Alle inzendingen over teleurstellingen

Als een koorddanseres Loop ik behoedzaam Op het slappe koord Dat hangt Boven het ravijn Gevuld Met kolkende emoties Even dacht ik Op vaste grond te lopen Even dacht ik Iets te voelen Van een steun Links en rechts Het was maar even Dat ik dat dacht Als ervaren koorddanseres Loop ik Op het slappe koord Behoedzamer Waakzamer…

Als hondsdolheid uit zwarte gebieden woorden arriveren zijlijnen van het leven zingend onder de veren kussens waar huidcellen en verborgen mappen liggen dromen trachten te overleven geduld van een schatzoeker lever van een dronkaard maag van een mens ik sta op en doe het raam open verse lucht helpt niet tegen…

zacht klonk de teleurstelling in haar stem handen waaierden nog mogelijkheden in een vertwijfeld pogen nog was de weerstand niet gebroken na het verloren spel begrijpen was er altijd wel maar overgave was niet te dragen toch zal ze ooit slagen al moet ze daarvoor dwars door de hel…

Teleurstelling verpakt Met een strik van ongeloof Wat er in zit Wil ik niet weten Mijn gemoed zal verzwaren Met de inhoud ervan Een vergiftigd geschenk Gekregen zonder vragen Met aandrang en pijn Door mijn hart gestoken Zonder nadenken Is het geluk verbroken.…

Volkomen en onnodig, haalde liefde onbarmhartig teleurstelling aan, in dienstverband vastgehouden, zuiver onvergetelijk en puur.…

Boven zie ik mijn vader. Een been op de rand, een ander in de lucht. Een arm om een paal geklemd, de ander trekt strepen en wist het vuil van het raam. Ik step verder mijn hart bonkt in mijn keel. Verderop valt een man door de bladeren van de bomen In scherven ligt hij op de grond. Ik step er omheen Een gevallen engel is gebleken…

Schoenmaker blijf bij je leest voor je het weet ben je er geweest en niemand die dan nog kijkt niets is immers wat het lijkt ook de bomen niet geen boom zo hoog dat hij de hemel bereikt.…

Iets kan je ontzettend raken Tot op je ziel aan toe Het valt niet te verklaren Heel moe word ik er van doodmoe Waar komt dat toch vandaan Je blijft maar malen Ik kan het niet begrijpen Dat moet toch ergens zijn te achterhalen Het gebeurt wellicht niet met opzet Maar nagedacht is er zeker niet Anders zou men het wel laten Want het geeft…

De teleurstelling is het failliet van de hoop en de verwachting…

Het woord teleurstelling was snel vergeten Er werden mij nu nog ergere dingen verweten. Waarom doe je jouw ouders dit aan Je stopt er mee, anders kan je voor ons niet meer bestaan. Wij schamen ons voor ons eigen kind Die door vrouwenliefde wordt verblind.…

Bang om de teleurstelling Die het zal geven.…

Ik moet hem teleurstellen.…

Vol onbegrip Verwacht ik Vol teleurstelling Wacht ik Naar een teken van jou Smacht ik…

Teleurstelling keer op keer. Vergissen steeds maar weer. Hopen, wachten op dat hij zal komen De Ware Jacob.…

De eerste opwelling was een teleurstelling.…

De lagere school Denk vaak aan m’n jeugdliefde Ik bezoek haar niet Liever de pijn van weemoed Dan pijn van teleurstelling…

Goddank! Het goud voor Marianne Vos En zeilzilver voor Berkhout en De Koning Dan hier en daar nog zicht op een bekroning... Het loopt met die medailleoogst wel los Het koor van sceptici juicht weer eenparig Maar wat vergeten is, was zeer voorbarig…

Noch Dafne noch Ranomi won dus goud Hoewel de kans - door media gedreven - Haast boven elke twijfel was verheven Op voorhand werd er al een feest gebouwd Ze werden in de titelstrijd verslagen Maar hadden wel een loden last te dragen…

