Alle inzendingen over stille

Lichte krullen bloeide lente rond mijn mond zomer warmde mij een glimlach klein, maar toch waait de herfst in blije bui mij kleuren stil, wat winter brengen zal ik heb zoveel gekregen al of kan het nog?…

de stille gedachten in een klein gebied waarop men levende letters in het leven ziet stroomt langzaam samen tot een klinkend rijm aan de gedroomde grenzen van het zwijgend zijn…

nu is het stil wind weet van geen richting meer bloemknop blijft gesloten vogel strijkt geluidloos neer heel de schepping weet… het voorhangsel gescheurd de band is weer hersteld de sleutel omgedraaid morgen zal het anders zijn dan komt de dood tot leven…

Ik ben de dame met lichte geest en heldere ogen die in stille liefde van haar priester houdt nog het meest.…

De vleermuizen razen De wereld is verlaten Vergooi je leven niet met poezie Zei Komrij zie je dat dan niet De vuurkolf danst Zoals de muggen zouden dansen In trance En het vergaat Zo ook de woorden En was een lach Die sprak zonder te horen…

…’k Voel me zo vreemd, – zo vreemd bevángen zijn… Uw stille stemme fleemt als zoete wijn.…

Geen storm, geen stilte een diepe deining van mijzelf in mijzelf verloren zijn Mijn organen vervloeien Vlugge visjes golven onder de huidspiegel Een vergeten verlangen stroomt over mijn wangen…

Zal ik blijven wachten alleen aan tafel? Mijn ogen springen en zwaaien Help Help Help Schepen varen voorbij Ik roep steeds harder met mijn schouders maar ik ben onzichtbaar Stad en land overstromen schepen vergaan volgepakt Help Help Help Ach, zal ik zal ik blijven wachten?…

Kijk Mijn handen Ze zouden iets moeten doen Maar ik weet niet wat Niemand heeft mij nodig Saaie dagen, lege handen Blaadjes in de wind En zand Ik let op het zand Kijk Een foto Vitrage voor de ramen En een schim erachter ..Dat weet je wel mam ..Dat ben jij ..Kijk ..Ons huis, de tuin ..Het prieel waar papa koffie dronk ..…

Ik zie veel schippers gaan, en naar mij zwaaien alleen voor mij vergeet de wind te waaien ....Er is geen zuchtje wind meer ....nergens wind meer Ik lig maar in de haven, in de haven en dobber dag na dag, ik dobber dagen ....er is geen zuchtje wind meer ....nergens wind meer Mijn plannen heb ik opgeborgen, opgeborgen als proviand voor onderweg…

Ik ben afgedwaald Geen onkruid hier De tijd raast voorbij over een druk spoor Volle treinen zonder mij! Vervangen door een ander hoop ik voor mijn collega's Maak je geen zorgen we redden ons wel je ziet er heel goed uit je bent vrij! Woordenwagons! Ik sta hier alleen! Op aangeharkte paden…

Elke tien jaar leef ik in een andere wereld met andere wensen De oude zijn gepasseerd door nieuwe omstandigheden Herinneringen bleven achter Tevreden met wat dichtbij is koester ik van tijd tot tijd wat was, de vriendschap die we nog voelen, ook al is er ongemak geslopen in onze ontmoetingen We wonen te ver van elkaar en willen wel,…

Hier komen maar af en toe mensen Ze brengen geld, dag en nacht staan de voordeuren open versierd met vergulde sneden Ik heb gehuild bij het afscheid Papa's handen op mijn schouders Mama's kussen op mijn hoofd Een uitverkoren kind was ik maar ik huilde niet van vreugde ik huilde om al de jaren die ik wijd aan het vuur in deze tempel van…

dat het gauw voorbij zal zijn dat ik niet hier ben, niet nu dat ik alles voel wat ik niet wil dat ik niets voel behalve afkeer dat ik in een zinkgat gevallen ben dat ik misschien wel gefilmd word en dat ik niet herkenbaar ben, hij wel, zo- dat ik een bewijs heb dat ik durf te laten zien dat ik niet weet wie hij is dat ik bang ben voor…

En nog eens overviel Die stille stem mijn ziel: Daartoe ben Ik gekomen.…

rustige biartstraat werd deze nacht een helse meir door borrelpartij bij jonge dertigers. gekir,geluid,gebral vanaf twaalf tot vier. feest en drink wij waren ooit ook jong. heb tenminste empathie voor die mensen die daar in nottebohm sereen op de dood liggen te wachten en niet kunnen slapen. kan dat niet minder en anders, jonge buren…

Na warme dagen volgen koude nachten. Als lakens ligt de dauw op bleek en haag Versteven naar wat zonneschijn te wachten En slaat in wolken op en regent traag. De struiken tinkelen met haarfijn ijzel. En in de hof, de dragende appelaar Komt uit de damp reusachtig te verrijzen, Met ronde konen en veel grijzend haar. O eedle boom, die, boven…

