol geluid want wat mij riep bedrieglijk riep liep met de knoppen uit Hoe kort o argeloze voel je de zon maar branden nog tuimelen rozen over rozen ze roesten aan de randen Straks valt niets meer te doen dus schoffel…

over het nauwelijks groen zo pril als ik waartussen ik begon aan mijn seizoen De toon van 't groen werd diep de tuin kwam vol geluid wat wat mij riep bedrieglijk riep liep met de knoppen uit Hoe kort o argeloze voel je de zon maar branden nog tuimelen rozen over rozen ze roesten aan de randen Straks valt niets meer te doen dus schoffel…

Met de schoffel in de hand, lijk ik tegen die snoeiwijze niet te zijn bestand op de scherpe snede van het seizoen toen ze mij verliet, verwijzing naar het niemandsland kon mij niet boeien, heimtuin werd weide want daar lopen zwartgevlekte koeien....…

We worden ongehoord begroet Later pakt hij zijn schoffel harkt zijn loopgraaftuintje vol overgave aan Wimpers richten tralies op tegen de zon glimpen bunkers vol geheime holten Zware deuren klampen hun hangslot stevig vast Een achtergrondkoor van vogels, insecten, reeds langgestorven zielen streelt het groenbemoste beton laat kleine bloempjes…

Ik help je door het schoffelen te doen en hoop dat jij blijft doorgaan, onvermoeid. (gezongen versie te beluisteren op mijn weblog)…

Onder het rabarberblad vandaan, gebukt gelopen tot op de vijverrrand, de moestuin met de drukte van schoffel en vallende slakjes achter me - dan was ik ver van huis.…

op de Zwartendijk verlost als roomwit bolleke een melkfles gewiegd onder een parasolleke mens zeg niks ik had nog geen zon gezien met toen reeds sproeten zeven honderd tien op de foto nog zwart wit in de Haagse Courant geen krijtwit of lelieblank nee echt albino de plaag was bakker sandwich jos voor casino ik ging aan de schoffel meteen al…

Breng mij niet weg straks onder tromgeroffel maar ga samen rustig pratend en kalm lopend achter me aan naar de plek die daar geopend wacht bij de tuinman leunend op zijn schoffel.…

Soms winnen de blauwen dan de roden na het schoffelen onder de zoden, de ene club wint de ander verliest geef mij maar een boek alsjeblieft.…

Het zuigt het bloed uit de moedergrond, brengt ons verder van het paradijs, achtervolgd door feiten in het spoor van een gebroken voedselketen, geleerd in de kern van een verbond we schoffelen in een proeftuin van creativiteit of deze bloeien gaat is een kwestie van tijd.…

Overdag bij zonnige zomertijd hield hij met hark en schoffel zijn bedje bij héél toegewijd. Na gedane arbeid met een zekere vlijt keurde hij met zijn neus hoe zijn aardbeien- bedje was gespreid. De rood zoete vruchten konden in de zon zo heerlijk geuren. Menig aardmannetje heeft zijn ritueel later moeten betreuren.…