Alle inzendingen over stekels

je was een scheetje mijn kleine cacteetje als was het gister zie je nog liggen in het schap supermarkt aangeboden, de prijs was knap verpakt in blister zo prikkelend jong nog jouw wereld werd mijn vensterbank zon van oost naar zuid, geweldig toch bolronder dan ooit stak jij mij in de flank je bent groot gegroeid heb je, zelfs breekbaar…

Je moet het willen zien dat prille groen van 't lindeblad dat roze en wit van appelbloesem die meidoornhaag in bloei met wild dat stekelig blad van hulst daartussen straks komt de herfst met rode bessen op een achtergrond van glanzend donkergroen stekels scherper nog dan die van toen…

Van een geronnen rood aan bladerloze takken stekels die verslappen modder zoals het hoort…

Haar ziel groeide vol met distels en stekels. Uiteindelijk begreep ze dat de dood op alle vragen die ze had antwoord gaf. Ze ging daarom haar eigen dood beminnen. en daarom haar leven dat God haar tijdelijk schonk met liefde omarmen. Ze ging nu liefdevol zorgen voor haar tijdelijke leven. Haar pijnen omarmde ze.…

Zo stekelig als ze zijn zo zacht hun bloemen vlinders weten het…

stekels opgezet of opgerold tot een bal pure bescherming…

Wim Overweg heeft kerstverlichting opgehangen in een hulstboom met stekelige hulstblaadjes, en in een meidoornheg met uiterst gemene stekels. De stekels dringen diep door in mijn huid, Alsof ik met een tijger heb gevochten. Ik wring me in onmogelijke bochten, Het kerstfeest werpt zijn schaduw weer vooruit.…

Er was eens een egel in Ede Die erg in zijn jeugd had geleden Niet dat men hem sloeg Of uit het hol joeg Er waren steeds stekeligheden…

Een egel uit de stad Den Bosch die droeg haar stekels altijd los ze wapperden naar alle kant dus eigenlijk niets aan de hand ze woonde in een villawijk de tuin dat was haar koninkrijk door de bewoners rijk gezegend werd zij koninklijk bejegend ‘Mevrouw’ die zag zij heel erg vaak daarmee was iets niet in de haak haar stekels krulden heel…

Steeds opnieuw moet ik mildheid leren, voor mezelf en anderen; de stekeligheid vermijden, de harde woorden of het stoere zwijgen, herkennen wat het diepste is in de anderen en in mezelf: het steeds weer proberen de menselijkheid te winnen op de stekeligheid, het stoere zwijgen.…

Steeds opnieuw moet ik mildheid leren, voor mezelf en anderen; de stekeligheid vermijden, de harde woorden of het stoere zwijgen, herkennen wat het diepste is in de anderen en in mezelf: het steeds weer proberen de menselijkheid te winnen op de stekeligheid, het stoere zwijgen.…

Verdriet is een ding met stekels. Gooi het niet weg, het is een boemerang die terugkomt om je te raken. Omzwachtel het verdriet keer op keer met woorden. Luister naar de geërodeerde slag van het ontroostbare hart. Omzwachtel het keer op keer met troostrijke woorden. Verdriet is een ding met stekels.…

Stekelige bol Bescherming tegen gevaar Onderhuids gekwetst…

Mooie bloem scherpe stekels o akkerdistel ik raak je niet aan…

spitsneus kraaloogjes stil stekelig opgerold en plots verdwenen…

Ik draag graag bloemen, ruw, stekelig, maakt niet uit -- ik wil ze bloeden.…

Tussen haakjes; wéér haakjes - (nog immer geen roos die stekel-loos is)…

cactus stekelige plant met rozewitte bloem opeens een zachte schoonheid verrassend…

staan, En ik niet langer word uitgehold Nu ik mijn stekels heb uitgerold…

Zo rood als een roos, Maar ook zo broos, Met tere bladeren, En stekelige doornen, Zo ben jij. Als jij zonder God, Door het leven gaat!…

het regent op de snelweg er ligt een egel op de snelweg een plas bloed en heel wat stekels op de snelweg egels zijn niet zo snel weg…

Vergeten worden dan Alle stekeligheden. Want na een zoenpartij Behoren die tot het verleden.…

Maar zijn stekels die ik zie, prikkelden tot poëzie. Metaforen, maar voor wie?…

Die daad vergeldt hij met zijn stekels maar zijn bloemen schenken de liefde weg die bleef.…

Ach hoe heb ik je bewonderd eenzame, wonderlijke gele bloem slechts door mij opgemerkt nog in september onder de hulststruiken (de scherpe rand, de stekelige bladeren, de besjes) door wie ben je gezonden?…

Zand leeft van waaien De bomen tonen van binnen de aarde het groen Aan zee drinkt land los schuim, een witte egel, hunkerend, stekelig.…

lach Die dingen doen mijn stekels dan Heel langzaam weer verdwijnen En in mijn hoofd is er weer rust En gaat de zon weer schijnen…

Wat is toch de reden, wat is toch de zin, de oorzaak van jouw abrupte stekeligheid? Als een blad aan de boom, in geval van jou, liever aan de roos ben jij van aangenaam lief tot zeer naar, stekelig geworden Doornig en bits, irritant vervelend. Onterecht boos Wanneer ga jij nou eens inzien dat leven niet sec leven is?…

vanmorgen toen ik wakker werd was alles een paar centimeter verschoven je zag het niet eens maar toch de poten waren van slag de voetstappen die ik zetten wou lagen al voor de deur de dag stak zijn stekels uit was me al aan het behoeden voor wat nog gesluierd…

alweer éen van die dagen dat ik een omgekeerde egel ben mijn stekels beschermen niet ze prikken diep in mijn vel wegkruipen onder gebladerte helpt dan niet voor de pijn elke centimeter van mijn lijf voelt nu rauw doorspiest…