Alle inzendingen over spreeuwen op zoek naar een slaapplaats

de dwarrelende spreeuwenwolk kwettert uit volle borst speurend naar een magische nachtelijke slaapplaats ten slotte de roezemoezende landing in de kruinen de roestplaats is gevonden laatkomers schuiven luidruchtig aan thuiskomen kost tijd…

aanzien… het geklungel wereldwijd dan krijg ik ineens zoveel spijt door al dat bedrog en oorlog bovendien ik kan er niet meer tegen… een wereld vol nutteloos geweld graaipolitiek ontstaan voor geld we hebben lang genoeg gezwegen ik wil weg van deze wrede wereld… geef me alsjeblieft een paar vleugels dan kan ik vrij vliegen onbeteugeld op zoek…

Zoals een zwerver die dwaalt door vele straten dool ik in mijn ziel.…

In de verte een wit gewaad, blote voeten op het strand. Vertederend en kwetsbaar zoals zij daar staat en kijkt naar de horizon. Haar blik onverdroten gericht op die einder. Haar ogen dwalen af over de woeste golven. Zij raakt gebiologeerd door het water en ziet al het leven daarin... Voor haar misschien een nieuw begin. Wie weet…

Een 'tatoe' bestaat niet een kaketoe wel en tatoeages waar niemand ze ziet In holen en gaten een pseudomassage in 't vleeslabyrint van cultus en rage...…

Al zei mijn moeder niets van u te willen Behalve driekwart jaar het vruchtgebruik Van een klein kwakje sperma in haar buik Dat u waarschijnlijk toch maar zou verspillen, Ik ben en blijf uw kind in elk geval, pa En dank daarnaast mijn leven ook aan Talpa.…

het knopje" uit" gedrukt vanavond geen tv voor mij te veel oorlog en razernij mijn laarzen aan en ingerukt… de avond valt zo mooi gestaag wandelen langs de waterkant het maanlicht schittert zo charmant zo'n stille avond die voel ik graag vogels zingen hun laatste lied zoeken slaapplaats in de bomen ik luister en… begin te dromen over…

we zouden als spreeuwen bij elkaar zijn en zonder botsen dezelfde kant opgaan in een samenhangende zwerm dat waren onze drie diep gekoesterde drie verlangens als bonobo’s zouden we over elkaars haren strijken en elkaars handen beroeren onze ogen zouden elkaar zoeken om te weten of we samen nog oké zijn de spreeuwen…

staan we sterk meer ogen om gevaar te zien ook al vindt men dat maar vreemd en raar misschien samen een wolk aan het zwerk lekker kletsen met elkaar en elkaar wijzen op de plekken waar je jezelf het beste van voedsel kunt voorzien of om samen te vertrekken en veiliger bovendien zo doen en overleven ze al eeuwen die vele hele gewiekste spreeuwen…

uiteindelijk heb ik dan toch geleerd om het goud uit je blik te zeven waar ik hoopte je te ontmoeten ben ik je misgelopen en nadien kwam je schuilen met dauw in je haar en keek je verward als de vlucht van duizend spreeuwen bleef ik je zoeken was ik het die riep wonderlijk je thuiskomst de warmte de weemoed toen je weer met me sliep…

gezinnen een slaapplaats biddend dat het deze nacht niet hoost Een grauwe sluier daagt aan de horizon De bruiden zijn niet meer…

rijk aan gedrevenheid is de smetteloze wiens jacht op vunzigheid vereeuwigd in al zijn zonden hij dient in den nevel van de nachtelijke aard van beslommeringen zich enkel te bekommeren om de stille gang door de spelonken waar vrees en duivel heersen hij kent geen deemoed in de herkenning waar speer en drietand zich spijbelend hebben…

Een poema op de heide in ons landje Blijf weg! roept de politie, maar... kom óp! Zulk nieuws is spannend, tropisch, rauw en top! 't Is nobo's in the bush en op het randje Ik zal zeker ook in Ede rond gaan hangen (als bekend wordt dat de poema is gevangen)…

