Alle inzendingen over totdat zij verhuist.

Mijn ziel, mijn diepste wezen woont tijdelijk in mijn eenvoudig stoffelijk omhulsel. Geen leeftijd, geen jaarringen; ooit ontsprongen uit de oerbron, steeds onderweg. Waarheen en met wie? Soms met een tweelingziel. Zij ontvangt eeuwig energie en voeding. Geen storing van de kringloop. Ooit is de oerbron weer tijdelijk gastheer…

Jij met die twinkel in je ogen jij met die lach op je gezicht jij met je mooie karakter daar ben ik voor gezwicht Jij met je leuke dingen jij met je gouden hart jij bent nog steeds heel bijzonder jij bent het die mij verwart Jij, ik moet je vergeten. maar ik kan het niet jij, hoe moet ik het zeggen? Jij doet me veel verdriet.…

jij huist daar niet meer waar jij goedlachs in jouw stoel zat en iedereen omringde met liefde verwelkomde jij ook mij met open armen jij vriendelijke ziel die nimmer kwaad sprak over wie dan ook jij huist daar niet meer…

woon je ver weg en als je niet verhuist blijf je wel bij me maar verlangen naar land van verre oorden met sneeuwstormen ijsberen, en pastoorpinguïns mij zal je niet meer horen over oeverloze woorden zee ademt alles en jij ademt zee.…

Een verhuisbericht in de krant Geeft weer beroering in het land Voor twee ton en nog iets meer Verhuist en zet Verhoeven in haar werkkamer neer. Zo zeg ik naar eer en geweten Er wordt weer met belastinggeld gesmeten.…

'k Zei, mannen, met verlof, wilt gij mij wel eens tonen, dewijl ge mij verhuist, waar ik omtrent ga wonen?…

er was ruimte tussen tralies een vogel in opengesperde lucht ook waren er geduldige woorden op vezelrijk papier enige betekenis was er niet er was ook niets nodig, alleen een geest die buiten zijn schedel treedt alleen adem die verhuist, een ongetemde droom meer viel er niet te zeggen…

Ik zal het voeden met nemen en geven en wikkelen in deemoed totdat.…

ik wacht en sleep mijn buik tot in de dageraad en met je woning nog net niet voorbij de dood, verhuist ook de morgen voorgoed de wildernis en de verscheurde vogels van onverschilligheid dagen gaan heen en tijd is kort weet je nog, liefde en een kinderhand ik slaap niet meer weet je nog, liefde in een wieg…

Ze gaat verhuizen zegt ze Ze gaat buiten wonen Ik vind het een gek idee Ze loopt er al op vooruit met haar rode konen Ze wil een tuin met kruiden Ze heeft horen verluiden dat de lucht er zoveel schoner is Ze zegt dat het zal lonen Er is m.i.natuurlijk niets mis met verhuizen maar haar verdriet verhuist mee.…

Haar liefde zat al die tijd in me opgesloten totdat ik haar aanraakte…

De vraag is mag en kan ik je vergeten waarom zou ik en wanneer ik zou het niet weten Mag ik mij van jou verlossen waarom zou ik willen en wanneer de tijd zal het leren de tijd zal het oplossen Maar als ik het niet wil en jij toch langzaam naar de achtergrond van mijn gedachten verhuist Dan nogmaals de vraag mag ik jou vergeten wat…

soms, als mijn hoofd naar niemandsland verhuist, van te veel jij, of te weinig en ik je toch niet missen kan, zeg je soms dat je me kwijtraakt aan dat vreemde huis dat ‘vroeger’ heet en dat ik koester als mijn lieflijke wereld vaak verhuld in mistgewaden die ik breken mag en in kamers kom net zo oud als mijn dromen.…

Ik huil totdat je brandt totdat je leert totdat je vecht totdat je gelooft dat je leven zin heeft Totdat je geeft totdat je verliest totdat je drie keer je leven leeft Totdat de waarheid een leugen wordt Historie de toekomst wordt…

Haar toekomstland Roerloos staat ze daar Pas als de vioolsnaren Trillend gestreeld worden Stapt ze uit haar oude schulpje En verhuist zachtjes In haar kleedje van dromerige Nieuwe lentebloesems Ze danst in een zinderende belofte Het nieuwe tegemoet Met een warme lach Die betovering parelt Door alle nieuwe beloften Van haar ontloken…

