Alle inzendingen over sprakeloze

Uit het stof, kwam voort het zwijgen, daaruit het eerste woord, omdat er niets meer was, was het sprakeloos, alleen de stilte aangehoord, er viel niets meer te wegen uit de zee die steeg, daar ontstond een laatste woord, verbond daarin alles met wat lijdt te leggen, maar dat is nooit genoeg, dat woordloze blijft leeg, of de dood heeft…

je dwarrelt rond in de stilte ik vind er woorden een sprakeloze spiegel die wacht op een stem ik kan niet zwijgen jij bent mijn hoop…

luister, een vliegend doorwaakte uil met nacht als sprakeloze schemer het doorbreken van gemis tot woordeloos vervoegen overal klank en verbeelding, nergens betekenis bij wijze van spreken…

als vandaag een lenteblad jou niet zal bereiken dan leg ik nu mijn hand op je wang we zijn even als gelijken ik kijk je aan nee, wees niet bang we zijn in vriendschapsland om elkaar in het voorbijgaan met sprakeloze warmte te verrijken…

Nu dat zij weg is Is de herfst nog steeds rood Maar zonder betekenis Onweerbaar brandt de minnepijn En schept sprakeloze spanning In het donkere hart Onder een kleed van zwarte vodde Kruipt hij weg en hoort de meeuwen schreeuwen Maar nu zonder betekenis.…

ter hoogte van het middaguur stopt de tijd met tikken tot diep in het tegenlicht met sprakeloze woorden aaneengeregen tot buiten zinnen, met vaste intervallen verstommen de stemmen en verstarren de stormen zodat alles bij het oude blijft zonder dat de avond valt…

Zangerig laag spreekt zij van bomen, wortels en grond. Er ontstaat contour en heldere contrast. Een onbewaakte overgang brengt wonderlijk land in deze yogakring, onaangetast door stortregens van duidingen. Woorden heffen slagbomen voor even.…

Gelukkig, die de stilte kent, Die, als de avond zinkt, De beker van vergeten drinkt En zich van 't leven wendt; Die mede met het licht bezwijkt In 't kleureloos verschiet, En kleureloze dingen ziet Waarin de wereld wijkt. Gelukkig, die geen luid gebed Meer op de lippen heeft, Die niet meer mee dit leven leeft, Doch, als een beeld…

de laatste meter je verwondering bekijkt niet mij je blikken zoeken naar onzeker ik wacht tot uren trager worden het licht mij niet meer ziet ik ben er nog voor ons omdat mijn ring het me gebiedt je deelde slechts in mijn verblijven vulde waar je recht op dacht verkrachtte mij met anonieme liefde onbeantwoord in de sprakeloze…

hoe klopte hij aan bij vermorzelde deuren verdwenen sprakeloze goden glansloze stenen en zo kwam het dan dat de mens met wat overbleef ondraaglijk alleen over de verlatenheid schoof…

We zullen doorgaan, met de stootkracht van de milde kracht We zullen doorgaan, in de sprakeloze nacht We zullen doorgaan, we zullen doorgaan We zullen doorgaan, tot we samen zijn We zullen doorgaan, met de weifelende zekerheid Om door te gaan, in een sprakeloze tijd We zullen doorgaan, we zullen doorgaan We zullen doorgaan tot we samen…

Roos, ik roep je zacht maar je splijt mijn nacht op dit sprakeloze papier waar gedachten rusteloos bewegen. Weet dat ik je zal beminnen tot in de eeuwigheid der zinnen dat ik naar je taal met de echo als klankensmale blijf herhalen. Ik schrijf water tot het trilt in het diepste wezen van het woord: melodie.…

In de schaduw van jouw woorden in de schaduw van je blik begeef ik me op de eenzame weg, waarop wij ontspoorden Sprakeloze leegte een verlaten gebied is de bron van mijn verdriet Een wanhoopskreet weerklinkt wanneer ik besef, wanneer ik zie jouw liefde voor mij was niet meer dan een trieste illusie…

Hoe smartelijk klonken onze stemmen toen wij een ander voorbijgingen zonder herkennen ketenen van woestijnen elkander omarmend als sidderend zand in geel koperen stralen - sprakeloze stommen troosteloze rijen van ongedeelde vreugde waren zij geen stommen - sprakeloos zouden zij aldra verstommen…

soms bekruipt mij het gevoel geen woorden meer te vinden en dat ik alles reeds heb verkend ja, dat is wat ik daarmee bedoel het leven heeft mij al zoveel voorgelegd of door sprakeloze momenten gedreven er is zoveel gezegd en mateloos gezwegen ik verlang naar het verleden die stuwende krachten heb ze allen bereden ik rust nu in…

Ik was een jongen, een meisje, een struik, een vogel daarna een sprakeloze vis die opspringt uit zee. Weldra ben ik de vlinder die op de Etna sterft, doch onder al deze gestalten sterf ik slechts voor haar.…

