Alle inzendingen over terug aan de zee

haarscherp zie ik verwarde mensen met onweer in de ogen ze dragen het zand terug naar de zee waarin harten op klippen zijn geslagen en waarin de haat witter is dan de branding…

De rots stoot relletjes van schuim af, terug de lege zee in. Verbeten altijd opnieuw weer vloed tot eb.…

Ik draai aan de kraan maar er komt geen water ik probeer het later hij drupt, maar een echte straal wil niet gaan ik sta er wat zielig bij ik maak dit zelden mee je draait aan een kraan maar het water gaat terug naar de zee dit is niets voor mij het is gedaan.…

de tekst ligt met een stokje verdiept in het natte gedeelte van het strand, onleesbaar maar de piloot van het reclamevliegtuig begrijpt de boodschap en vraagt zich af waar is dat kind gebleven de vloedlijn schuift op spoelt een stokje terug naar de zee…

Dagen rollen als golven over ‘t strand van de tijd spoelen zand en schelpen tot vloedlijn voor ‘t duin van vele jaren slijpen in uren het land tot vlakte en heuvel overleven de bergen en keren terug naar de zee.…

Stroomt snel als water, rivieren van gedachten terug naar de zee.. Damp slaat op en neer de gletsjers van gevoelens in eigen wijsheid.. Boven is onder de cirkel warm gesloten wijsheid zit in ijs..…

Schijn me binnenste buiten vloei druppelsgewijs terug naar de zee verdwijn in de golf wees wassend gelaat mijn gedachten zijn vrij strooi ze af en terug getooid met schelpen het geluid van de baren brengt ze fluisterend dichter bij © Rudi J.P. Lejaeghere Opgedragen aan Iris Van de Casteele Juni 2008…

vandaag geef ik mijn stem aan hen die ongehoord blijven niet dat hun verdriet niet hoorbaar is hun bloed is even rood als 't onze verheft de mensheid zich boven alles wat de aarde lief is en eigenen zij zich arrogant alles toe sta op en vecht mee geef de dolfijnen terug aan de zee waar zij thuishoren…

Ik vertelde de schelp die ik vond op het strand mijn woorden van liefde voor jou Ik legde haar terug in de zee met mijn hand en zag hoe zij dreef in het blauw Ik vertelde mijn hart met de lach van een kind en de wind nam haar mee met een zucht Ze ademde liefde en ik zag hoe de wind mijn woorden verdreef in de lucht Ik vertelde de…

weer licht spetterend raakte in samen stromen verloor jij je dromen langzaam terug vloeiend naar zee…

De zee schuimt eeuwig eender op het land. Dit blijft door alle jaren heen een baken, Een ankerplaats op een vergeten ree. Als van dit leven niets meer is te maken, Geef aan het eind dit eiland aan mij mee. Misschien, als morgen de vogels ontwaken, Spoel ik met het wier terug naar de zee.…

geheim aan de hemel met de regen daalde het geheim neer op de aarde de aarde gaf het aan een bloem de bloem gaf het aan de mens de mens ontving het geheim liefde en respect voor alles wat leeft de mens verloor het geheim vond het terug hield het even vast en gooide het weg het geheim kwam weer terug in de zee de zee…

Terug naakt de zee, ik hoefde niets te wagen, je nam me aan je hand, mijn teergeliefde de zilte bron van leven in Je tilde me op zonder gewicht met water omkleed lag ik fluweel herboren in je armen, je was mijn moeder ook een man mijn zoon een vriend die ritueel verlangde naar zoutwaterzoenen terug gingen wij naar zuiver koestering met…

Hij gaf 'r een tongzoen en sprong toen terug in de zee. Nee, het zat 'm niet mee, want een kieuw functioneert niet als long. Ze ging varen en sprong overboord en ze heeft 'm d'r liefde verwoord in de zee, toen ze dook en daar paarden ze ook, maar ze zetten het naspel niet voort, want in ademnood vloog ze meteen weer omhoog.…

zoals de zee bij eb De vergankelijkheid is de werkelijke werkelijkheid Vraag maar aan de rivier."…

