Alle inzendingen over torst vele jaarringen

zwaarwichtig torst het zijn vele jaarringen. En beschouwd het als een van zijn zegeningen leven te verbinden onder zijn bladerdak. Het te beschermen tegen zon en regen en ander natuurlijk ongemak.…

Zwaarwichtig torst het zijn vele jaarringen En beschouwt het als een van zijn zegeningen leven te verbinden onder zijn bladerdak; het Te beschermen tegen zon en regen en ander Natuurlijk ongemak.…

Zoals de jaarringen van de eik groeit liefde in cirkels En 't is pas als ze sterft dat haar verbindingen zich openbaren Een boom heeft vele levens Zo ook de Liefde…

ook bij mij verzakt onder de ogen het vel tot wallen alsof daar zichtbare jaarringen de ouderdom willen tonen als beelden van sterfelijke demonen er wordt lucht in bogen onder mijn bril gezogen waar de huid te vroeg door het leven is bedrogen…

Je hebt mijn basten afgepeld het verwondde het vel over mijn benen hoe kwetsbaar ongekorven hout in mijn jaarringen verteld door eigen bijl en schaaf geschonden in onbewerkte en ruwe staat, wat terugslaat naar eigen schenen en verwijst naar oude wonden.…

Regens kennen we, het wast de gesloten ogen open, het reikt naar de hals en hoofd voordat de jaarringen zijn verschenen het maakt ons groter dat het origineel het steek de vingers uit de handen het vult de dorst tot lust en legt het vruchtwater aan de schenen, vervult de holten in te slappe knieën, verzacht, laaft de verhitte ziel tot aan…

Jaarringen overleven verlovingsringen makkelijker dan bruggen, die oevers moeten verzoenen. De liefde… Ze komt in vele vormen en wordt op rare manieren bejubeld en verzegeld. Maar wat is er nu mis met een gedicht? Dat rijmt ook op dicht, maar is veel minder gesloten dan de dwaasheid van slot en grendel.…

het is windstil geen blaadje ruizelt zij zitten aan mijn stam genietend hand in hand ik heb ze gezien als baby en kind hun stemmen opgeslagen in jaarringen die ik mag dragen samen zijn we gegroeid alleen hadden zij dat niet in de gaten omdat wij samen nooit konden praten ik ben er altijd de grote machtige eik maar pas de laatste…

De tijd heeft mijn bast afgepeld het verwonde vel over mijn geest, een lang verhaal in jaarringen verteld, kwetsbaarheid van onbehandeld hout door bijl en beitel menigmaal gefreesd, tot er niets te pellen overbleef, bewerkt uit ruwe staat, te lezen in de oude zonden, diep geworteld tot in de ruggegraat, in de laatste nerven wordt het koud…

Nerven in geborgen luwte van verzamelde jaren rijzen uit geurige aarde, zich aldus verheffend boven ondermaats gekrioel. Bronzen standers in wassende omvang, reiken tot hemelse vormen met gewichtloze wolken als doel. Rechtstandig, de armen uit de mouwen geheven, of in cirkels zonder aanvaring. Immer op dezelfde plek gebleven, ontvangen…

Ik wil verdwalen In de jaarringen Die de eeuwen In jouw stam Hebben achtergelaten, Me verliezen in In onze liefde Die eeuwig duren zal…

geen ligstoel die mij meer bekoort dan die waarop je zont geen ogen die ik mooier vind dan die waarmee je spint geen blik lokt mij zo fel dan je donker vel nooit vertel ik iemand hoe je mij bedwelmt ooit vertel ik wel de zon van je ogen in dat vel.…

Dat eerste geweld dat zonovergoten land dat zo begeerd vel…

Haar hand had het moeilijker op weg onder zijn T-shirt naar zijn vel hij was sneller streelde haar kneep haar tepel lichtjes ja dat wel…

Vreemd is dat toch, Mensen die menen Te weten dat zware Depressie hetzelfde Is als niet lekker In je vel zitten - Geen benul hebben Ze van de vraag Die ik mij stel Leven of niet leven? - Dat is heel iets anders Dan dat jij me vraagt: Hoe zit je in je vel?…

Geen troost, geen zoete woorden Geen gehuichel aan m’n graf Ik ben u vóór, ik beken Mijn leven was u tot straf Vervloek me als ik verstijf Vervloek me als m’n mond niet meer sluit en mijn ziel zal in rottend vel de tranenrivier afdrijven naar de kolken van de hel…

Wrange vruchten torst zij thans - een verkilde oogst.…

De ringen van Gods trouw, die jullie jaarringen omgeven vormen draagkracht voor de mooiste vruchten van het huwelijksleven.…

de tehuizen maar mijn vingers doen hun eigen ding lang was ik opstandig over het vele niet meer weten pas toen ik dat vergat wist ik dat ik alzheimer had…

er gingen heel wat jaarringen aan vooraf als cirkelgangen in de tijd wat er groeide was het hout van jonge loot tot middelbaar en oud...…

nog torst atlas onze wereldbol maar recht de schouders zij wordt uitgehold de motorzagen razen gieren door het amazoneland leggen de rivieren bloot de kaalslag is gigantisch groot in groene longen heerst de pest de bloedsomloop is stopgezet hun dood historisch vastgelegd waar atlas torste met gebogen schouders heeft de mens zijn…

vrede torst toekomst op zijn rug in de val van het verleden één stap vooruit twee stappen terug.....…

je eigenlijke kleuren worden steeds duidelijker zichtbaar nu je je eindelijk mag ontdoen van die jas die je al die jaren met je mee torste omdat…

zijn van vele etmalen die dan ook rijkelijk stromen, doch in hem zwemt het laatste water spaanders of gruis, het is eender wat er bijeen wordt geveegd wanneer de sculptuur ze verfijnd in jaren die opnieuw tot een eeuwigheid worden gelijmd…

.' Binnen de jaarringen is dit moment nog geen tiende millimeter dik. 't Graven stokt het licht druipt langs de stammen. Twee handen de polsen gebonden steken zwart biddend uit de aarde omhoog. -------------------------- uit: Wolftoon, 1986…

kortstondig de kinderen die spelevaren op de vijver schoorvoetend gaat het volk voorbij een monitor toont iets afwijkends iemand zucht – kucht twee vrouwen twijfelen over de aankoop van een bundel 'steek je hand onder een bladzijde en je schrikt je ziet de poriën in je huid zó dun is het papier'…

En hij torste koperen schild en reuzenzwaard met zich mee zo trok hij op tegen de herdersjongen Zijn wapen was een witte steen daarmee raakte hij de reus zijn scheen Vooroverliggend met zijn neus in het stof zongen nu Gods engelen de lof.…

Ik heb mijn basten afgepeld, verwondde vel over mijn benen, hoe kwetsbaar ongekorven hout in de jaarringen geteld door botte bijl en beitel geschonden, onbewerkte in ruwe staat, wat terugslaat naar onbedekte schenen, verwijst naar oude wonden.…

mijn hoed woei van ontsteltenis zowaar van mijn hoofd toen ik het hoorde vissen blijken bij diepe aanschouwing in doorsnee bomen waarin stammen zijn samengeperst tot oogsteentjes met jaarringen…

De verweerde hand van moeder Prikt het netvlies Ze mikt melk in de koffie -Een hoge geut- Wuift gejaagd naar de kalme kelner Ik vergelijk de huid Schat het verschil...de jaarringen. Meet de zwijgende kloof Waar span ik een hangbrug? Wilde wenkende gebaren. Kom mama. Ha de vervloekte boer die voren in het vel ploegt.…