O Heer, hoe vreeslijk zijn de dagen, Nu heel de wereld schreeuwt van nood, Naar uwe hemel waaien vlagen Kreten om bloed, klachten om brood. Gij geeft, en men verdelgt uw spijze, Verwekt kunstmatig hongersnood, En stilt op uitgezochte wijze Wanhopigen met lust en dood. De vlakten liggen braak en bloedig, 't Zaad en de zaaier sloeg terneer…

De lucht betrekt, het zand stuift op, Hoog torent zich de donderkop, Die blauw als lei, en koperrood, Dreigt met vernieling en met dood. De bliksem, kort en lang van lijn, Gelijk een zenuwachtig sein, Meldt ademloos: wie vloeke of kniel', Gedenk uw zonden, red uw ziel! Een windstoot, water, vlam, een knal, Alsof de hemel barsten zal…

Ook nu het avond wordt, Heer blijven we op U hopen, Het winterdaglicht kort, Hoe traag de dagen kropen. Het water is zo diep En donker, de lantaren Beschampt de oeroude baren, Waarin de wereld sliep. En als de smalle boot, Waarin ik word gedrongen, Van levens wal afstoot, Hoe hoog de golven sprongen, Van u komt heil en heul…

Struiken beschutten de achterdeur gespierde portiers sluiten de grendels Wij wonen verborgen in het midden rondom het vierkant van de hemel boven de put op de binnenplaats Soms hupt er een mus op mijn hand Allemaal tellen we de jaren af We zijn vrouw geworden zonder het te mogen zijn voor iedereen die knielt voor het vuur van de aarde…

vandaag stroomt het water van niets naar niets het slaapt in de schoot van zwaartekracht er flitst een zilverwinde als een hinde in het struikgewas 'het komt door de zon', fluistert het water zijdezacht ik wist dat de rivier praten kon, een koe in het gras een vogel in de lucht en hier een dikke vlieg het water herhaalt zijn loop vanuit…

Mager, de handen ruwe huid Een schorre groet met gaten tussen mijn zandknarsende tanden: iemand om van te schrikken Ik ben overal want nergens mag ik zijn. Geef me schoenen: zolang ik loop, leef ik Noem me Job, ik geloof niet dat God me zal redden uit de onderwereld waar het 's winters warm is tot midden in de nacht de deuren sluiten…

Ik vier mijn verlangens op het tempelbed: niets doen, kijken en ruiken wat de priester beschrijft zo is het mij vooraf verteld Een oefening mij te ontspannen in een grot in het wild van de bergen Zijn woorden zalven mijn zenuwen en knopen ze los uit het binnenste van mijn buik, ze spoelen mij af met warme aandacht, herstellen mijn spieren…

Waar het witte land groen en jong is maar de liederen nog treuren om generaties die verdwenen in de nevels van het wachten op de bergen aan de overkant waar het leven hard en oud is waar de haarden altijd branden marmotten hun neus opsteken bij bejaarden die daar zitten te picknicken en te schilderen de kruipbrem en de ronde tafel…

Wees stil, praat niet ook geen woord ook geen gezang geen getik tok alleen stilte want stilte is ook muziek 'The sound of silence' klinkt als muziek in de oren ik hou van die stilte het liefste in gebed of meditatie en dan het liefste met vele mensen in stilte in kerken en concertzalen dan voel ik, dan hoop ik dat het beter mag,…

En weer is daar een stille tocht De afschuw golft door het land Wat is er hier toch aan de hand Worden er wel oplossingen gezocht ? Zijn er geen stille tochten genoeg geweest Wordt het niet eens tijd om de handen ineen te slaan Of blijven we stilzwijgend leven met deze waan Treden we nu eens op tegen zo een beest ?…

de stille nacht omgort mijn mantel van eenzaamheid en pijn van afgesneden zijn de stille nacht neemt op mijn tranen en kleine Beer kijkt teder op mijn huilen neer de stille nacht luistert geduldig de nieuwe Maan is zelfs zichtbaar aangedaan de stille nacht kalmeert mijn twijfel en grote Beer maant mij probeer het mog een keer…

Hoeveel tochten, zijn er nodig? Vraag het mij en ik zeg, geenéén! Ze zijn totáál overbodig, behalve voor de lopers alleen! Zij putten moed, zélfs uit de steeds kórter wordende stoet!…

Ik draag de eenzaamheid naar een bos, vochtige bladeren in mijn hand, geurend naar een verloren land. Langzaam praat ik tegen zwijgzame bomen, ik vertel hen een eeuwenoud verhaal. Heel bewust haal ik adem en voel in het ruwhout van mijn lichaam oude tranen, van schors ontdaan…