Alle inzendingen over somberte

bank gelegen fantaseer maar over mooie warme tijden lange lichte dagen als je van binnen sombert als het buiten zo sombert!…

Feest van vreugde En louter licht Het donker verdrongen Het ademen verlicht Lichtstraal uit de duisternis De somberte doorkliefd Dood van gisteren Vandaag het nieuwe leven Omarmd en voorzichtig geliefd…

grijs sombert de dag maar de lente vonkt nog in je ogen een mysterieuze twinkeling van energie en kracht die kleurt als je lacht dan lijkt de zon voor even te schijnen uit een klarende lucht om in een zucht ook weer te verdwijnen als buiten de regen gutst…

dat is dan somberte. melancholie zonder muziek. je doet het op als je de straat oversteekt. in je hoofd slaat plots het weer om en dingen schieten in perspectief. dat wil zeggen, liggen tamelijk roerloos in de baai van onze tijd.…

zilveren breedte onder veeltintig grijze atmosfeer wind brengt huivering in de verte daalt de hemel in schuine strepen neer versluiert de sombere toren land en lucht spiegelen in de trage stroom die drast en sombert het land verwatert en regen ruisend meevoert naar de grijze einder…

Westhoek, vergeten land Waar de poëten wonen Samen met hun demonen Stikkend in ‘t Vlaamse zand Stemmen als Brussels kant Dichten op zachte tonen Zingen van doornenkronen Ieder kruis jankt er en brandt De Leie is een Eufraat Een Tigris stroomt er niet De Hof kent men van horen En zeggen, niet van zien Daar waar het godslam blaat En…

hoe vat ik november in juiste accoorden waar ruik je de geur van chronisch verval hoe kan men het zompige vocht ooit verwoorden hoe giet ik de maand in een mal...…

ik heb wat zon gepakt uit de grote voorraad dag kleur zacht de dingen om me heen met schaduw als contrast soms sombert zwart de balans die ik voor ogen had dan koester ik met warmte een wat lichtarme kant schep zo mijn eigen wereld in het zijn haar delen voelt paradijselijk fijn…

Tijd sombert verder Onder najaarsluchten De stad verbergt haar gelaat Contouren vervagen Amorfe schaduwen Klimmen gestaag In dit uur tussen hond en wolf En ik Wil nog een keer dansen Op de sintels Van een zomervuur Sluit Ramen en deuren Ben alleen nog duur In de koestering Van mijn winterhuis.…

we zagen de wereld dompelen in het vage van wit licht gespikkelde mist vleugen zon kwamen steeds weerom zonder opklarend door te breken om ons de somberte te laten vergeten alleen het vorst- gerijpte oppervlak gaf ons de illusie dat het winterse ons heeft platgelegd omdat rijden te gevaarlijk was…

Wanneer gedachtenfloers sombert onder een verduisterde maan onrust gedachtenvol waakt als dreigend nachtelijk onweer in een almaar wakkere nacht duren alle kleine uren langer dan hun werkelijke tijd is de werkelijkheid van het moment meestal te ver weg van de realiteit om als waarheid verder te gaan…

onder veeltintige grijsheid stroomt de zilveren breedte schuine donkere regenstrepen waar de hemel de einder raakt verre kerktorens zijn versluierd de wind brengt huivering land en lucht vloeien ineen in de grote eeuwige stroom die drast en sombert en de ruisende regen meevoert naar kille verten…

De dagen van mijn Leven gevuld met Bouwen, constructief Bezig zijn, kloven Te overbruggen Van menselijke Onvolkomenheid Probeer er voor Te zorgen dat alle Delen vast in elkaar Zullen steken - Maar kom er langs Wegen van sneuheid En somberte op uit Dat ik in mijn Leven vooral Losse schroeven Heb gekocht, Waar de vaste…

neem me mee maar breek me niet mijn hart sombert als een winterse dag de tijd draait traag als een tol mijn hoofd stapelt steen op steen geen glimp vangt het op van wie ik ooit ben geweest neem me mee maar breek me niet haal de deksel af van de grote put alles valt op een onbereikbare plaats neem me mee maar breek me niet…

Haar borsten prikkelen Haar mond, intens, verblijdt Haar 'gevarendriehoek' meestal in onmin met veel tegenzin Soms schampert haar schede en sombert tot later zijn later zijn Daar de leugen niet waar is; bezijden waarheid Puur naar eigen inzicht slechts wordt geprikkeld daarna ontwikkeld De kuil was gegraven jij, dom en onnozel…

Terwijl de ochtend moeizaam Geboren wordt uit een te Donkere nacht die hoogzwanger is Van het nieuwe morgenlicht, Een amorfe massa zich gapend Een weg door de file baant, Begint de hemel in het oosten Langzaam blauw en rood te kleuren Een geweldig schouwspel dat tot leven komt En dat alle somberte overstijgt - Leven is er, leven…

