Alle inzendingen over springerig niet te v

Dag naamloze springer het ga je goed!…

ze woont wel vrij zeker niet in Zwitserland naar ik aanneem omdat het niet waar te nemen is door haar springerigheid blijft namelijk ongewis waar ze bij mail of telefoon exact uit hangt sprekend herkenbaar aan haar hartelijke lach twee borsten breed hippend gul qua postuur veel in beweging met neiging tot avontuur ze snikt als de lijn breekt…

Ik zou bij Jerry Springer hebben kunnen staan als ik het met mijn buurvrouw en mijn buurman had gedaan. We zouden samen schelden daar op dat toneel van vuile vieze hufter en weet ik wat nog veel. Toch kan ik je vertellen ik doe het met hen niet je zal dit van mij geloven als je dat koppel ziet.…

Ook willen ze nu Jerry Springer lozen. Maar zal hun kijkerskliek dit accepteren? Want zonder al die ordinaire make-up is het net Dolly Parton met een B-cup.…

Gisteren vloog de zeemeeuw verzilverd door zonnestralen hoog tegen de blauwe lucht Nu ligt zijn geniale verenpak ontvleesd door soortgenoten in de berm langs de weg Donzige veren bewegen springerig in de wind, dansen in de echo van zijn laatste vlucht…

Als ik op een dag een nachtcreme smeer En doe alsof ik dan ga slapen Wie weet dan nog hoe laat het is wanneer ik 's ochtends sta te gapen…

Ik herlaad maar weer eens en begin opnieuw te richten. Tijd voor het grove geschut, van schelden en tieren en dichten.…

D`r was een hele, hele tijd terug een boertje, met een kromme rug. Hij was niet meer zo jong van jaren en werd al wat dunnig in de haren. Aan weelde was hij niet gewend en `n spiegel had hij nooit gekend. Maar toen hij aan het spitten was toen vond hij zo`n mooi stukkie glas, `t zat onder het smeer en onder het zand hij nam het in zijn werkmanshand…

Weer bogen de bomen eerbiedig hun kruin Weer spatte het schuim over dijken en duin Weer raasde een vliegende storm over 't land Weer beukten de golven 't geteisterde strand Weer gingen gedachten gebeden naar zee Weer leefden er honderden duizenden mee Weer waren de machtigste schepen in nood Weer vochten de mannen op leven en dood Weer wachten…

nu kan je zeker beginnen te klagen over het verlies van het vuur als natuur maar in de supermarkt krijg je er drie voor een euro het is waar dat je het vuur en de vlammen die zomerdagen en dat gloeiende hout niet terugvind in je plastic aansteker maar elk vlammetje dat je ziet steeds weer denk je aan haar bij het springerige…

Niet meer dan dit: op een eiland zijn ervaren springers in elkaar verstrikt geraakt in het gras gevonden.…

een handje knijpt zachtjes rond mijn vingers zo beeldig is ze glimlachjesschenkend vol van dromen schaduwschimpend lijzig springerig langs de bomen haar voetjes bungelen over de rand van het bankje op het spelende bedachte ritme van dwalende liedjes een klein mensje dat onbevangen geeft deelt van de liefde zoals die…

Het blijkt zeer relatief, zo’n V&D Dan kun je groots en onaantastbaar lijken Maar ja, de tijdsgeest weet geenszins van wijken Is straks ook dít imperium passé? ‘t Is wéér bevestigd wat zoiets betekent: Niets is nog blijvend. Laat stáán vanzelfsprekend…

De V van vogels in de lucht gingen op wintervleugels heen komen met zomervleugels terug klapwieken zich zo een brug tussen seizoenen. De V van vogels in de lucht met enkel één ding in hun kop willen wel heen, maar niet meer terug en in hun lijf de harteklop van nieuwe nesten.…

je danste zacht in mijn gedachten zag je lopen springerig in jeugd de korte laarsjes het kittig tikken in je pas voorspelde toen al frivole deugd soms mocht ik ook je nachten delen de wind noordoost en jou met warmte strelen dan kozen we voor hemelhoog en sneeuwden alles onder want als jij smolt restte altijd een fraaie regenboog…

in de vijfhoek met vergrootglas kind van vier breeduit op de stoep het wil in november nog zonnestralen bundelen…

brandganzen vliegen in V-vorm naar de bliksem emmers doorgevend…

Vriesganzen trekken in V vorm verder naar hun uitverkoren Zwin.…

zij flaneerde springerig haar een speelse wind in zondoorschoten lokken de zonnebril op een drukke boulevard ter grootte van een modegril voor ongewenste blikken taxerend spraken handen lange vingers dansten het eeuwig spel van komen en zich laten gaan ik groette zij bleef staan zag in onbedekte ogen golven schuimend overslaan…

Vliegende V vorm Van verre vleugeldragers Vers luchtspoor actief…

[Haiku] in V-formatie trekken ganzen door de nacht als een witte wig…

(V)luchtig gefladder op golven van lentewind Tere flits in kleur.…

Vervelen, vervelen, vervelen, vervelen Verdelen, verdelen, verdelen, verdelen Vertalen, vertalen, vertalen, vertalen Vermannen, vermannen, vermannen, vermannen Verzorgen, verzorgen, verzorgen, verzorgen Vermoorden, vermoorden, vermoorden, vermoorden Verdorven, verdorven, verdorven, verdorven Verloren, verloren, verloren, verloren Verzopen, verzopen…

Daar gaat een ganzen-V. Ik fiets een stukje mee, denk ik, in grootheidswaan. Oké, ik laat ze gaan. ’t Is gek, maar van gegak ga’k altijd uit m’n dak. Hoog uit het wolkendek klinkt nog lang gak gegek.…

ik zie ze vliegen samen vormen ze vrijheid victorie ganzen laten zich horen lijken te lachen kijk ons ze eens samen dragen en ze hoeven niet eens te liegen victorie vrijheid hoog in de lucht wat jullie beneden altijd zullen blijven najagen…

Vertrekkende vlucht Een groep ganzen in v-vorm Vee staat nog op stal…

Springerig geknikte tak, hangend daar al jaar na jaar, dor kraakt hij daar in de wind zijn beverig lied, zonder blad, zonder schors, maar kaal en vaal van een lang uitgerekt leven. Stervensmoe. Rasperig en taai klinkt zijn eentonige zang, koppig ook, doch vooral toch heimelijk bang.…

Ze vormen samen een prachtige V; de ganzen roepen tijdens hun vlucht: “Dit is de V van Vrede”. Toch iets wat ik wél snap.…

dan lijkt het leven op het verzamelen van littekens voel je de huid niet meer eronder een leeg boek vol onzichtbare inkt alleen leesbaar voor die ene lezer het gemis dat er is zal altijd blijven voor een deel dat andere deel moet je helemaal opnieuw schrijven de gaten invullen de letters spellen: o v e r l e v e n…

hoog op de poten elegant in zijn draf wat hebben wij van hem genoten hij is niet meer Axel Geza ging en wel terug naar af in zijn jeugdige jonkheid zo soepel en ongedwongen haast springerig van aard lief, de onhandige staanders van deze edele Vizsla waarvan de schoonheid telkens werd bezongen na zoveel jaren is hij gegaan…