Alle inzendingen over stervend blad

loodgrijze sluier bomen legen hun takken van stervende bladen…

Je bent niet het sterven van zomer en warmte maar de geboorte van warme tinten in mijn hart je bent geen eind van ’t leven bedekt onder stervend blad maar het begin van hoop op het nieuwe licht.…

eiken verkleuren onder verscholen zonlicht de grijze hemel sluiert ruisende regen over stervend blad stormen razen sombere tonen door de takken die met hun laatste bladergoud een vaarwel brengen aan de zomer waarin wij straalden in het zonnelicht liefde en vrede is ons deel in warme geborgenheid laten we de stormen razen…

gebroken takken stervend blad de helling die zijn hoek vergat toen jij de horizon zag buitelen houvast dat brak zijn wortels niet meer had en meeging in de schreeuw die eindeloos weerkaatste in de sneeuw ik zag je ogen toen de val je brak het weten dat je niets meer had die blik kan ik maar niet vergeten ik zag het weten…

blad kijk naar de lente die nog zomert in mijn geest, het soepele van vroeger lijkt geweest ik weeg de herfst in de volle vruchten van de dag en lach naar jaren die ik nog verwacht…

Zomer lang jaloers op vrijheid van de Gaai, die huist in bladerdek - herfstblad, zeilend op de wind mag zich even Gaai voelen.…

een gevallen blad teken van een stervende en maagd in wording…

Een hand daalt op mijn schouder neer en voelt eigenlijk een beetje koud aan Ik voel echter nauwelijks enige afkeer ik kijk om, edoch zie geen mens staan Een kille golf glijdt in mijn lichaam af ‘t voelt alsof mijn innerlijk bevroren is En alsof mijn brein het nu reeds begaf in mij klinken tonen van een dodenmis Een zachte stem spreekt thans…

als vurige symbolen van een stervende zomer vallen rode en goudgele bladeren als een laatste glorieuze zonnebundel in de richting van de winter bracht de zomer opwinding de herfst lijkt altijd rust te brengen het vallend blad vormt een warm tapijt voor al wat leeft, groeit en bloeit onder moeder aarde als een warme deken…

Grauwe luchten over het land, Straten bedekt met vallend blad, Natuur stervend in treurig tooi Van rotbruin, schimmelgrijs. Je dagen worden korter, Maar duren steeds te lang, Slepen zich droevig voort In mist van nevelige gedachten. Het lichtfeest, de ommekeer, Verborgen door jouw luchten Schim aan de horizon. Nog dagen te gaan .…

De herfst ritselt de laatste warmte bij elkaar en de kruinen scheef van wat niet houden kan wijl witgeblazen wolken schuiven over stervend groen het licht valt anders nu en zet de toon voor krimpende dagen het blad bekent weer kleur en geur van schoonheid door verval de bladeren ritselen in ons gemoed en vragen vinden weer hun weg…

Het gevallen blad vertelt ons het verhaal van Vergankelijkheid…

Hoe gaaf nog en hoe glad hoe knap het kleeft dat vochtig lindenblad…

De lijst is kaal de grondverf doet zijn taak zo zet ik alles klaar om in het voorjaar alles af te lakken waneer de vogels weer zingen tussen de takken zo groen als gras leven zoals het is was.…

Zij was een onbeschreven blad omdat niemand de moeite nam haar te lezen!…

bronnen van de wijsheden, omarmt het in eb en vloed, schede en de roede tegelijk, we zijn de barenden en de wedergeboorte in een hand, als de tong op zilte lippen een bijsmaak proeft van zelfbevruchting met onderscheid , verleidt door werelds vuur, ervaart als in de adem van het “zelf”, overwintert in de stilte van de tegenstand, als het blad…

mijn wachten laat een afdruk na in de aarde waarop ik sta het lichaam als een oude eik mijn benen wortels slank en rond na al die jaren ben ik hier vastgegroeid in deze grond en niemand lijkt te horen wat ik zeg er hangt een blad net voor mijn mond…