Loop net door De tuin en zie Het vallend blad, Het gelende gras En naalden die Vroegtijdig de larikstak Verlaten En dan zie ik onverwacht Twee mini-paddestoeltjes Rood met witte stippen Die groeien op het Vers gevallen Afval van de bomen In het vermoeide gras, Die door alle somberte Heen kleur bekennen Voor nieuw leven…

je mistte vandaag ook morgen ben je zwaarbewolkt jouw lagedrukgebied kent nog geen zon en lente heeft respijt ik voel je handen koud op zoek naar licht maar in de somberte nog ongericht op zoek naar zekerheid slank je de vingers lang met warme gretigheid ik zal wolken breken je alle mist laten vergeten alleen de zon is onze zekerheid…

ik twijfel over alles was het goed of slecht juist mijn gemoed doorheen de dagen zont en sombert als het weer is dit goed of fout misschien zal ik dit doen of dat laten bij duizenden wortelen zich bezwaren praat of zwijg ik beter niet misschien als het niet lukt fout gaat of mis kan ik dan nog terug of beter ik dapper…

Voor Jan, Linda, Manuel als ik in jouw ogen kijk dan herken ik die vreselijke pijn de somberte die jou gevangen houdt maken jouw ogen nu zo akelig koud echt, ik weet waar jij nu bent die plek is mij ook bekend jij ziet de ladder nog niet staan waarmee je uit de put kunt gaan angst en paniek slaan toe je bent deze episode moe hoe…

mist vreet stilte onder huilende takken waar druppels spatten op het rottend blad vocht schuurt langs basten van bomen spiraalt naar toppen in watten gevat onzichtbaar sombert het bos zijn witte vachten in koud kille nachten in het eerste licht rijpt vorst kristallen is stilte weer terug zonder vallende drup…

ik was weer aan het strand zag de hand van wind in het afslaan van de duinen het zand is hard en koud meeuwen troosten zich met mist die winter verre van ons houdt het grijze sombert stilte de golven rollen kilte schuim wiegt wit en traag de korte dag vandaag maar als ik terugloop zie ik de konijnen struinen in het watertje van zon…

Oktober sombert aan mijn deur met windstille mistige dagen herinnert me met heftige vlagen dat alles van nu af verandert van kleur. Steeds troostelozer biedt de dag - terwijl ik mij met knusheid wapen maar me toch langzaam in voel slapen - een uitweg naar het zelfbeklag.…

bij een bezoek gedreven door een hang naar toen getroffen door de somberte der straten merk ik de wind als het amechtig ademen van een stad die ik niet meer lief kan hebben hier at ik eenvoud dronk ik het jonge leven gulzig als een pup aan de tepel van zijn moeder nu de wereld zoveel ouder is en mijn blik rust op het voorbije…

ik heb je gevechten gezien waarin een donkere rand de overhand kreeg in je gezicht en het licht kwetsbare langzaam werd gewist de strijd tegen tijd is een natuurlijk proces en kent de ups en downs in de charme van de seizoenen als partners om mee te leven maar daar waar niet stralen in somberte verblijft en de lach geen enkel slot…

ik heb ze zien rijden stoere mannen van weleer beijsde baarden en haren blik op oneindig en meer langs berijpte rietkragen kraakte vervaarlijk het ijs spiegelde zwart dat de immense diepte aangaf het lijken wel dromen uit mijn subtropische tuin waar op beschutte plaatsen al even de lente wil zijn het sombert in deze donkere dagen…

En zo sombert hij maar door. Tien keer reciteren ‘minder is meer’ helpt niet. Dan maar naar buiten. Zijn ogen uitkijken. Weg uit dat keurslijf van gedachten. o die berk ouder geworden geel iel blad na blad valt hij af naar het dragende toe Meneer Jeronimo 6…

achter berken klimop en rozen grazen schotse hooglanders hun liefde uit het dorre gras ze meten hun krachten met de natuur die bollenland was koesteren hun kalveren steken de koperen zon af van de noordzeeplas ineengehurkt in de verkoeling van het meer van eigen tranen sombert de man verdord in het gras rimpelend komt de zon uit…

Onverdroten droeg je somberte als uitgangspunt, een gerieflijke jas voor een eeuwige herfst, een tuin vol bladeren, de kat wezenloos turend op het muurtje.…

hun blikken opstandig handen nerveus nog zijn de vonken niet overgeslagen heeft de overheid enige grip zonder slagen ze bedaren in samen door de somberte weg te zingen op het pad dat een stem in het donker beschijnt waar handen tassen pakken van het strand zonder elkaar aan te kijken want contact is de ziel zien die met…