De politiek wil dat we groeien, straks voor iedereen een huis, onze welvaart zal meer bloeien, als je stem naar hun partij verhuist. Enthousiast wordt er gestreden, maar hoe treurig was het wat ze deden.…

als ik verschijn open jij, voor even, een poort en roept mijn naam klampt mij aan zoals het enkel bij stille vriendschap hoort ik ervaar dan een gouden moment, zeldzaam van toon dat je daarna wegrent en verhuist naar jezelf daar ben ik aan gewend immers ieder leeft onder zijn eigen gewelf om je te begrijpen vertellen…

Ik wacht totdat de avond valt de dag voorbij is ik wacht totdat de nacht komt en ik wacht totdat in mijn dromen zelfs de goudvis lacht ik wacht wacht en wacht totdat de klok slaat in de laatste nacht en mij de laatste adem wacht.…

Je baard een verwilderde klimop Kwijl je gekleed in vuil grondvest Scheefgezakt ochtenddauw Binnenin je is het donker, smeek je Om sloophamer of pyromaan De storm raast maar kent geen meelij Het is gewoon je tijd nog niet Ik respecteer je doodswens, injecteer je Met drukinkt, het verval zal snel intreden Nog even en je ziel verhuist…

datgene wat in mijn keel brandt het verlangen de liefde de hoop verslonden versplinterd vergaand verkast verhuist naar de planken naar hemelse kasten het rad draait voort en voort en voort en voorvluchtig ben ik voor het heden het verleden verhalend vertaald de taal geliefd de taal gehaat de tweestrijd mijn gespleten persoonlijkheid…

de dagen en de nachten gelijk zijn Totdat de bomen groeien zonder zonneschijn Totdat de dag dat vier maal vier maal vier is acht Totdat de tijd dat sterren sterven in de nacht Totdat de aarde niet meer om de zon heen draait Totdat de maan de zon voorgoed ter afscheid zwaait Totdat Moeder Natuur haar werk niet meer doet Totdat de zon…

Totdat ik losliet, wegging, om terug te keren... in andere tijden en te groeien tot de rijpheid van dit dichterschap; op te tekenen, dat wat ik zag. Meer niet.…

Totdat een scherf weet, dat hij uit glas bestaat, begrijpt hij helaas niet, dat hij niet kan breken. Een verloren stukje zoekt, totdat hij zijn puzzle vindt. Zo zoekt een gebroken mens, omdat hij zich eenzaam denkt. Totdat hij bij andersdenkenden, saamhorigheid ervaart.…

Alles ontdekken, net zolang doorgaan, totdat we niet meer kunnen. Totdat ik aangekleed ben, met jouw liefde. Totdat de ruimte is gevuld, met onze lichamen, die elkaar net hebben ontdekt.…

Vandaag is het de dag: “the die is cast” Het blijven eigenheimers al die Britten Ze gaan hun gang maar ´k kan er niet mee zitten Ook Boris vind ik maar een vreemde gast ”But what comes next” dat blijven wilde gissingen Stuur toch die mariniers maar snel naar Vlissingen…

mijn polderland waar duinen wassen, patatten bloeien en bieten rijpen dorpen verbannen stilte met vlas vrijt zonder buiging later gekwetst, geslagen in vezels wordt gevlochten ik speel mijn handen vrij proef jouw hand in dit zoute land waar wind verhuist tussen de dijken, klokken luiden over riet het is dit schone land dit vlakke…

De tijd verhuist vaag gloort er een herfst dartelend blad en dansende nevels ze melden zich schuchter terwijl een zomer nagloeit het lome landschap verschuift de panelen vogels volgen de zonnewarmte En de mens?…

Laat me verdwalen in dit mysterie van verwarring, totdat ik niets meer weet over niets weten, totdat dit ik verdronken is in deze rivier, en het enige dat blijft het leven zelf is.…

zij geeft haar leven lang en zal dat blijven houden totdat haar lief haar houden niet langer meer behaagt zij geeft haar liefde luid en zal steeds blijven baren totdat haar lief dat baren niet langer van haar vraagt zij geeft haar borsten bloot en zal steeds blijven stralen totdat haar lief haar stralen niet langer meer verdraagt…

Recordlijst worden vaak Kosten noch moeite gespaard - Maar jou lukt Het zonder gedoe, Zonder de minste Moeite - onopvallende Surveillancewagen Die op gepaste afstand Achter je rijdt Stelt vast dat je Onafgebroken elf kilometer Lang ongestoord op de Linkerrijstrook van de A7 rijdt - Als je na bijna twaalf kilometer Eindelijk verhuist…