Ik neem afscheid van mijn leven het licht van zon en maan van de regen tikkend op mijn broos bestaan. Niet meer aarzelend in de wind nooit meer zwaaien naar een spelend kind. Ik hoef alleen nog maar te zijn kan slechts mijn wezen delen. Ik ben alleen met velen.…

Geen enkel blad beroert nog jouw ogen, dauwdruppels zullen nooit meer opdrogen. Wanneer de laatste blaadjes zullen vallen aan de overkant, zo zal ook de lente treuren in mijn stervend braakland.…

Opgejaagd door vele wijzerplaten worstelt de stervende zich voort. De angst, tot in de ziel gesmoord. Wat kan het leven nu nog baten? Geen behoefte heeft hij nog aan praten. Niets waar de stervende zich aan stoort. Het enige leven bevindt zich in de straten waar hij nog enkele stemmen hoort. Voorbij gaan de herinneringen.…

engelen verlangen jou nu het leven in je sterft. je mag naar verre verten, waar leven eeuwig is waar zielenpijn langzaam vergeten is... vergeven is nieuw leven is.…

Van hare handen die zijn hoofd namen en het wegborgen binnen haar schoot is toen het kale glanzende strelen begonnen als een ijl sneeuwen over een groot, somber land. en toen hij de ogen sloot over een leven, tot de dood toe vermoeid, was wat het donkere bloed had misdreven in een blind brandend wenen vergeven en uitgeroeid; en behoed door…

Er ligt een stervende te sterven Nadat hij lang op sterven stond Te goed voor grond slechts stof affront Neemt hij als taak aan wat eerst noodlot was Wat is er aan de hand Slaat nu zichzelf Wie eens gezwollen als een assen kikvors om anders laatste adem blies Op bed gelegen liggend - hij die Niet niet eten wil Niet weten wil…

Als een dief in de nacht net zo stil en onverwacht slaat het plotseling toe maakt mij stijf, star en moe Steelt het mijn vrijheid en mijn zelfstandigheid beetje voor beetje, steeds meer steeds sneller, tot op een keer Er geen andere uitweg is dan in het duister te gaan uit dit uitzichtloos bestaan daar waar het eeuwige licht is…

Ach, gracieus sierlijk elegante danser, soepel draai jij je pirouettes en je biedt mij, zonder schaamte gespierde blikken op je mooie lichaam. De Pas de Deux met haar, de grande dame, Margot, de prima donna van dit ballet, verschroeit mijn hart, ziel en adem, verblindt het licht in mijn pupillen, verdooft mijn gevoel voor elke ritmiek.…

de holle weg pijnbomen langszij leidt het verleden de kruisweg voorbij niet meer gebonden verlaten bladzijden het uitgelezen boek om te dichten de tijden waar koud goud sporen heeft geprint ratelen rijen populieren dwars op de wind de holle weg pijnbomen langszij verschietend aan de horizon brengt zomerland nabij…

De dood, hij klopte op mijn deur ik had dat nauwelijks in de gaten Dacht wat heb jij een bleke kleur hij sprak verzet zal jou niet baten De dood nam plaats op een bank waardoor we daar tezamen zaten Ik voelde zijn hand in mijn flank ik kon hem waarachtig niet haten De dood, hij leek mij zachtaardig hij zei, jou baten geen advocaten Kom…

Ik droomde me wanend op het wad verwisselde het slib voor vaste bodem zette voet op een plaat van een eiland mijn oog viel op die andere ook een plaatje, wat platter ik voelde me goed erg goed op ‘t erf goed wereld Erfgoed slibvrij werd ik wakker geen plaat voor m’n kop maar van slaap, droom, wad-waan, ontwaakte ik…

In november is het licht zo ijl, zo dun als de doorschijnende huid van een stervende berk, hij wil z’n blad en zaden niet langer vasthouden, zijn hand opent zich tot in de kern van het verteerde hart om die los te laten, skelet in een decor van de opkomende maan, die draait om zijn eigen wil en as in de groeven van de herinneringen…

Huidmond gesloten Ademt niet mee met het seizoen Valt eerloos op de grond Laat eerder los dan was voorzien…