'k Zit met mijn lamme benen in de asse van een stervend vuur. Ik bid; mijn vrienden wenen; en 't hangt mijn keel uit op den duur. Zal ik mij dan vervelen met langer Job te spelen? De schoonste lol, de liefste lol maakt op den einde dol. De schapen moet men scheren en de ezels moet men slaan, ja slaan. Zo wil 'k, in alle…

o Blik vol dood en sterren, o hart vol licht en leed. De dag is spijtig verre; de nacht is hel en wreed. Mijn mond vol wondre smaken die géne vrucht verzaadt. Niemand, o hunkrend waken, die langs mijn venster gaat... Wij zullen nimmer wezen dan Godes angst'ge wezen. - God, laat ons waan en schijn dat we Uwe wezen zijn.…

Een kekke kuil was ’s avonds al gegraven zodat ik vrolijk mij erheen begaf maar weldra stond ik stil, verbaasd, zelfs páf: Er lag een jonge vrouw vol overgave Ze rook naar zout, zand, zee, had ik wel lust? Ik ging, maar ja… alsof je duinen kust…

Hoe wij onze namen schreven vlak bij de zee toen de zon ging dalen?…

adem van de zee streelde het lichaam en de ziel je gaf je over met ontroering de euforie van geluksvervoering heelde door haar macht de kracht want zij haalt alles uit de bron daar verdween de grens die ik verzon in eindeloosheid wenkte stralend licht het vergezicht naar kwaliteit van leven daar aan de zee vloeide liefde tomeloos in een…

Ga niet terug: gij zult de weg niet vinden. Gisteren, morgen, en eenzelfde klacht. De mist-klok zingt onzichtbaar-manend in de dag-witte nacht.…

En hoort uw hart: hoort gij uw hart niet slaan ? Daar is de maat waarop uw dagen dansten. Niet wen gij waart met weelden overlaên of dronken van een overmoed'ge waan, stond ge in de rei die blijde tijd omkranste. Brandde in uw brein al 't lijden dat het droeg leg op uw hart uw hand, en gij zult horen al de geheimen die, nog ongeboren, zich…

Een vrucht die valt... - Waar ‘k wijle in ‘t onontwijde zwijgen, buigt statiglijk de nacht zijn boog om mijn gestalt. De tijd is dood, omhoog, omlaag. Geen sterren rijgen haar paarlen aan ‘t stramien der roereloze twijgen. En geen gerucht, dan deze vrucht, die valt. Een vrucht. - En waar ik sta, ten zatte levens-zome, vol als de nacht, maar…

'k Heb mijne nachten meer doorbeden dan doorweend al wemelt twijfel in de opalen van mijne ogen; 'k heb in mijn leven meer geloochend dan gelogen, en zie: de bitterheid ligt om mijn mond versteend. o Gij, die morgen om mijn laatste bed gebogen, u voor het raadsel van dees ziele hebt vereênd: uw zucht trilt door een ijlt die gij vol wisheid…

grimas Als woorden de pijn in mijn hart onrecht doen En mijn woorden gericht zijn naar de zee Als zij me geruststeld en ik wanhopig vraag: Liefste, neem me mee Als ik door mijn knieën ga En gevangen wordt in mijn laatste dood Smeek ik, nog een laatste keer: Zee, lieve zee, breng mijn liefste terug…

En weder teder in uw deinend over-peinzen van ons geschéiden wee, zal ons veréende droom misschien ten einder deinzen der zélfde vrede-zee. Want, kwam nog, wijlend in uw kommrend oog gegleden de schaduw van mijn vróeger lied, - draag ík dan, rústig, 't lévend leed van ons verleden niet, niet?...…

En weder teder in uw deinend over-peinzen van ons geschéiden wee, zal ons veréende droom misschien ten einder deinzen der zélfde vrede-zee. Want, kwam nog, wijlend in uw kommrend oog gegleden de schaduw van mijn vróeger lied, - draag ík dan, rústig, 't lévend leed van ons verleden niet, niet?... - - Wees niet de schroom'ge...…

Huis dat afsluit en dat kijkt: hart dat, onbewogen, hoort de zee die wast en wijkt vóor verzádigde ogen. In geen spiegel, gruwvol-eêl, 't beeld van een begeren. Al de beezmen zijn te veel om de grond te keren.…

in een oogwenk voorbij een keer nog dacht ik nog een keer twee toen bracht ik mijn tranen en mijn hart terug naar zee…

wanneer ik eindelijk na lange jaren de zee weer proef haar branding mij omsluit en tomeloos geraas mijn oren splijt wanneer meeuwen krijsend kleven aan de wind snijdend zand een gat slaat in huid en tijd dan adem ik weer oorspronkelijkheid…