Vandaag zoek ik een warme jas, wintertijd breekt aan, één derde boom is al kaal en gelig het groen gewas. Nee, niet op zoek naar eigen ik, naar binnen kijk ik niet.…

er was een spreeuw in voorgaande lente zwevende veertjes in onbevangen licht het huiverende fraai gevlekte verenpak gevederd afscheid in slowmotion van dwarrelende pluimpjes er waren ragfijne botjes van een roerloze spreeuw in de voorgaande lente…

zwarte spreeuwen krijsen de bomen vol groene bladeren verdampen in grote getale zij weten op de takken telkens te huizen, oorverdovend hun aanwezigheid te vertalen en stilte rondom mij ver weg te sluizen ze hebben lange tijd, ik spreek over jaren hun vaste stek in mijn beperkte horizon hekel bij tijd en wijle het ongevraagd bezoek denk niet…

Winters geschrei een klad meeuwen in hun vlucht schapen showen ongemeen hun dikke vacht…

Terwijl stadionlampen Hun licht in aanvankelijke Fletsheid op betonnen Muren werpen Zwermt anderhalf uur Voor het treffen een Golf van tienduizenden Spreeuwen in de Avondschemering Die voor alles het Afscheid in zich draagt, Vormen aannemend Die bol en rond zijn Maar ook langwerpig Als een zandloper uitgezakt Legt ze…

ze vlogen binnen wolken schaduwspreeuwen voor de zon zo ver het blikveld kon bestrijken werd het kijken, naar een gapend zwart gelag vanuit die onbestemde sfeer ging elk keeltje zwaar tekeer blue monday krijste hard en zwaar: misbaar tot op het juk althans zo leek het me, maar hier hier schommelden gedachten op het wit van dit…

ik denk aan de spreeuw van de voorgaande lente dood ligt op de loer…

‘Het wordt nog ingewikkelder’, zei Samsom Voor mij het understatement van de week Het wordt onmogelijk, denk ik als leek De uitslag lijkt me toch een echte brandbom Ach stom...hoe kwam ik aan dat waanidee In politiek is één plus één nooit twee!…

Zien, hoe zinnen woorden zoeken. Verhalen spontaan zien schrijven. Hoe emoties vanzelf ontstaan, in onvoltooide tijd. Zoals de zon schijnt achter wolken. Zoals wolken drijven in de wind. Zoals wildgegroeide haren, jonge vrouwen lokken. Praten zonder voorbereiding. Planloos durven schrijven, over zin en onzin, van ons bestaan.…

Een rijtje spreeuwen, schitterend, in de warme voorjaarszon! De vonken spattend, van hun gekleurde veren. Ik bleef maar kijken.... en kon ze niet de rug toekeren! Het gaf me een blij gevoel van binnen, toen ik die spreeuwen zo hoorde zingen!…

nevel weefde om mij dromer laatste dagen van de zomer een gespikkeld zonnevlekje met een snavel en een nekje zat zo in het algemeen wat te fluiteren voor zich heen ondertussen, keer op keer ging zijn kopje heen en weer alsof het verwonderd dacht: ‘waarom fluit die spreeuw zo zacht?’…

de luchtlijn zo zwaar verstuift tot een zwarte wolk en crasht in het veld…

Spreeuw, kakkineuze dandy, weet het best: Alles kan hij zich permitteren in dat vest. ------------------------------- uit: 'Roze Zoenen', 2002.…

Circa 60.000 tot 70.000 spreeuwen vliegen rond in een grote wolk die regelmatig van snelheid en vorm verandert boven de buurt.…

man met een aangeplakte witte baard zoekt een knecht voor onbehagen ik vlieg weg met mijn vader de spreeuw die is gestorven in de nacht van mijn zwijgen.…

Een daar is, die aan de leeuwen ’t leven gaf, en aan de spreeuwen, Een die, vrij van al ’t verdriet, hoge zit en verre ziet. Een... Hij zit in zijnen torre, zonder schaaltje en zonder schorre; en, van ’t gene in mij geschiedt, Hij mag eeuwig zeggen: „’k zie-’t!”…

Alsof ze een bewegend kunstwerk in de bewolkte lucht willen hangen zwermen kwetterende spreeuwen boven de oude kathedraal van de rivierstad de geuren van de herfst leerplichtig waaiende winden, stijgende lucht het vliegen in formatie kundig het stadse leven heeft zijn klucht de een ziet het als een teken uit de hemel een ander stoort zich…