De man, die sprakeloze mensen, leerde spreken. Die grote Friese dichter, die over grenzen heen kon kijken, spreekt ook vandaag tot ons. Kom samen naar hem luisteren, wanneer zijn standbeeld, ons de toekomst laat zien.…

En 't sprakeloze, wankele evenwicht waarmee de vlinders op haar blind gezicht zich even nederlaten? ------------------------------------------------ uit: 'Vergezichten en gezichten', 1954.…

als ik doodga of iemand anders of jij maar als ik doodga zing me dan als het even kan sereen de hemel in in een goddelijke nacht ontvouwt zich de stilte in een dans van maan en sterren mijn sprakeloze ziel ademt muziek met de slinger van de tijd laat iemand me dan sereen als het even kan de hemel inzingen met de Missa Sancti Georgii…

Jouw gesloten lippen opende sprakeloze woorden in stilte toonde jij jouw temperamentvolle wereld je serene gelaat verbond jouw passionele hebzucht. Jouw gesloten lippen verzegelde je laatste gebaar dat zich illustreerde in kleuren van zonsondergang met het requiem vanuit de horizon in een ijle lucht.…

de zon gloeit na verstrooit haar licht onder slapende bomen geluk van een sterfgezicht waar ik te dromen sta daar dwarrel jij noodlottig neer de maan zal straks weer komen als wachter van de nacht ik hoor de bomen ruisen adem diep je levenszin sprakeloze woorden van de wind ik wil nog even bruisen jouw glimlach lijst ik in…

armen kom maar, fluistert mijn stem ik til je naar mijn rozenbed zal je tere huid verwarmen ik strijk langs je kwetsbaar lijf mijn ogen op je gericht verlegen zie je naar binnen dat verraadt je glimlachend gezicht kom maar, fluistert mijn stem voel de stilte in ons dalen kijk ook naar mijn rimpels ze tonen de zachtheid geboren uit sprakeloze…

wie in het voorbijgaan het lot omarmt gaat aan boord van het Narrenschip door stilte en sneeuw de maat van onrust kent krast de tijd in steen wie door geschilderd glas naar wolken kijkt beschouwt de betovering van het licht het tedere ontvouwt geeft het sprakeloze een stem laat de sterren helder laat zingen wie in het voorbijgaan…

vanzelf warme zonnestralen die mijn blik begeleiden naar de vraag die ik in je verlegen ogen zag geen weg is zo kort naar jou, naar binnen alleen een doods gevoel zou zich bezinnen en afvragen wat ik bedoel mijn beider wangen door lengende lippen gebold tonen de volheid van ingetogen schenkende vreugde in die aanblik van sprakeloze…

doorheen de stilte op mijn huid jij kijkt me aan languit op je rug wanneer mijn ogen de dag in rennen samen met de lente, lachend naar de vleugelslag van wolken jij draagt mijn droom naar zonlicht golven zo teder sprekend oneindig blauw en ik plooi geef me over broos en wordend als bloemen wuiven zuiver naar die verre, sprakeloze…

ik zag de ogen van de schreeuw haar blikken woordloos van verlaten de laatste stap brak af bewegingloos ervaarde ik haar zwijgend praten een mokerslag die mijn gevoelens niet ontzag die mij verwondde tot in de diepste gronden maar ik loop door nee struikel over al die sprakeloze monden vol aangeprate zonden door schuld gestild…

De sprakeloze schoonheid van jouw kust bedwelmt mij Laat me geen rust Oh mocht ik stranden op jouw strand Mijn vormen drukken in jouw zand Mijn warmte voelen in jouw hand Verdrinken in je peilloos blauwe ogen Ontstijgen aan het heden jouw knisperend pad betreden Het is mij niet gegeven De feiten van het leven onthouden mij…

vingervlugheid indringend beeld van deze tijd geen gezeur zonder vele vragen niet opzien zonder sociaal gedrag een kind omgekomen op het zebrapad vorige week lag er een bejaarde plat gedood van de ene op de andere dag het is sowieso een ellendig geheel vingers krommen pijnlijk in de kramp geen boe of bah wordt nooit teveel alles gaat op in een sprakeloze…

Zoals jij de metaforen kan laten dansen in het oktoberregenwoud van natte dromen wanneer je weer afdwaalt in onzekerheid en ontkenning, het enige dat wacht, wacht je op mij in een zomernacht aan oevers van alternatieven regeer jij over zinloze lethargie commandeer jij zinnen als sprakeloze koninginnen, diep in jouw horizon van zwijgend…

scheuten die nog steeds, en dat voelt als eeuwig, messcherp op mijn bezielde huid staan beschermen al dat in mij ademt tegen de wereld in het buiten het kan ook zijn dat mijn profane tabernakel het licht verbant als geblindeerde ruiten mijn handen grijpen naast de doorgaande beweging of zie ik niet dat de wind mij draagt met sprakeloze…