Ik heb zo hard voor jou geknokt Ben vreselijk diep voor ons gegaan Je was zo trots dat ik je wilde Je was zo blij dat ik bleef staan Jouw trots dat werd een hoge muur Ook blijheid bleek van korte duur Per saldo is het niets geworden Ik had zo erg mijn best gedaan Maar jij negeerde alle borden Uiteindelijk ben je toch gegaan…

Ik smaak je gedachten en nuttig je gebaren. 'k Draag een witte lelie naar jou. Maar je metalen woorden kunnen de kilte niet klaren - in mijn handen, de bloem, die ik reiken wou - Ik proef op m'n lippen het vergrendelde woord. Onschuld sterft weer in mijn mond. Ogen neergeslagen, warmte wordt niet gehoord - witte blaadjes vallen luid op…

hier en daar een uitgevallen telefoon de lijn is dood leve de lijn de dood hier en ginds met stomheid geslagen tongen sprakeloos, als bij een mooie kus wij kiezen stilte tot elkaar, zodat er mild verdriet kan komen en verval van spel: pionnen in de doos.…

Het kostte moeite Door te leven Het kostte kracht Opnieuw te geven Na iedere breuk Dacht ik: Nooit weer! Om na een tijd Weer te herstellen Een ander vinden Open te stellen Haar liefde schenken Kwetsbaar te zijn Vertrouwen hebben Geen angst voor pijn Het wordt steeds zwaarder Spontaan te zijn Te durven vallen Wennen aan pijn Na iedere…

geef mij maar de vijf, zei ik tegen jou niet dat jij van plan was ooit er een te geven je keek mij niet eens aan, dat zat in je aard och dacht ik we komen er wel doorheen die blik van jou zal mij herinneren als een schilderij met onbekende kleuren, meestal donker geverfd zo neem ik ze althans waar; daar het grijs naar jou toe daar het altijd…

wat is toch de zin als mijn armen naar jou strekken en zij in schaduw vertoeven je zag in mij wat zonnige vlekken die naarmate de tijd voortschreed jouw hoop en verwachting in desillusie begroeven waarom zal ik jouw boeien nog raken als slechts verdriet en wanhoop je bestaan zo wraken vertel maar niets ik ontbeer de macht…

als ik mijn gedachten verlaat de weg naar jou verlies verslikt mijn schorre keel zich aan gedroogde woorden gespijkerd aan een mateloze haat jij kijkt voorbij mijn liefde omrand door verlichte zomen ziet slechts het altaar van jouw zinnen gepaard aan vreemde stromen en ontkent het roepen van mijn vleugels die de tederheid willen beminnen…

Waarom heb je mij toch steeds verstopt? Waarom heb je mij voor iedereen verzwegen? Waarom wist dan uiteindelijk niemand ook maar iets van mijn bestaan? Jij, die altijd zo de mond vol hebt van echte liefde en van echte vriendschap Als jij dan zo eerlijk bent als je steeds voorstaat, waarom is alles dan zo stiekem en zo anoniem gegaan?…

later als mijn Hollandse kater volledig is uitgejankt wegspint in berusting hoop ik zijn echo te horen wordt zijn roep herzongen als weerklank van mijn protest heeft dat toch wat uitgehaald verliet ik niet voor niets mijn nest…

wereld waar gaan we heen naar een kansloos bestaan dat schuilend om het hoekje staart terwijl jij wereld zo mooi kon zijn…

Ik zou je graag iets willen zeggen maar ik weet niet wat ik weet niks meer uit te leggen weet je dat? Van hoe graag ik je mag en hoe ik opleefde toen ik je eindelijk weer zag Ik zou het je zo graag willen zeggen weet je dat?…

Wensen wachtend op de dageraad steeds schemeriger aangegeven voortdurend verder uit het leven weggeweven rafelig aangevreten als de dauw die in het helder realisme verdroogt. Nimmer voltooid verlangen voortdurend bijna, maar vervolgens toch weer nooit echt geraakt. Telkens weggeslagen doelen wegwijkend niet te bereiken, uitgestrekte…